Nie do wygrania

Początkowo trudno mi było czytać o rozwijającej się relacji bohaterów. Wraz z kolejnymi rozdziałami zauważyłam, że coraz bardziej wciągam się w historię. I wcale nie przeszkadzała mi jej specyfika. To jakiś znak, aby częściej sięgać po tego typu literaturę. Podczas lektury towarzyszyło mi wiele emocji. Najbardziej to denerwowało mnie zachowanie Wiktora. Nawet nie wiecie, jak on mi działał na nerwy. Miałam chęć wejść tam i mu coś zrobić złego. Żal mi trochę zrobiło się Serafina, który w podły sposób został zmanipulowany i wykorzystany. Sami widzicie, jak się wczułam w całą fabułę. Jednak tego, co się wydarzyło na końcówce książki, to bym w życiu nie zgadła. I to zakończenie, drogie autorki tak nie można robić. Liczę, że kontynuacja jest w trakcie pisania, bo chciałabym wiedzieć co dalej.

Dwie, totalnie szalone kobiety popełniły tę zbrodnię, że napisały razem książkę. Jak im to wyszło? Moim zdaniem - zbrodnia doskonała! Bo ja jestem bardzo zadowolona z tej książki, choć od razu zaznaczam iż:

- książka jest dla czytelników 18 plus!!!

- książka nie dla każdego!

- książka o męskiej miłości - czyli coś czego zazwyczaj nie czytam i nie znajduję tego normalnie w książkach!

A jednak mnie ta historia zachwyciła, porwała, przemieliła, wycisnęła łzy, wkur..iła - nooooo, na pewno długo o niej będę pamiętała!

Ufff.... Katarzyna i Daria dokonały niemożliwego. Stworzyły historię, którą bardzo chętnie zobaczyłabym w formie filmu. Nie myślałam, że kiedyś będę się tak zachwycała męską miłością. I nie myślcie, że mam coś przeciwko gejom czy przeciwko lesbijkom! Nie. Uważam, że to każdego indywidualna sprawa kogo kto kocha, albo co robią w sypialni - bo każdy ma prawo do miłości. Ale tutaj dziewczyny tak poprowadziły akcję nieśpiesznie, powoli przygotowując tego młodszego bohatera do tych jakże nowych emocji i uczuć, które zaczynały w nim się budzić. Starszy, czyli Wiktor jest tutaj cholernie pewny siebie, taki aż wręcz chojrak, co chce to dostaje, czego zapragnie to ma i myśli, że nikt mu nie odmówi niczego. Dlatego też mega zaskoczył mnie totalnym brakiem walki o... :) Ale cóż, każdy ma, na co zasłużył. A ja powiem jeszcze tylko, że ogromnie gratuluję Katarzynie Dołgań i Darii Głowackiej tego ich wspólnego dzieciątka książkowego! Dziewczyny, choć ta książka nie znajdzie uznania u każdego czytelnika, bo prawda jest taka, że spora część ludzi nie lubi takich kontrowersyjnych tematów, to pamiętajcie też, że jest i spore grono czytelników, którzy będą z zapartym tchem wyczekiwać takich właśnie emocjonujących historii. Ja podczas czytania uśmiałam się kilkukrotnie, pojawiły się łzy, byłam naprawdę zła, wkur...na i miałam ochotę rąbnąć kilku bohaterom w te ich głupie łepetyny! Były momenty, że krew mi mocniej wrzała z podniecenia. No a zakończenie .... A co Wam będę pisała - przeczytajcie i porównamy nasze odczucia :) Dla mnie normalnie rollercoaster emocjonalny. I za to obu autorkom dziękuję.