Nemezis

Nemezis, uosobienie gniewu bogów, mszcząca popełnione zbrodnie, ścigająca przestępców, zdrajców. Ta personifikacja Doli i ludzkiego losu wymierzała ludziom sprawiedliwość. Dla pysznych, zadufanych, pewnych siebie była kara, ale uczciwi i prawi zostawali obdarowywani szczęściem, dobrobytem i bogactwem. Dziś Nemezis wkroczyła na karty powieści Macieja Siembiedy. Miłość... Zemsta... Nienawiść... Po raz kolejny siadam do napisania kilku słów o książce Autora i trafiam na mur. Dociera do mnie świadomość, że w żaden sposób nie jestem w stanie ubrać moich emocji w słowa i przelać na papier. Wszelki próby to tylko liźnięcie tematu. Każde słowo, każde określenie wydaje się płytkim banałem w porównaniu z tym co towarzyszyło mi w czasie lektury... Jednak choć kilka słów Wam przekażę. Tym razem zostałam zabrana w podróż po świecie i mijających latach razem z braćmi Janoschek, którzy są ze sobą złączeni jak dwie połówki jabłka. Kiedy jeden z nich ginie, drugi pragnie zemsty. To ona przejmuje kontrolę nad jego losem i decyduje o dalszym życiu. Czyż jest coś silniejszego niż miłość i nienawiść? Zwłaszcza jeśli ta druga staje się obsesją, a ona powoduje rosnący z roku na rok apetyt na pomszczenie brata. Autor pokusił się nie tylko o pokazanie tego jak potężna potrafi być nienawiść, dał nam prawdziwy spektakl sztuki manipulacji. Kto faktycznie rozdaje karty? A może gdzieś kryje się joker? Byłam jak harfa na której Autor grał swój utwór. Skutecznie dotykał strun, które zamieniały się w emocje. Momentami było spokojnie i lekko, by za chwilę główne tony przejął wodospad rozpaczy, strachu, bólu. Nie myślcie, że cały czas otaczają Was tu dźwięki, czasami zapada cisza, która potrafi być bardziej wymowna niż werble, tak wiele dzieje się w ciszy... Autor napisał tę powieść z powodu pytań czytelników i ja im Wszystkim za te pytania, naciski dziękuję. Ponownie spędziłam czas na przestrzeni kilku dziesięcioleci i ponownie mój zachwyt nie ma końca. Zarówno katharsis jak i nemezis to powieści z najwyższej półki. Uwodzą nie tylko historią, ale również językiem. Ta dbałość o formę przekazu mi osobiście sprawia ogromną przyjemność, ale przede wszystkim dowodzi ogromnego szacunku Autora dla czytelników i za to wielki ukłon. Z pozoru prosta historia o braterskiej miłości została przez Pana Macieja przedstawiona w sposób, który zapiera dech w piersiach. Takich książek chcę, dzięki takim powieściom wciąż czuję, że literatura ma ogromną siłę przekazu. Nawet jeśli nie jest to literatura piękna to jest to piękna literatura. Ta powieść jest dowodem, że idealny balans między gatunkami istnieje, a po lekturze towarzyszy myśl... nigdy jej nie zapomnę. Losy Bruna i Herberta w jakiś sposób splotły się przez moment z moim i stały się częścią mnie. Po raz kolejny mogę powiedzieć, że Pan Maciej to niekoronowany mistrz łączenia faktów z fikcją, potrafiący z historii czerpać garściami i w subtelny sposób uzupełniać to swoją wyobraźnią. Efekty działań dostajemy do ręki i przepadamy zagłębieni w lekturę. Jeśli miałabym wybrać kilka książek, które będą mi towarzyszyć na bezludnej wyspie i które będę czytać po raz kolejny i kolejny... to zdecydowanie zabrałabym katharsis i nemezis. Te powieści wywarły na mnie ogromne wrażenie i chcę w ten świat jeszcze wrócić.

Powieści Macieja Siembiedy od lat budzą mój zachwyt, ale nazwać ?Nemezis? powieścią, to jakby określić ?Pana Tadeusza? mianem wierszyka. To wielowątkowe dzieło zakotwiczone w historii nie tylko Polski od czasów przedwojennych do początków lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku wzbudziło we mnie pełen wachlarz emocji. Jego rozmach i dopracowanie pod względem fabularnym, literackim i historycznym budzą podziw, a kunszt literacki Autora zniewala bardziej i bardziej z każdą kolejną stroną.

Jak sugeruje tytuł, akcja powieści zdeterminowana jest drążącą rządzą zemsty, która narasta przez dekady. To ona kierunkuje działania bohaterów i nie zawsze łatwe wybory. Daje też możliwość wywierania nacisku i manipulowania tym, którzy w imię swojej wizji są gotowi zrobić wszystko, przekroczyć wszelkie granice.

Budzący ogromną sympatię główny bohater Brunon Janoschek w żadnym wypadku nie jest kryształowy. Jego wybory i motywacje nacechowane bezwzględnością, uporem i własnym rozumieniem sprawiedliwości czynią go tak ludzkim i wiarygodnym. Jest w moim odczuciu symbolem determinacji, ale też w pewnym sensie ofiarą swojego pochodzenia, które nie definiuje go jednoznacznie.

Historia braci Janoschek i Grety, kobiety, która weszła pomiędzy nich ukazuje głębię miłości nie tyle pomiędzy mężczyzną i kobietą, ile przede wszystkim braterskiej. A niezrozumiały wybór Grety, który rozpętał burzę emocji i pchnął kostki domina w niespodziewanym kierunku dopiero po wielu latach zyskuje uzasadnienie.

