Nasze odzyskane miejsca

Greta i Marika to dwie młode kobiety, których życie splata ze sobą w Gliwicach, jak sądziły, na krótki okres. Jednak pod wpływem pewnych wydarzeń i za sprawą studenta z Gdańska, Juliusza, po wielu latach znów dochodzi do spotkania. W międzyczasie każda z tych osób niesie w życiu bagaż tęsknoty, w nieustannym poszukiwaniu swojego miejsca, choć pozornie wszystko toczy się własnym rytmem.. Jeden telefon zmienia wszystko, a to dopiero początek...

"Nasze odzyskane miejsca" Aliny Staneczek, to historia przepełniona miłością do miejsc, powrotami do przeszłości przywoływanej ulotnymi momentami, wyłapywanej gdzieś w innym miejscu świata w trakcie rozmów, spacerów, zasłyszana w dźwięku muzyki, ukryta pośród urokliwych kamieniczek, zaklęta w obrazach, spojrzeniach, uśmiechu... Cudowna opowieść, którą autorka zabiera nas w podróż do Gliwic, Gdańska czy Neapolu. Za sprawą bohaterów powieści, którzy odkrywają karty przeszłości i tej historycznej i tej rodzinnej, możemy zatracić się na hałaśliwych uliczkach pośród włoskiej atmosfery, poczuć zapach gliwickich lip, czy spacerować po Gdańsku, poznając ducha tamtejszych często niszczejących i niedocenianych budynków, noszących na sobie ślady przeszłości. Ta książka jest niczym hołd złożony miejscom, które tworzą ludzi i ludziom, którzy tworzą miejsca. Jest jak pieśń minionych czasów, które naznaczyły teraźniejszość w sercach postaci wypełniających karty tej niezwykłej powieści.

"Tylko takie miasta są coś warte, w których można się zgubić".

Przywołany przez autorkę cytat Herberta skłania mnie do podsumowania tej opowieści słowami, że tylko takie książki są coś warte, w których można się zatracić. I właśnie takie są "Nasze odzyskane miejsca".

Życie jest nieprzewidywalne i samo pisze swoje scenariusze, owszem człowiek ma wolną wolę, może zrobić z nim co chce, ale jeśli na swojej drodze spotkasz ludzi szczerych, z sercem na dłoni, ciężko ich wyrzucić ze swoich wspomnień, bo pomimo odległości, innych planów i celów na zawsze pozostają w naszej pamięci, a czasem ich losy łączą się niespodziewanie we wspólnej przyszłości.

Juliusz mam wrażenie, że sam nie wie czego chce od życia, jest jak chorągiewka, która porusza się w momencie podszeptów innych kobiet, kieruje się ich sugestiami przez co Jego studia obierają różne kierunki. Z czasem jego postawa dojrzewa, ale tęskni za uczuciem, które dało mu spokój ducha.

Marika jest cieniem przeszłości, impulsywna, ale w ostateczności kieruje się logiką, swoje błędy próbuje zatuszować, a prawda o jej życiu jest skrywana. Czy wszystkie kłamstwa ujrzą światło dzienne?

Greta kieruje się rozumem, mocno stąpa po ziemi, ma nadzieję, że jej przyszły mąż będzie pochodził z jej rodzinnego miasta, dzięki czemu będzie łatwiej stworzyć coś niepowtarzalnego. Czy jej tok rozumowania jest dobry? Czy można kierować się tylko rozumem, a nie uczuciami?

Bohaterowie spotykają się w różnych odstępach czasowych i tworzą swoją historie i choć początkowo nie wiedzą o sobie nawzajem to w pewnym momencie niektórzy zaczną kojarzyć fakty. Mnie boli to, że nikt nie walczył o relacje czy to przyjacielskie czy to stricte romantyczne. Tak jakby każdy z nich powiedział trzeba iść dalej - tracili czas choć i tak o sobie myśleli.

Początkowo nie umiałam połapać się w książce, bo przeszłość mieszała się z teraźniejszością tym bardziej, że było również szukanie prawdy o przodkach, więc wplatane były również historie nie związane z naszymi bohaterami, no może cząstkowo... łatwo było się w tym wszystkim pogubić, ale gdy złapało się cały sens - ukazała się prawda, która scaliła wszystko w całość.

Książka opowiada o sensie swojego istnienia, poszukiwanie celów, gonitwie za marzeniami i prawdziwej miłości. Uczucia pojawiają się niespodziewanie czasem trzeba o coś zawalczyć, ale jeśli łączy kogoś coś niesamowitego to przetrwa i można tylko siebie winić za niewykorzystany wcześniej czas.