Nie pozwól mi odejść

?Pomiędzy nimi nic nie mogło być proste, ale nie chciała skupiać się na ograniczeniach.?

Dalsze losy Leny i Marcina z powieści ?Moje życie przed tobą?. Lena zostawia za sobą Norwegię, niezadowolonych z jej decyzji rodziców i wraca do Trójmiasta. Chce być blisko Marcina, jest pewna swoich uczuć. Ten cierpi na nieuleczalną chorobę, kolejny raz trafia do szpitala, przeszedł skomplikowaną operację. Rokowania są pomyślne, ale przed Marcinem trudny czas żmudnej i bolesnej rehabilitacji. Oboje są w pełni świadomi, że ich wspólna przyszłość nie będzie usłana różami, czeka ich wiele wyrzeczeń i będą musieli wypracować wiele kompromisów. Rodzice Leny nie chcą, aby ta związała się z kaleką. Czy przezwyciężą lęki, niepewność, czy ich miłość będzie na tyle silna, że pokonają wszystkie przeszkody?

Lena poznaje Adę, dziewczyna ma dopiero siedemnaście lat, jest matką maleńkiego Krzysia, którego ojciec nie chce mieć z nimi nic wspólnego. Ada radzi sobie jak może, bardzo kocha synka. Chłopiec potrzebuje kosztownej rehabilitacji, na szczęście pomocą służy jej starszy brat. Dziewczyna nie ma pojęcia skąd ten ma takie pieniądze, boi się, że zostały zdobyte nielegalnie.

Autorka pisze niesamowicie lekko, barwnie, z łatwością i empatią potrafi oddać emocje, drgania serca, wewnętrzne rozterki, jakie są udziałem naszych bohaterów. A ci rewelacyjnie ukazani, to ludzie o skomplikowanych osobowościach, naznaczeni, poturbowani przez życie. Lena, Marcin do obojga poczułam ogromną sympatię. Różnią się kompletnie wszystkim, mają inne zainteresowania, inaczej patrzą na życie. Ona jest pełna życia, uwielbia grać na skrzypcach, to szczera, sympatyczna, inteligentna młoda kobieta. Marcin to jej zupełne przeciwieństwo, spokojny, małomówny, codziennie musi mierzyć się z bólem i z ograniczeniami jakie narzuciła mu choroba. Jest bardzo nieufny, bywa gburowaty, nie chce być dla nikogo ciężarem, robi wszystko, aby zniechęcić Lenę. Czy mu się uda? I Ada ? niesamowita, silna, mądra, szczera dziewczyna, która musiała w przyspieszonym tempie dorosnąć. To jak opiekuje się synkiem robi bardzo pozytywne wrażenie, zaimponowała mi.

Choroba Olliera, która naznacza, ma ogromny wpływ na psychikę i życie bliskich. Codzienność jest trudna, a ciekawość i brak ludzkiej tolerancji stwarza nieprzyjemne sytuacje. Postępująca choroba, strach przed odrzuceniem, akceptacja, potrzeba kochania i bycia kochanym. Walka o siebie, troska, miłość i ogromne wsparcie najbliższych. Siła i odwaga z mierzeniem się z przeciwnościami losu. Trudne decyzje, samotne, wczesne macierzyństwo, zmaganie się z przytłaczającą codziennością.

Przejmująca, mądra, niebanalna opowieść, bije prostotą, szczerością i realizmem przekazu. Pozostawia trwały ślad, daje do myślenia i niesie nadzieję. I to zakończenie ? wywołało mój szczery uśmiech. Powieści Autorki biorę w ciemno, to zawsze są ogromne emocje i niesamowita przyjemność z czytania. Z całego serca polecam! Tatiasza i jej książki :)

Dzisiaj poczułam zbliżającą się jesień. Obudziłam się rano, za oknem zobaczyłam szary świat, krople deszczu po cichu uderzały o ziemię, a wiatr szeptał.
Życie też potrafi być czasem ponure, pełne utrapień i bolączek, ale warto każdego dnia szukać nadziei i szczęścia w najdrobniejszych gestach, słowie, bo choć czasem bywa trudno to warto wierzyć w lepsze jutro.

