Nic nie rani tak jak miłość

Wren zamierza spędzić lato ze swoim ojcem i jego rodziną w Indianie. Ma nadzieję, że w ten sposób nauczy się żyć bez swojego byłego narzeczonego. Na farmie poznaje Andersa, który 4 lata temu stracił żonę i wciąż za nią tęskni. Kobieta jest coraz bardziej zafascynowana mężczyżną, jednak nie wie, że ten skrywa tajemnice, które zburzą ich świat.

Uwielbiam twórczość zarówno Colleen Hoover jak i Nicholasa Sparksa i głównie z powodu ich porównania, skusiłam się sięgnąć po debiut Paige Toon. Akcja "Nic nie rani tak jak miłość" rozgrywa się na farmie w Indiach, który oddaje przyjemny, sielski klimat, jednak z czasem było tego już za dużo. Mam wrażenie, że autorka bardziej skupiła się na opisie zbioru żniw, owoców, polu kukurydzy i przerabianiu przyczepy, niż na samej fabule. Poza zbędnymi opisami tak naprawdę za wiele się tutaj nie dzieje, na zwrot akcji - który liczyłam, że zrobi na mnie nieco większe wrażenie, trzeba sporo przeczekać. Książka miała podobno być wyciskaczem łez i złamać mi serce, jednakże nic podobnego również się nie wydarzyło i niestety nie mam pojęcia skąd się biorą takie komentarze. Może i niektóre wątki były smutne, ale nie aż tak, żeby miało mnie to dotknąć.
Główni bohaterowie, Wren i Anders pochodzą z zupełnie dwóch różnych światów, łączy ich jedynie cierpienie. Ich relacja również się ciągnie, a i tak naprawdę nie wiadomo kiedy i jak pojawiło się między nimi uczucie. Niestety tego także nie poczułam. Zabrakło mi pomiędzy nimi chemii, większych emocji. Wszystko było takie byle jakie, lekko naciągnięte i chyba nie do końca przemyślane. Chwilami zachowanie bohaterów było iracjonalne, niezbyt się z nimi polubiłam, w przeciwieństwie do bohaterów drugoplanowych, którzy zrobili na mnie większe wrażenie i byłam ich ciekawa.
Zakończenie natomiast jest zbyt proste, liczyłam na coś zupełnie innego. Niestety jestem rozczarowana tą pozycją.

Miłość to piękne uczucie, które przejawia się w wielu odsłonach. Potrafi dodać skrzydeł, zmienić postrzegania świata, przyćmić wszelkie niedogodności. Swoją siłą jest w stanie zdziałać naprawdę cuda. Lecz niestety? potrafi też ranić tak dogłębnie, tak intensywnie? że aż trudno się pozbierać.

Wren myślała, że ma wszystko poukładane ? stabilna praca, obiecujące narzeczeństwo, całkiem szczęśliwa codzienność. Niestety, gdy rozpada się jej związek, wszystko zdaje się ją przytłaczać. Nie pomaga również to, że pomimo wielu swoich atutów- zarówno zewnętrznych jak i wewnętrznych, jest ona bardzo niepewna siebie. Zdaje się jej, że wszyscy istotni mężczyźni ją porzucają. Wyjazd do ojca, za ocean, ma być formą złapania oddechu od zasmucających ją realiów. Nie wie jednak, że jej zbolałe serce jest w stanie pokruszyć się jeszcze bardziej.

Anders to inteligentny inżynier, który swoje życie zawodowe związał z branżą wyścigową. Choć pracę na rodzinnej farmie wziął na swoje barki jego starszy brat, to on również stara się na niej pomagać. W ten sposób krzyżują się ścieżki jego i Wren. To honorowy, choć nieco niedostępny człowiek, kryjący w swych oczach wiele bólu, a w sercu mający szalone pokłady miłości do bliskich mu osób. Lecz zdaje się, że to serce, nie jest w stanie pomieścić już nikogo więcej.

?Nic nie rani tak jak miłość?? och, jakże ten tytuł jest melancholijny, prawdziwy i idealnie oddaje sedno tej książki! Choć ta lektura daje złudzenie niepozornej opowieści o losach kobiety, która zmaga się z własnymi demonami i przypadkowo znajduje miłość w odległym dla siebie zakątku świata, to nie dajcie się jej zwieść. Bowiem z całą pewnością właśnie ta książka zaskoczy Was całkowicie i sprawi, że będziecie ronić łzy, oburzać się na niesprawiedliwość losu i zbierać kawałki pokruszonego serca z obrębu kilku dobrych kilometrów. To piękny, ujmujący i delikatny slow burn, który nie skupia się jedynie na romansie, a porusza również inne istotne kwestie, związane chociażby z samoakceptacją, zawiłymi relacjami rodzinnymi, poczuciem odrzucenia oraz wychowywaniem się w rozbitej rodzinie. A potem nagle ukazuje nam jak wiele bólu może skrywać w sobie jeden człowiek, jak ogromny ciężar jest w stanie nosić na swoich barkach każdego dnia i skrzętnie trzymać go w sekrecie przed światem. Wielokrotnie miałam ochotę przytulić Wren, bo ona naprawdę podbiła moje czytelnicze serce. A Anders? Po prostu go pokochałam, bo takich mężczyzn, jak on, nie znajduje się łatwo. Czułam ciężkość na duszy, gdy śledziłam kolejne wydarzenia, a to jedynie dowód na to, jak mocno zaangażowała mnie ta opowieść. Jednak to nie tylko zasługa wybitnie ułożonej fabuły, ale również genialnej narracji, tak obrazowej i ujmującej, że zabiera nas wprost do świata bohaterów i pozwala bardzo dokładnie ujrzeć wszystko, co jest opisywane w książce. To kawał dobrej lektury, którą szczerze polecam ? naprawdę warto ją poznać i pozwolić jej złamać sobie serce.