Najdłuższa podróż

Czy już wspominałam, że uwielbiam Sparksa? To, co ten autor potrafi stworzyć w książce jest niesamowite. Każda jego historia jest wyjątkowa. Tym razem również się nie zawiodłam.

Historia Iry jest tak wzruszająca, iż nie raz miałam łzy w oczach. Sam fakt, że nie może spełnić największego marzenia swej żony sprawia, że czytelnik może się tylko domyślać jak ciężko musi mu z tym żyć. A mimo to starał się z całych sił sprawić przyjemność swojej ukochanej.

Druga historia dotyczy Sophii i Luke?a. On ujeżdżacz byków, który prowadzi ranczo wraz z mamą. Ona studentka historii sztuki. Poznają się podczas jednej z imprez, na którą Sophie namówiła współlokatorka. I tak z każdym spotkaniem odkrywaj ze, mimo iż pochodzą z dwóch różnych światów to coraz więcej ich łączy. A los sprawi, iż losy trójki bohaterów się połączą.

Przepiękna historia o miłości. Dwie różne historie a dotyczą tego samego. Książka pokazuje nam jak ważne jest wsparcie drugiej osoby, że wszystko da się wytrzymać pod warunkiem ze mamy obok silne ramie, na którym możemy się wesprzeć.

Powieść ukazuje nam też jak ciężko jest się pogodzić ze śmiercią najbliższej osoby. Jak nagle zdaje nam się, iż nasz świat legł w gruzach, jak ciężko nam odnaleźć chęć do życia bez ukochanej osoby.

Tę książkę czytałam po raz pierwszy jakieś 5 lat temu, teraz wróciłam do niej i choć wiedziałam jak ta historia się zakończy to mimo to nie mogłam się od niej oderwać. Styl pisania autora jest tak lekki i przyjemny, iż czyta się bardzo szybko. Ja po prostu uwielbiam takie historie, które wzbudzają w czytelniku kalejdoskop emocji.

Z powieściami Nicholasa Sparksa spotykałam się do tej pory już nie raz. Miałam okazję przeczytać kilka jego książek i na żadnej z nich się nie zawiodłam. Każda wywoływała u mnie burzę emocji, zarówno szczęście, jak i rozczarowanie, a także morze łez. O "Najdłuższej podróży" słyszałam praktycznie same dobre opinie i aż kusiło mnie, żeby po nią sięgnąć, jednak bałam się, że mogę się na niej rozczarować. Mimo moich obaw przeczytałam książkę i rzeczywiście autor, tak jak wcześniej, tak i tym razem mnie nie zawiódł.
W swojej książce, Nicholas Sparks, postanowił zestawić ze sobą dwie historie, które są bardzo ciekawe i są ze sobą wymieszane, co skłania czytelnika do refleksji. Na początku poznajemy Irę, staruszka po dziewięćdziesiątce, który dziewięć lat temu stracił swoją żonę Ruth. Byli oni idealnym małżeństwem. Kochali się niezmierzoną miłością i byli w stanie poświęcić dla siebie wszystko. Czytając ich historię, czytelnik ma wrażenie, że byli niezwykłym małżeństwem, miało ono w sobie to, czego zazwyczaj brakuje związkom w dzisiejszych czasach: wytrwałość i miłość od początku aż do śmierci. Fragmenty z życia Iry są wzruszające, dzięki nim możemy zastanowić się nad swoim życiem, a historia opowiadana przez małżeństwo wydaje się magiczna, praktycznie wszystko jest w niej idealne. Ira i Ruth zapadają na długo w pamięci czytelnika.
Kolejna historia, opowiadana przez Nicholasa Sparksa, w przeciwieństwie do pierwszej, odnosi się do młodości. Jest ona nam zdecydowanie bardziej znana niż wcześniejsza opowieść, choć w tej również nie brakuje miłości, romantyzmu i ciekawego klimatu. Tym razem poznajemy dwójkę młodych ludzi: Sophię i Lukea. Są oni sobie całkowicie obcy. Światy, z których pochodzą nie mają ze sobą nic wspólnego. Sophia jest studentką historii sztuki, natomiast Luke jest kowbojem, który odnosi wysokie wyniki w ujeżdżaniu byków. Wydawałoby się, że zbyt wiele ich różni, aby mogli się w sobie zakochać, jednak miłość potrafi zdziałać cuda. Ich zwykła znajomość szybko przeradza się w głębsze uczucie, ale czy będą potrafili zawalczyć o wspólną przyszłość, i czy jedno z nich będzie w stanie zrezygnować z pasji swojego życia, aby uszczęśliwić drugą osobę?
Nicholas Sparks przedstawia nam dwie różne historie, jedna o starości, druga o młodości. Wydawałoby się, że niewiele mają ze sobą wspólnego, ale czy na pewno? Obie te historie łączy miłość, igranie ze śmiercią, zamiłowanie do sztuki, a także wzajemne oddanie.
Książka jest oprawiona w idealny klimat. Wspomnienia Iry wyświetlają się w naszej głowie, jak film w kinie i skłaniają do refleksji. Czytelnik czuje w jednym momencie radość, rozbawienie i melancholię, a na następnej stronie jest już poirytowany, zły i rozczarowany. Autor na każdym kroku nas zaskakuje. Podoba mi się z jaką łatwością buduje w książce napięcie i nieprzewidywalną akcję, a także to, jak świetnie udało mu się połączyć te dwa, z goła odmienne, wątki. Jednak najbardziej zaskoczył mnie sposób, w jaki przeciął ze sobą drogi tych bohaterów.