Z wielką przyjemnością wróciłam do historii Marcina i Leny, a wiedziałam, że nie będzie łatwa?
Lena postawiła wszystko na jedną kartę, to właśnie z Marcinem chce ułożyć swoje życie. Chłopak jest nieuleczalnie chory i choroba daje o sobie znać z coraz większą mocą. Czy będą potrafili poukładać swoją codzienność, czy wszystkie przeciwności losu, jakie staną na ich drodze, będą w stanie pokonać. Przyjdą chwile zwątpienia, smutku, cierpienia, ale może pomimo wszystkiego wyjdą z tego zwycięsko?
Autorka wprowadza również wątek Ady, siedemnastoletniej dziewczyny, która jest samotną matką. Nie jest jej łatwo powiązać koniec z końcem, a w kwestiach finansowych może liczyć tylko na swojego brata, ale skąd chłopak ma gotówkę?

Autorka przedstawia świat, który daleki jest od ideału, ale czy Ty, Drogi Czytelniku nigdy nie miałeś problemów? Troski z jakimi mierzą się bohaterowie są dużego kalibru. Niekiedy człowiek pod naporem kłopotów odsuwa się od innych, ale to nigdy nie jest dobre rozwiązanie, bo to właśnie najbliżsi dadzą wsparcie nawet podczas największej życiowej burzy.
Oprócz tej dwójki jest jeszcze Ada, która również stara sobie ułożyć życie. Podziwiałam ją za jej walkę o synka. Choć młoda i nie mająca za wiele wsparcia kroczyła dumnie do przodu, aby Krzyś mógł być szczęśliwy. To historia poruszająca, pełna emocji, również tych negatywnych, ale właśnie takie jest prawdziwe życie. Niekiedy obfitujące w smutne kolory, ale zawsze znajdzie się na palecie życia jasna barwa.
Czytając każdy kolejny rozdział, który stanowił myśli bohaterów zastanawiałam się jak ja postąpiłabym w podobnych sytuacjach. Podziwiałam ich, trzymałam kciuki, bo każdy zasługuje na szczęście.

To historia taka, która może się właśnie dziać za ścianą Twojego mieszkania? prawdziwa.
I myślę, że to nie koniec, czekam na więcej ????

"Nie pozwól mi odejść" jest kontynuacją powieści "Moje życie przed tobą", w której poznajemy dalsze losy Leny i Marcina. Jednakże te postaci ustępują nieco miejsca nowym, którzy także mają nam wiele do zaoferowania. Anna Ziobro ponownie poruszyła struny moich emocji. Trudno było mi oderwać się od książki.

Chciałam wiedzieć jak Marcin radzi sobie z chorobą. Łatwo nie jest. Facet ma charakter! Jego duma, obcesowość i obojętność przekłada się na bliskich, którzy z nim współcierpią. Ale miłością i cierpliwością można zdziałać cuda, prawda? W końcu przecież każdy kiedyś pęknie...

Historia Leny i Marcina udowadnia, że trzeba walczyć o to na czym nam zależy. Wskazuje również, że czasem warto czekać na to, co najlepsze. Widzimy jak w relacjach międzyludzkich istotne jest wsparcie, bezinteresowna pomoc, akceptacja, zaufanie i szczera rozmowa. Z kolei poświęcenie, samotność, przemijanie, wczesne macierzyństwo, przyjaźń i zaufanie, które tak łatwo stracić, wykluczenie, brak miłości i akceptacji, walka z niskim poczuciem wartości to dodatkowe tematy, na które warto zwrócić uwagę i które skłaniają do wielu przemyśleń.

"Nie pozwól mi odejść" to powieść niosąca nadzieję i wiarę. To książka pozwalająca zrozumieć lub przypomnieć nam co w życiu jest ważne i ważniejsze, a przede wszystkim brać z niego jak najwięcej. Przenosi nas do nadmorskiego krajobrazu, gdzie poczujemy zapach morza, lata i kwiaty z ogrodu babci Malwiny. Polecam gorąco! 

Lena przyjeżdża do Trójmiasta by towarzyszyć Marcinowi w trudnych dla niego chwilach po przebytej operacji. Pewnego dnia poznaje Adę- siedemnastoletnią matkę małego Krzysia. Dziewczyna pomimo swojego młodego wieku, robi wszystko by zapewnić swojemu synkowi odpowiednią opiekę, tym bardziej, że Krzyś wymaga drogiej rehabilitacji. Mimo iż ojciec dziecka nie chce mieć z nim nic wspólnego, Ada może liczyć na pomoc brata. Nieoczekiwanie Sebastian proponuje Adzie pokrycie kosztów leczenia Krzysia. Dziewczynie ciężko uwierzyć, że zaoferowane pieniądze pochodzą z legalnego źródła.

