Nie przywitam się z państwem na ulicy

Mam wyjątkowo mieszane odczucia po lekturze. I skrajne. Na dobrą sprawę ciężko mi stwierdzić, czy bardziej mnie zirytowała ta książka, czy może jednak mi się podobała. Zacznę od pozytywów. Przede wszystkim wnikliwe studium niepełnosprawności. Napisane przez osobę, która na codzień ułomności doświadcza. Jest osobą słabowidzącą. To się tak łatwo pisze, lecz zdecydowanie gorzej egzystuje. A najgorsze są dobre rady przypadkowych obserwatorów, którzy pouczają, że nie powinna tak blisko trzymać książki, smartfonu itp. bo zepsuje sobie wzrok. Szanuję odwagę autorki, która szczerze opisuje swoje odczucia, myśli, ale jednocześnie mam wrażenie, że czasami nadinterpretuje wypowiedzi bliźnich. Chociaż może tak się właśnie dzieje, gdy ci inni mówią o nas lub do nas. Przykładamy do tych słów większą wagę, bardziej się przejmujemy, niż gdy to samo słyszymy o innych. Wtedy jesteśmy w stanie zdobyć się na refleksję, poszukać drugiej, tej pozytywnej strony wypowiedzi naszego rozmówcy.  Oprócz własnej choroby, pisarka opisuje też kondycję  genetyczną - zespół Turnera. Przedstawia ją ustami kobiet, które się z tą dolegliwością urodziły. I tu zaczynają się schody. Ponieważ rzeczone usta najczęściej wyrażają się mową potoczną, jest to zapis rozmów, co naprawdę nie sprzyja odbiorowi tekstu. Rozumiem zamysł autorki, jednak brak wygładzenia ?bardzo mi przeszkadzał. Lektura pozostawiła mi niedosyt. Może ze względu na niewielką objętość, chociaż poruszyła wiele spraw. Może ze względu na wrażenie, że o tych problemach można byłoby napisać więcej. Przedstawić więcej aspektów. Nie wiem. Co nie znaczy, iż uważam, że nie warto było czytać. Wręcz przeciwnie. 

Najtreściwsze 168 stron jakie ostatnio przeczytałam. W tej książce chodzi o doświadczanie niepełnosprawność, a nie o użycie historii niepełnosprawnych kobiet do motywowania innych ludzi. Przeczytać tę książkę to jak stanąć po drugiej stronie lustra.
?Nie przywitam się z Państwem na ulicy? to książka zbudowana na przeżyciach i przemyśleniach, ale też potwierdzona badaniami naukowymi. Prosta, ludzka i mimo trudnego tematu pogodna. Mówi o pokonywaniu barier. Sile grupy i potrzebie rozmowy, dzielenia doświadczeń. Pokazuje, że niepełnosprawność to też normalność.