Nie mogę ci powiedzieć

"Nie mogę Ci powiedzieć" to historia o dwójce młodych chłopaków, którzy wyjeżdżają na romantyczny weekend do Warszawy, aby tam imprezować. Niestety ten wyjazd kończy się tragicznie. Nieprzytomny Damian Małecki trafia do szpitala,a jego nowopoznany chłopaków Łukasz Rowiński traci życie. Ojciec Damiana chce dowiedzieć się, co wydarzyło się tej feralnej nocy. W śledztwo włącza się ciotka Damiana, która walczy z śmiertelną chorobą.
Co odkryją?

Autor stworzył świetną fabułę. Porusza tutaj temat homoseksualizmu, samotnego rodzicielstwa, relację ojciec - syn, nieuleczalnej choroby. Z każdą przewracaną stroną dowiadywałam się, co spowodowało, że doszło do tragicznych wydarzeń. Powoli odkrywałam tajemnice bohaterów i próbowałam rozwiązać zagadkę śmierci Łukasza. Autor zmusza czytelnika do przemyśleń i zastanowienia się nad tym, czy każdy rodzic zna swoje dziecko? Podczas czytania przekonacie się, że będzie tajemniczo, przygnębiająco, dramatycznie i niepokojąco. Autor potrafi manipulować czytelnikiem i trzymać go w napięciu do ostatniej strony.
Jeśli lubicie czytać historie emocjonalne z dobrze rozbudowanymi postaciami pod względem psychologicznym, wątkiem kryminalnym oraz zmuszające do refleksji to koniecznie sięgnijcie tę książkę.

Czytajcie!

Damian wyjeżdża na weekend do Warszawy ze swoim partnerem. Ma to być ich pierwszy wspólny wyjazd. Chcą lepiej się poznać i trochę rozerwać. Niestety weekend kończy się tragicznie.
Damian ląduje w śpiączce w szpitalu. Codziennie odwiedza go ojciec, który z pomocą swojej siostry, Simony, próbuje odkryć, co się wydarzyło tego feralnego weekendu. Co doprowadziło do tragedii? Jak dobrze Leon zna swojego syna?

"Nie mogę Ci powiedzieć" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Jakuba Bączykowskiego, ale z całą pewnością nie ostatnie. Książkę czytało mi się wyśmienicie, że bardzo nie chciałam, żeby się kończyła.

Fabuła jest tak skonstruowana, aby od początku wciągnąć i zainteresować czytelnika. Zaczyna się od imprezy, po której Damian znalazł się w szpitalu. Następnie cofamy się w czasie i strona po stronie odkrywamy tajemnice głównych bohaterów. A tych jest całkiem sporo. Narracja prowadzona jest z perspektywy trzech osób. Teraźniejsze wydarzenia poznajemy dzięki Leonowi i Simonie, w czasie cofamy się zaś dzięki perspektywie Damiana.

Podoba mi się rozbudowana warstwa psychologiczna bohaterów. Bardzo dobrze można poznać zarówno ich samych, jak i ich motywacje, emocje, uczucia. Wątek kryminalny jest gdzieś w tle, ale mimo to dalej wzbudza ciekawość i chęć jego rozwiązania.
Świetnie przedstawione są relacje ojciec-syn. Mężczyźni są ze sobą blisko związani i nie licząc Simony, mają tylko siebie. Sama Simona to też intrygująca postać, która wzbudza sporo różnych emocji od współczucia po uśmiech.

Podsumowując, "Nie mogę Ci powiedzieć" to ciekawy kryminał z rozbudowaną warstwą psychologiczną i wciągającą fabuła, który gorąco Wam polecam.

Okładka Nie mogę ci powiedzieć przypomniała mi o komediach kryminalnych, których kilka lat temu pojawił się nagły wysyp. A może mam takie wrażenie, bo dość sporo się ich tutaj pojawiło. Na szczęście Jakub Bączykowski przedstawia nam historię kryminalną w najczystszej postaci, a okładka to tylko delikatne oprószenie cukrem, które doda słodyczy przed nadchodzącą goryczą.

Damian wraz z partnerem Łukaszem postanawiają wybrać się do Warszawy na niezapomniany weekend. Jest to nie tylko okazja do spędzenia razem czasu, ale też szaleństw na które nie mogą sobie pozwolić na co dzień. Historia zaczyna się niewinnie, a kończy katastrofalnie, gdyż Łukasz ginie w niejasnych okolicznościach, a Damian zapada w śpiączkę. Zrozpaczony ojciec naszego bohatera nie ma zamiaru pozostawić tej sprawy samej sobie. Zresztą... nikt nie zamierza.

Książka nie przedstawia nam perspektywy jednego bohatera i chyba można się zgodzić, że kilka kątów widzenia jest dość częstym zabiegiem stosowanym przez autorów kryminałów. Na szczęście dla mnie tak jest i w tym przypadku, ponieważ za każdym razem, gdy przeskakiwaliśmy do rozdziału, gdzie bohaterami są Damian i Łukasz, miałam nadzieję, że skończy się on jak najszybciej. Problem z polubieniem postaci w moim przypadku wynika z niestabilności Damiana. W jednej chwili ufa Łukaszowi, w drugiej podejrzewa go o najgorsze rzeczy, w jednej chwili myśli o nim jak o miłości, której trzeba dać się rozwinąć, żeby po chwili nie być pewnym, czy dalsza relacja ma jakikolwiek sens. Jest to raczej coś, co dobrze się śledzi z perspektywy trzeciej osoby, ale nie chciałoby się być tego częścią, bo bohaterowie w Warszafce zwyczajnie męczą.
Ciekawie natomiast śledzi się losy ciotki Damiana, która wprowadza trochę melancholii i delikatności. Jest też trochę uczuć między nią, a jej dawnym uczniem, czyli dochodzi tutaj różnica wieku.
Mam wrażenie, że autor stara się trochę przełamać te niekoniecznie akceptowalne wątki i myślę, że w przypadku Simony jak najbardziej mu się udaje. W przypadku relacji między Łukaszem, Damianem, czy też pojawiającym się tam w międzyczasie kolegą i jego związkami, rzecz ma się trochę inaczej. Ta seksualność jest przedstawiona w tak niesmaczny sposób, a wiem, że da się przedstawić to dobrze - mamy w końcu przykład Kate in waiting czy Never been kissed.

W książce dużo się dzieje, ale to bardziej takie zapychacze czasu, żeby można było przeskakiwać między wątkami i przy okazji zgrać się w czasie.
Pióro autora jest lekkie i czyta się przyjemnie. Pochłonęłam tytuł bardzo szybko - udało mi się nawet rozwiązać zagadkę zanim wszystko wyszło na jaw.
Mogę polecić jako luźny przerywnik, kiedy chcemy oderwać się od cięższej literatury.