"Nie pozwól mi odejść" to kontynuacja losów Leny i Marcina, bohaterów powieści "Moje życie przed Tobą". Przyznaję, że po skończeniu pierwszgo tomu odliczałam dni do premiery kolejnej powieści Autorki. Cieszę się, że nie trwało to długo.
Poraz kolejny historia napisana przez Anię wywołała we mnie mnóstwo emocji. To historia, w której Autorka porusza bardzo trudne tematy, czym skłania czytelnika do refleksji. Pokazuje nam, że nie zawsze jest tak, jak sobie zaplanujemy. Życie nas zaskakuje, tak jak swoją powieścią zaskoczyła mnie Ania.
Już nie raz pisałam, że Autorka ma niebywały talent do tworzenia portertów swoich bohaterów, tym razem nie było inaczej. Bohaterowie powieści Anny Ziobro są niezwykle prawdziwi, silni i zdeterminowani.
Historia Leny i Marcina wciąga nas od pierwszych stron I nie pozwala się odłożyć nawet na moment, razem z głównymi bohaterami przeżywania ich rozterki i dramaty. To taka historia, która nas pochłania a na koniec zmusza nas do przemyśleń i zastanowienia się nad własnym życiem. Obok tej książki nie można przejść obojętnie.
"Nie pozwól mi odejść" to przepiękna, pełna emocji historia, która nie da o sobie tak szybko zapomnieć. Polecam.

?Nie pozwól mi odejść? to kontynuacja losów Leny i Marcina, których poznajemy w książce ?Moje życie przed Tobą?. Pierwsza część zostawiła mnie z dużym apetytem na więcej, więc po kontynuację sięgnęłam dość szybko. I cóż mogę powiedzieć? Ludzie! Czytajcie to! W tej książce jest masa emocji, a wszystkie przeżywa się wspólnie z bohaterami. Nie brakuje tu wzruszeń, ale sporo jest też gniewnych odczuć. Autorka kolejny już raz zaskakuje i pokazuje, że możemy snuć plany, a życie i tak pisze własny scenariusz. Bardzo podoba mi się to, jak charakterystycznych bohaterów stworzyła Anna Ziobro. Ich siła i determinacja zwraca uwagę na to, co się w życiu liczy. A pisanie rozdziałów z perspektywy różnych postaci dodatkowo tworzy napięcie i rozbudza ciekawość. Czy ta historia ma pozytywne zakończenie? Tego wam nie zdradzę, ale możecie przekonać się sami sięgając po tę książkę.

Chciałabym napisać, że kolejną książkę Ani wzięłam z radością, rozkoszowałam się treścią, celebrowałam słowa. Jednak nic z tego.
Ja wpadłam w tę książkę jak dzika świnia w żołędzie, jadłam, żarłam, bekałam i sięgałam po jeszcze. Rodzina odeszła w zapomnienie, mąż głodny nie miał siły wstać od komputera, pies zrezygnowany siedział patrząc na drzwi a ja oddawałam się szaleństwu, które można nazwać ....

Dalsze losy Leny i Marcina ( słownik podpowiada Mellera, ale ja akurat nie o tym) pochłaniałam z prędkością światła. Czułam się wściekła na samą siebie, że nie jestem w stanie dawkować sobie tej historii. Chciałam wiedzieć, zaspokoić ciekawość i taki czytelniczy niepokój. W końcu polubiłam tę parę, dobrze jej życzyłam a Ania nie idzie w książkach na kompromisy i zdarzyć się mogło dosłownie wszystko.
Przyznam, że to jedna z rzeczy jaka mi się podoba, właśnie ta bezkompromisowość, bo życie takie jest. Mimo ułożonych planów, sprecyzowanych oczekiwań, ono pisze nam swój własny scenariusz.

Ania nie zawodzi w swojej kolejnej książce stylem, pomysłem na fabułę, realizmem postaci i sytuacji. O wielu autorach mówi się, że można ich kochać lub nienawidzić, ale Anię można tylko kochać. Ta doskonała obserwatorka rzeczywistości w płynny i spójny sposób zabiera nas do stworzonego przez siebie świata. Jednak uważajcie, bo nawet mnie, zatwardziałą kryminałomaniaczkę zrobiła ziobromaniaczką. To właśnie po przeczytaniu książki Ani poczułam, że powieść obyczajowa może być pasjonująca, niebanalna, emocjonująca, jak to mówi Czesio po prostu ... Czy polecam? Rajuuuuuu ???? polecam i to jak. Ta książka, te książki (bo najlepiej zacząć od tomu pierwszego) są doskonałą rozrywką dla Ciebie, Ciebie i również Ciebie mój drogi bo panowie w gronie fanów także mile widziani.