Nie musisz być szalony, żeby tu pracować

W dzisiejszym czasach obserwuje się, że coraz więcej osób korzysta z pomocy psychiatry. Czy to czasy, w jakich żyjemy, czy to presja na bycie najlepszym, czy też słaba psychika ? jest na pewno coś, co skłania do szukania pomocy. Jak to jest przy tej współpracy ze specjalistą z tego zakresu i jakie ma on podejście do osób wymagających pomocy, przekonajmy się sięgając po Nie musisz być szalony, żeby tu pracować.
Bohater, a zarazem narrator, doktor Benji Waterhouse, opowiada o swoich początkach pracy jako psychiatra. Anglia, poznajemy kulisy pracy w publicznej służbie zdrowia, która boryka się z wieloma problemami. Na pewno jest niedofinansowana, brakuje łóżek i personelu. A osób wymagających pomocy, a często hospitalizacji, jest coraz więcej. Społeczeństwo zmaga się z nawarstwiającymi się problemami psychicznymi, których wachlarz jest bardzo szeroki. Mamy samobójców, schizofreników, bezdomnych, mających problemy z prawem, wypalonych zawodowo. I ci ludzie oczekują pomocy specjalistów, empatii z ich strony i odrobiny zrozumienia. A po drugiej stronie jest często zmęczony, przepracowany i zirytowany lekarz, który sam potrzebuje pomocy. Praca w niedofinansowanej służbie zdrowia, pośpiech i niemoc nie pomagają w codzienności.
Doktor Benji, z angielskim humorem i ironią, stara się nam szczerze i odważnie pokazać, jakie sytuacje dotykają go na co dzień. Z jakimi przypadłościami ludzie do niego trafiają, jak często trudno jest postawić właściwą diagnozę, aby nikogo nie skrzywdzić. Kilka minut, które ma przeznaczone na jednego pacjenta, to chwila, w której musi zrobić wywiad z chorym, ocenić jego stan i zdiagnozować. Czasami odnosi się wrażenie, że praca w przychodni to jak praca w fabryce na taśmie, powtarzające się sekwencje.
"- Okej, panie psychiatro, jaki jest klucz do szczęścia? (...).
- Potrzebujesz jedynie zdrowych narodzin, bezpiecznej więzi z opiekunami, szczęśliwego dzieciństwa, minimalnej liczby lub braku traum, wysokiej odporności na stres, kochających przyjaciół, rodzinny i partnera lub partnerki, pracy dającej spełnienie, bezpieczeństwa finansowego, wykonalnych celów, ośmiu godzin snu, regularnego wysiłku fizycznego, zdrowej diety, dostępu do natury, umiaru w spożywaniu alkoholu, narkotyków i korzystaniu z mediów społecznościowych, wiary lub duchowości, pogodzenia się z porażką i śmiercią, umiejętności przepracowania żałoby, pozytywnego spojrzenia na świat, może jeszcze zwierzaka domowego, dziennika wdzięczności, może czasem antydepresantów, terapii i naładowanej baterii w telefonie".
Autor opowiada historie kilku swoich pacjentów. I mamy przed sobą obraz smutny i przerażający. Są to naprawdę różne przypadki, jedne mniej, drugie bardziej wymagające pomocy. Często taki psychiatra to ostatnia deska ratunku dla chorego, tylko on może spróbować go zrozumieć, pomóc, a nierzadko odwieść od zrobienia złych i głupich rzeczy, np. popełnienia samobójstwa. Aby leczenie miało sens i rokowało na poprawę, powinno się wiązać z poświęcaniem pacjentowi dużo uwagi i czasu, to są ludzie, których psychika nie pracuje prawidłowo. I czasami jedno złe słowo, jeden nietaktowny gest mogą zaważyć na ich zachowaniu.
To znakomity reportaż, z dystansem i humorem autor przedstawia pracę psychiatry od kuchni. Poznajemy odczucia lekarza, stosunek do pacjentów i samotną walkę z realiami angielskiej służby zdrowia. Byłam zaskoczona, przekonałam się, że nie tylko w naszym kraju psychiatria jest niedofinansowana, traktowana po macoszemu. W innych krajach jest całkiem podobnie.
Polecam, jestem pewna, że teraz inaczej spojrzysz na pracę psychiatry, wiedząc, że on też potrzebuje terapii, bez której trudno być dobrym lekarzem, rozumiejącym pacjentów.

" [...] Wiele osób wciąż uważa, że depresję powodują "zaburzenia równowagi chemicznej", że choroba dwubiegunowa zrobi z ciebie twórczego geniusza albo że osoby ze schizofrenią to uzbrojeni w siekiery mordercy z rozdwojeniem jaźni. [...]"

