Naondel

Z reguły jak mówię znajomym, że zdarza mi się przeczytać jakąś młodzieżówkę to dziwnie na mnie patrzą. Pewnie dlatego, że nie jest to typowa lektura dla osób, które kiedyś przekroczyły już magiczną barierę 30 lat. Jednakże praca z młodzieżą powoduje, że wciąż czuję się młodo i stąd zdarza mi się czytać literaturę dla troszkę młodszych ode mnie czytelników. Cieszę się, kiedy trafiam na prawdziwe perełki.


Kabira jest wychowywana na opiekunkę tajemniczego źródła, którego wody mają magiczną moc uzależnioną od faz Księżyca. Pewnego dnia poznaje syna wezyra, w którym się zakochuje i wiele wskazuje na to, że uczucie zostanie odwzajemnione. Los bywa niestety przewrotny i szybko okazuje się, że młody chłopak jest chory na punkcie władzy. Doprowadza do zniewolenia Kabiry, która staje się jedną z jego wielu żon...

Naondel to mądra historia o miłości i o zaufaniu. To także powieść o przyjaźni mimo różnego pochodzenia, a także pomaganiu sobie nawzajem. Chociaż jest to fantastyka, to zdecydowanie cechy charakteru bohaterów są bliskie zachowaniu prawdziwych ludzi, którzy także potrafią wykorzystać nasze uczucia aby osiągnąć własne cele.

Polecam tę książkę i młodym i tym troszkę starszym. Myślę, że dorosły człowiek także spędzi przy niej chwile pełne refleksji nad ludzkim zachowaniem. Niestety bardzo często to właśnie dorośli zawodzą młodych, więc dobrze by było, żeby ta książka miała szansę na rozpoczęcie szerokiej dyskusji o tym, czym jest zaufanie i dlaczego jest ono tak ważne. Jesienny wieczór to idealny moment na właśnie takie rozważania.

?Naondel? to poruszająca opowieść o przemocy i zdradzie, o miłości oraz zemście. To również pełna magii historia odważnych, silnych kobiet, które założyły jedyne w swoim rodzaju miejsce ? Czerwony Klasztor.

Powieść Marii Turtschaninoff jest prequelem bestsellera ?Marsi? z cyklu Kronik Czerwonego Klasztoru, można ją jednak czytać jako zupełnie oddzielną część.

Na całość składają się zapiski bohaterek, które trafiły do przepełnionego grozą i przemocą domu Iskana, człowieka żądnego władzy, opętanego manią niszczenia i podporządkowywania sobie ludzi oraz świata.

Jako pierwszą poznajemy Kabirę. Jest ona córką zamożnych właścicieli ziemskich, która po swojej babci odziedziczyła zdolność dostrzegania tego, co niewidoczne dla zwykłych śmiertelników.
Kabira opiekuje się magicznym źródłem znajdującym się niedaleko rodzinnego domu. Zakochana w pięknym, ujmującym synu wezyra zdradza mu tajemnicę związaną z tym miejscem. Nie przypuszcza wówczas, że starający się o jej względy Iskan wkrótce okaże się bezwzględnym tyranem, który doprowadzi do tragedii i uczyni z niej swoją niewolnicę.

Kabira trafia do haremu, a jej jedynym zadaniem ma być rodzenie synów Iskanowi. Z czasem dołączają do niej inne dziewczęta i młode kobiety, które stały się wojennymi łupami. Są wśród nich bohaterki obdarzone niezwykłymi zdolnościami, między innymi tkająca sny Orseola.
Wszystkie stają się ofiarami przemocy ze strony coraz bardziej oszalałego Iskana. Łączy je cierpienie, ale i chęć odwetu.
Pewnego dnia, gdy łączą siły, w ich życiu zaczyna się zupełnie nowy okres...

Maria Turtschaninoff stworzyła ksiażkę pełną magii, niezwykle klimatyczną i ? mimo iż rozgrywającą się w wymyślonym świecie ? ponadczasową.
Poruszające są wyznania i historie bohaterek, z których każda snuje swoją opowieść. Za każdym razem bolesne jest zderzenie życia na wolności z egzystencją w haremie. Godne uwagi jest to, że kobiety, nawet te najbardziej maltretowane i poniżane, potrafią zachować godność i wewnętrzną niezależność; umieją też pomagać sobie i wspierać się psychicznie, nawet jeśli początkowo sobie nie ufają.

?Naondel? to hołd złożony kobiecej przyjaźni, solidarności oraz sile, jaka w nich tkwi. To także wzruszająca opowieść o macierzyństwie, jego różnych aspektach, blaskach i cieniach.

