Narcyz

Narcyz... chyba każdy słyszał o tej cesze charakteru, prawda? To osoba zapatrzona w siebie, stawiająca wyłącznie na swoje potrzeby, oczywiście potrafiąca kochać, ale... tylko siebie. Z czego wynika jego próżność? Zastanawialiście się kiedyś? Mnie ta lektura do tego niejako zmusiła. Pewne zachowania, wzorce wynosimy z domu. To, w jaki sposób zostaliśmy wychowani, przekłada się na nasze dorosłe życie. Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w niniejszej powieści. 

Izabela M. Krasińska przedstawiła mechanizmy i działanie człowieka z osobowością narcystyczną. Zagłębiając się w tę opowieść, wyzwalają się w nas skrajne emocje. Niedowierzanie, szok, złość, smutek, łzy. Emocji co niemiara. 

Tosia i Adrian - niby różni, a jednak tak bardzo podobni. Ona wychowana na wsi, bez miłości, troski i poczucia bezpieczeństwa, ciągle krytykowana. Ma mnóstwo kompleksów, a swoje problemy próbuje zagłuszyć w jedzeniu, co skutkuje nadwagą. Gdy zainteresował się nią Adrian, bez zawahania weszła w ten związek. Zaślepiona, omamiona nie zauważyła, że coś jest nie tak... Wpadła z deszczu pod rynnę.

Z kolei Adrian został wychowany w domu, gdzie próżno było szukać ciepłych uczuć. Za to pozory, agresja - tego było pod dostatkiem. Zresztą jak i pieniędzy. Ale co z tego, skoro nie było najważniejszego? Jak mógł nie przesiąknąć tym zimnem, brakiem uczuć i emocji? Jak więc miał potrafić kochać drugą osobę? Ale nie to było najgorsze. Wychowanie wychowaniem, ale jego manipulatorstwa i intryganctwa nie da się tak prosto wytłumaczyć. Perfidia, cynizm i zakłamanie to jego prawdziwe oblicze. Z zewnątrz taki przyjemny, szarmancki, a w środku... nie do opisania. Nie dziwi, że z łatwością omamiał kobiety, które tak do niego lgnęły. 

Czy Tosia i Adrian choć pozbawieni rodzinnego ciepła i miłości będą w stanie kochać? To, że ona będzie uczyć się na błędach, daje nadzieję na poprawę losu, ale czy samolubny, egoistyczny Adrian wreszcie coś zrozumie w swoim zachowaniu? A jeśli tak, to czy będzie chciał się zmienić? 

Historia pokazuje, jak brak szczerości i kłamstwa potrafią przekreślić szanse na udany związek. Jak rodzice swoimi wygórowanymi oczekiwaniami, apodyktycznością, a nawet tyranią mogą zniszczyć człowiekowi życie.

"Narcyz" to prawdziwe, wstrząsające studium manipulacji i wyrachowaniu oraz dojmujący obraz przemocy psychicznej. To powieść o złożoności ludzkiej natury i jej słabościach, o złych wyborach i ich konsekwencjach. Jeśli jesteście ciekawi, co stanie się, gdy maska pozorów egocentrycznego Adriana opadnie - sięgajcie śmiało! 

Książka jest napisana w świetny sposób,dzięki temu czyta się ją niezwykle szybko i przyjemnie.
Rozdziały z perspektywy Tosii i Adriana powodują,że mamy pełny obraz najskrytszych myśli oraz zamiarów bohaterów.
Poznając życie Tosii współczułam jej a zarazem trzymałam kciuki,by wyrwała się z domu i zaczęła spełniać marzenia.Mieszkanie na wsi jest ciężkie.Brak wsparcia ze strony najbliższych i ciagla krytyka nie ułatwiała jej start w dorosłe życie.Nasza bohaterka uczy się na błędach.Nie słucha rad-nawet przyjaciółka wikła się w toksyczny związek pozbawiony zrozumienia i wsparcia.Konsekwencje swoich czynów będą nieuniknione?
Adrian to typowy Narcyz,który nie poczuł miłości w swoim życiu.Przez brak tego stał się zapatrzonym w sobie mężczyzna dla którego liczą się tylko jego potrzeby.

Powieść się przewodnikiem i przestroga dla osób,które tkwią w związkach z osobami zakochanymi w sobie samym.Opisana relacja postaci pokazuje,że brak szczerości i kłamstwa dla korzysci nie wróżą przyszłości.

Zachęcam do przeczytania książki i poznania losów Tosi,która pokochała narcyza Adriana.
Ta historie koniecznie musicie poznać.Gorąco wam polecam ta książkę

???? ?Nie wiem, jak dalej potoczy się moje życie, ale w tej chwili czuję się tak, jakbym zdjęła z siebie ciężkie kajdany. Mam dziewiętnaście lat i wreszcie jestem wolna.?
???? ?Narcyz? to książka, która na długo zapadnie w mojej pamięci i bardzo się z tego powodu cieszę, ponieważ to jedna z tych pozycji, która otwiera oczy i niesie za sobą lekcje, o której warto pamiętać.
Bohaterowie, których stworzyła Izabela będą budzić wśród czytelników różne emocje, jestem przekonana, że nawet momentami sprzeczne. Jedni będą rozumieć ich postępowanie, szukając początku ich problemów jeszcze w dzieciństwie, inni od samego początku do końca będą pewne schematy potępiać.
Tosia to dziewczyna ze wsi, może nawet trochę takiej stereotypowej, jednak marzy o tym, co większość kobiet: o związku, w którym będzie szczęśliwa, spełniona i będzie jej dane odetchnąć po trudnym dzieciństwie. Bardzo ją polubiłam od pierwszego rozdziału i mocno jej kibicowałam, jednak momentami miałam ochotę potrząsnąć nią, aby spojrzała na swoje życie z innej perspektywy. Gdy spotyka na swojej drodze Adriana, nie może uwierzyć w swoje szczęście. Pochodzący z bogatego domu chłopak zasypuje dziewczynę prezentami, a w pewnym momencie droga, którą mają wspólnie zmierzać nabiera coraz częściej ostrych zakrętów.
?Narcyz? to powieść, która pokazuje nam ciemną stronę człowieka: popełnione błędy, podstępy i ukryte działa na niekorzyść innych, dla swojego zysku, które niszczą nie tylko tą jedną konkretną osobę, ale wszystkich wokół. Ta książka ma pouczać, otwierać oczy, a także dawać nadzieję na to, że jeszcze nie wszystko do końca stracone.
Izabela M. Krasińska napisała fantastyczną książkę, którą przeczytałam w jeden wieczór. Uwielbiam jej pióro i wiem, że zawsze gdy sięgam po jej książki, znajdę tam to czego oczekuję. Komu poleciałbym ?Narcyza?? Absolutnie każdemu. Mam wrażenie, że każdy odbierze go w inny sposób i każda z tych interpretacji będzie dobra. Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko zachęcić was do sięgnięcia po powieść Izabeli.