Koleje życia Brunona rzucają nas wraz z nim ze scen cyrkowych, poprzez brawurowe akcje w oddziale SS, pobyt w Kairze i brzemienny w skutki powrót do kraju pozostającym pod polityczną dominacją ZSRR. I czytałam o nich w emocjach, z zaangażowaniem i przemyśleniami, które samoistnie się nasuwają. O przewrotnym losie, który odziera ze złudzeń, ujawnia jak bardzo błądzimy przekonani o słuszności swoich działań, nie dając drugich szans.
Długo wypatrywałam połączenia ?Nemezis? z wcześniejszą powieścią ?Katharsis? i pojawiło się na horyzoncie, najpierw nieśmiało nazwiskiem Greka Jana Tosidowskiego, by przerodzić się w spójne i kompletne zakończenie obu historii.

Podobnie jak rzucane przez Brunona noże nigdy nie chybiały celu, tak i historie, z których utkana jest to dzieło literackie trafiały prosto w moje oczekiwania, emocje i serce zostawiając na nim trwały ślad. Zachęcam Was gorąco do poznania pióra Autora, a ja odkładam ?Nemezis? na półkę najlepszych książek tego roku.

Dzisiaj przychodzę do Was z recenzją książki Nemezis autorstwa Macieja Siembiedy. Po jego twórczość sięgnęłam stosunkowo niedawno, ale szybko mnie uwiodła. Do lektury Nemezis przeszłam płynnie zaraz po odłożeniu Katharsis, którą postanowiłam przeczytać jako, że obie powieści się ze sobą łączą. Nie zdążyłam jeszcze złapać oddechu po szaleńczej przygodzie z Sacharyną i rodziną Tosidowskich, a Maciej Siembieda już czarował wydarzeniami zapisanymi na kartach Nemezis. Książka stanowi wyborne połączenie literackiej fikcji ze starannie dobranymi faktami. Lektura Nemezis to rozrywka intelektualna na niebywale wysokim poziomie. Maciej Siembieda tworzy dzieła, które wymagają wielkiego skupienia bo ich akcja toczy się dynamicznie, a postaci rozwijają się na naszych oczach. Nie inaczej było tym razem. Wydarzenia skupiają się wokół Brunona Janoschka, który wraz z bratem trzęsie opolskim przestępczym półświatkiem. Kiedy Herbert ginie Bruno poprzysięga go pomścić. To przyrzeczenie stanie się obsesją, która na stałe wpisała się w jego życie. A losy Janoschka były niebywale ciekawe. Był nożownikiem w cyrku, brawurowym hitlerowskim komandosem w czasie drugiej wojny światowej, a po jej zakończeniu szkoleniowcem egipskich elitarnych oddziałów w Kairze. Po powrocie do Polski zostaje więźniem politycznym. Co znamienne los postawi na jego drodze rodzinę Tosidowskich, która jest czytelnikom doskonale znana z powieści Katharsis. To spotkanie prowadzi do zaskakującego zakończenia. Majstersztyk! Nie znam drugiego pisarza, który z taką starannością dba o szczegóły. Dogłębny research wydarzeń historycznych i umiejętne ich łączenie z literacką fikcją dają poczucie, że autor bardzo poważnie traktuje swoich czytelników. Maciej Siembieda pieczołowicie buduje portrety psychologiczne swoich bohaterów. Jest to jedna z lepszych książek, jakie dane mi było przeczytać. Polecam z czystym sumieniem bo jest to powieść, którą trzeba poznać.

Książkę ? Nemezis ? otwieram i wszystko znika.
Jestem tylko ja i zachwycającej opowieści muzyka.
Świat historii moje wnętrze przenika.
Świat wojny, zemsty, braterskiej miłości i cyrkowej areny moją wyobraźnię dotyka.

Czuję się jakbym dryfowała po oceanie wód bezkresnych słowa pisanego Autora. Te fale, które wzniecił przeniosły moją duszę czytelniczą w inny wymiar. Bo ? Nemezis ? to sztuka. Sztuka, w której główną rolę fikcja i historia grają. Sztuka, którą się chłonie jak najlepszy spektakl. Bo na deskach życiowego teatru historii ta powieść się toczy. Przepadłam w niej. Zatraciłam się w niej tak, że przeniknęła mnie na wskroś.

? Nemezis ? to opowieść, która mieści się na przestrzeni lat 1936-1991. Przedwojenne Opole dla Bruna Janoschka było początkiem jego drogi. Braterska miłość. Uczucie do Grety. Pasja do sztuki cyrkowej. W pewnym momencie pozbawiony został ważnych dla niego wartości. Został mu tylko żal i tkwiąca w nim żądza zemsty na Grekach. Ale to uczucie, choć złe napędzało go. Wszedł w szeregi oddziałów Otta Skorzenego, przetrwał PRL-owskie więzienie, aż w końcu stał się marionetką w grze o przyszłość Śląska. Jakiego wyboru dokona? Jak skrywana przez lata tajemnica wpłynie na Bruna? Czy żal opuści jego serce? Czy odzyska spokój?

? Nemezis ? to historia, która w pewnym momencie łączy się z ? Katharsis ?. Ależ to było ekscytujące uczucie móc wrócić do jej bohaterów, szczególnie do Jana Tosidowskiego, jego siostry czy do wątku uranu. Uwielbiam takie powroty i serce moje się raduje, że mogłam jeszcze raz udać się w tamte miejsca.

Nie jest tajemnicą, że pan Maciej to mój ulubiony Pisarz. Podziwiam jego pracę wkładaną w każdą książkę, wiedzę historyczną, a jednocześnie plastyczną wyobraźnię, którą w tak nieprzeciętny sposób potrafi połączyć z historią w jedno. Czytajcie i zachwycajcie się.