Całość napisana jest w bardzo ujmujący sposób. Narracja jest prosta, dużo w niej krótkich zdań, jednak ta ekonomia słowa robi ogromne wrażenie, przepełniona jest liryzmem i plastycznością.
Autorka udowadnia, że nie trzeba posługiwać się barokowym stylem i spiętrzonymi porównaniami, by wzbudzić w czytelniku emocje i poruszyć jego wyobraźnię.

Na pewno nie jest to lektura lekka i przyjemna ze względu na bolesną tematykę. Warto jednak po nią sięgnąć, bo dostarcza wielu niezapomnianych wrażeń i zapada w pamięć.
Poza tym, gdy już zacznie się czytać, trudno odłożyć książkę na półkę, więc warto zarezerwować sobie dla niej czas.
BEATA IGIELSKA

W Naondel znajdziesz historie kobiecymi rękami spisane; historie przepełnione strachem, zwątpieniem, brutalnym bezprawiem. To niecodzienny zbiór opowieści z życia pierwszych mieszkanek wyspy Menos, założycielek mitycznego Czerwonego Klasztoru.

Książka jest smutna, niełatwa, poruszająca. Obrazuje życie kobiet pozbawionych prawa głosu, sprowadzonych do roli męskiej zabawki - rzeczy, którą można wziąć, gdy ma się taki kaprys. Jest w niej mnóstwo okrucieństwa, ale również mnóstwo siły i odwagi. Powieść ukazuje potęgę kobiecej społeczności, zjednoczonej w walce o własne szczęście, gotowej na najwyższe poświęcenie w imię wolności.

Naondel to łódź, która poniesie Cię na szerokie morza refleksji, być może wyciskając przy tym niejedną łzę.
Chodź akcja rozgrywa się w odległej krainie fikcji, fabuła nie jest zupełnie odrealniona, a wręcz przerażająco przypomina obecną sytuację kobiet w niektórych zakątkach świata...
Kontynuacja Kronik Czerwonego Klasztoru jest lepsza, jeszcze bardziej nasycona emocjami, niż pierwsza część i wysoko stawia poprzeczkę kolejnej książce autorki. Zarówno Maresi, jak i Naondel wyróżniają się niebanalnym stylem, łączącym w sobie mrok i delikatność, z dodatkiem dzikiej magii.
Ta trylogia ma wyraźnie feministyczny wydźwięk, ale sądzę, iż każda kobieta (i nie tylko!), bez względu na przekonania, powinna ją przeczytać. Drugi tom nie zawiera wielkich spojlerów, więc moim zdaniem możesz zacząć tę przygodę od dowolnej części.

"Naondel" opisuje zakon jeszcze przed "Maresi" czy czytamy więc zaprzeszłe dzieje?

W pewnym sensie cofamy się w czasie, bo czytamy o tym jak powstawał klasztor. Jednak to nieznaczny, że trzeba zaczynać od drugiego tomu, żeby wszystko zrozumieć. Wręcz przeciwnie. Kiedy pochodzimy z Maresi po Czerwonym Klasztorze, zrozumiemy drugi tom, czyli to wszystko co spowodowało, że wygląda tak jak wygląda.

Narracja w tej książce się zmienia między bohaterkami. Na początku czułem mętlik, ale z czasem przywykłem i dzięki tej zmianie, rozumiałem bardziej każdą z bohaterek. Stajemy po części po stronie każdej z nich. Mimo że narrator się zmienia to styl pisania nie. Zmiana narracji powoduje więc tylko i wyłącznie zmianę punktu widzenia.

?Naondel? w swoim stylu kojarzyłem bardzo z opowieściami ?tysiąca i jednej nocy?, bo sposób, w jaki autorka komunikuje się z nami, jest iście bajeczny i magiczny!

Minusem książki jest jej grubość, bo w porównaniu z pierwszym tomem to ?Naondel? jest prawie dwa razy grubszy. Nadrabia jednak ten minusik piękną okładką, która cieszy oko i aż zachęca do czytania.

To co opisuje książka to piękny obraz współpracy kobiet, które uciekły od mężczyzny- swojego oprawcy, gwałciciela i przestępcy. Aż zaskakuje mnie fakt, że książka mówiąca o potędze kobiet, tak bardzo spodoba się facetowi! Feministyczny pogląd na świat w wykonaniu autorki pokazuje jak wielka siła i moc drzemie w kobiecie.

?Naondel? jako drugi tom Kronik Czerwonego Klasztoru przenosi nas do przeszłości powstania Czerwonego Klasztoru. Nie jest uzależniona od pierwszego tomu, jednak nie bez powodu zostały one wydane w tej kolejności ;)