Psychiatra doktor Benji Waterhouse stworzył wstrząsający, genialny, wyciskający łzy, szalony i momentami zabawny reportaż pod tytułem "Nie musisz być szalony, żeby tu pracować". Opowiedział w nim o swoim życiu prywatnym i zawodowym.
Szczerze, to jestem przerażona tym reportażem. Poznałam prawdę na temat funkcjonowania i przyjmowania pacjentów do szpitali psychiatrycznych w Wielkiej Brytanii. Z tego co wiem, to chorób i chorych psychicznie przybywa - zwłaszcza po niedawnej epidemii Covid-19, więc powinno być również więcej miejsc w szpitalach dla tych osób. A NHS co robi? Zmniejsza ilość miejsc. Z tego co pisze doktor Benji, chorych się selekcjonuje i niestety nie przyjmuje na oddziały. A potem dochodzi do tragedii, gdzie chory psychicznie człowiek morduje swoich najbliższych. Na czas nie została mu udzielona pomoc, o którą on i jego najbliżsi prosili. I kto w takim przypadku odpowiada za zbrodnię? Niestety jest mnóstwo uchybień w tym sektorze. Między innymi o tym przeczytacie w tej książce.
Autor przytacza historie niektórych swoich pacjentów. Dzięki temu wiem, że gdybym zachorowała na przykład na schizofrenię, to mam marne szanse na dostanie się na oddział w szpitalu psychiatrycznym. Czasami zwykłe leczenie nie przynosi odpowiednich efektów.
Z tym reportażem przepadłam na długie godziny. Każdą omawianą historię dokładnie czytałam. Czułam emocje autora, które przez niego przemawiały. Jak sam pisze, przez rodziców nie miał łatwego dzieciństwa i niestety wybrał sobie bardzo trudny zawód, który również nie daje mu lekkiego życia, ani wytchnienia.
Praca lekarza psychiatry nie jest wcale proste. Muszą szybko podejmować decyzje o tym np. na jaką dokładnie chorobę cierpi dany pacjent. Muszę wam powiedzieć, że pacjenci nie ułatwiają tego zadania i często ukrywają prawdę. Do tego dochodzi stres z szukaniem łóżka dla chorego, który pilnie potrzebuje miejsca w szpitalu. To wykańcza człowieka fizycznie i psychicznie. Dlatego jak pisze Benji Waterhouse, każdy psychiatra powinien chodzić na terapię, żeby sam nie zwariował. Szkoda tylko, że takie wizyty nie są refundowane przez NHS.
Dużo osób wstydzi się iść do psychiatry ze swoimi problemami, ponieważ boją się, że zostaną zaszufladkowani jako ludzie z żółtymi papierami. A to jest bardzo złe myślenie, które później może zaowocować silną psychozą i przymusowym leczeniem w szpitalu, oczywiście o ile znajdzie się dla nich łóżko.
Jestem również przerażona tym, że naukowcy od wielu lat nie stworzyli leku, który by powstrzymał schizofrenię. Badania trwają, ale nic nie dają, a pieniądze uciekają. O tym również autor wspomina.
Jeżeli chcecie dowiedzieć się, jak wygląda życie psychiatry, to śmiało przeczytajcie książkę "Nie musisz być szalony, żeby tu pracować".
Uważam, że o tym reportażu powinno być głośno. Bardzo ważny temat.
Minister zdrowia Wielkiej Brytanii Wes Streeting powinien coś zrobić, aby szpitale psychiatryczne dostały więcej pieniędzy na łóżka dla nowych pacjentów i żeby psychiatria się rozwijała.
Pamiętajcie, zdrowie psychiczne jest bardzo ważne, dlatego dbajcie o siebie, a w razie problemów nie bójcie się prosić o pomoc.
Mam nadzieję, że za jakiś czas ponownie będziemy mieli możliwość przeczytania kolejnej książki tego autora. Mam cichą nadzieję, że wtedy dowiemy się, że nastąpił przełom w psychiatrii i każdy chory otrzyma pomoc na czas.

Z czystym sercem polecam ten reportaż.

Ps.

Dobrze, że autor się przed nami otworzył i opowiedział o swoich zmartwieniach i radościach.

Pamiętajcie lekarz psychiatra, to też człowiek, który tak samo jak my ma uczucia i może nie wytrzymać napięcia.

Czy kiedykolwiek chcieliście zostać psychiatrami? Ja chciałam być patologiem.