Nie ufam już nikomu

Ciąża, poród, połóg - nie tylko wyjątkowy ale też bardzo wymagający czas w życiu kobiety. Iga Wilczak przechodzi te etapy ze zdwojoną trudnością. Oschłe wychowanie sprawiło, że już od dzieciństwa ma niską samoocenę. Przez lata pogłębiały się problemy psychiczne kobiety, sprawiając, że stawała się coraz bardziej wycofana i znerwicowana.

Szansą na skuteczną terapię okazuje się aplikacja medyczna, współtworzona przez Igę. Umieszczony w ciele kobiety chip, dzięki specjalistycznemu rozpoznaniu i pod ścisłą kontrolą algorytmu,aplikuje odpowiednią dawkę medykamentów.

Jako świeżo upieczona matka Iga doświadcza depresji poporodowej. Pomimo tego, że kocha Joachima całym sercem uważa, że jest złą matką i nie potrafi się nim zająć. W sprostaniu nowej życiowej roli nie pomaga to, że zaczyna coraz bardziej oddalać się od rzeczywistości. Doświadcza krótkich, realistycznych halucynacji, w których jej dziecku dzieje się krzywda - wózek toczy się wprost pod koła samochodów, główka dziecka uderza o coś twardego?

Czy to tylko objaw przewrażliwienia młodej mamy? Jaka jest faktyczna rola Igi w tych wizjach?

Kolejnymi problememi kobiety stają się zaniki pamięci oraz siniaki na ciele noworodka. Iga zaczyna balansować na krawędzi obłędu. Jeśli nie ona krzywdzi własne dziecko to kto? Jej mama? Najlepsza przyjaciółka? A może opiekuńczy i wyrozumiały mąż?

Pomimo (a może z powodu?) stale zwiększającej się dawki leków stan psychiczny Igi diametralnie się pogarsza. Zaczyna ona wątpić w skuteczność nowatorskiej metody leczenia. Jednak do kogo ma się z tym zwrócić skoro jej najbliżsi nie są z nią szczerzy?

Muszę przyznać, że ten thriller psychologiczny wciągnął mnie bez reszty. Pomimo trudnej tematyki powieść właściwie ?sama się czytała? :). Bohaterowie zostali bardzo dobrze wykreowani - na dobrą sprawę każdy z nich ma coś na sumieniu a jednocześnie jest wiarygodny i czysty jak łza. Pomimo tego, że sama nie jestem jeszcze matką, depresja poporodowa Igi wstrząsnęła mną? No i cóż - nie spodziewałam się jaki zwrot akcji zaserwuje autorka.

Najnowszy wynalazek z dziedziny medycyny ma pomóc Idze w leczeniu. Chip wszczepiony w ramię, za pomocą aplikacji, dostarcza do jej organizmu odpowiednią dawkę leków. Dziewczyna od wielu lat cierpi na zaburzenia obsesyjno - kompulsyjne (nerwica natręctw). Jej stan pogarsza depresja poporodowa. Mimo przyjmowania leków samopoczucie Igi nie ulega poprawie. Męczą ją zaniki pamięci, halucynacje. Strach potęgują wydarzenia, których dziewczyna nie potrafi wytłumaczyć.

Książka, "Nie ufam już nikomu?, nie zachwyciła od pierwszych stron. Choć sukcesywnie rozbudzała moja ciekawość, nie potrafiłam poczuć tego klimatu przez nużące niekiedy monologi głównej bohaterki. Jednak to co wydarzyło się później, samo zakończenie, jak również to, że dałam się wywieść w pole, zaskoczyło mnie. Biorąc pod uwagę całość, uważam, że jest to bardzo dobry thriller psychologiczny.
To, co bardzo mi się podobało, to wątek zaburzeń psychicznych. To ważny problem, o którym trzeba mówić i uświadamiać społeczeństwo. Mam wrażenie, że Autorka dobrze przygotowała się do podjęcia tego zagadnienia.
Fabuła prowadzona dwutorowo "wtedy" i "teraz", którą bardzo lubię, daje ciekawy obraz tej historii. Miałam odrobinę problem z nawiązaniem więzi z główną bohaterką, która wzbudzała we mnie mieszane emocje. Mam wrażenie, że wynikało to z tego, że z góry postawiłam się w roli "ciocia dobra rada" wszystko wiem lepiej. Nie wiem dlaczego. Mój błąd. No i relacje głównej bohaterki z jej bliskimi, ciekawy wątek, nie narzekałabym jakby był jeszcze bardziej rozwinięty.
Nie czytałam poprzedniej książki autorki, tę polecam, bo to ciekawa historia i Klaudia świetnie wodzi za nos czytelnika. Niby już wszystko wiesz a tu bach, niespodzianka. Czy może tylko ja dałam się tak łatwo zwieść?

Iga ma wszystko, o czym może marzyć młoda kobieta - ładny dom, fajną pracę, przystojnego męża i dziecko. Mimo to nadal musi się leczyć psychiatrycznie. Aby te leczenie ułatwić, poddaje się eksperymentowi ze stworzonym przez siebie i jej męża chipem. Z czasem jednak czuje się coraz gorzej fizycznie i psychicznie, a potem... Potem znajduje siniaki na ciele Joachima. Boi się, że przez swoją chorobę może sama robić mu krzywdę. Przestaje ufać bliskim i samej sobie, ale stara się także odkryć prawdę.
_______________________________________
Fantastyczny thriller medyczny, ale i psychologiczny pisany z kilku perspektyw. Jestem zachwycona kreacją głównej bohaterki. Jej czyny, przemyślenia, pogrążanie się w chorobie dodawało dreszczyku i było bardzo przyjemne w odbiorze. Bardzo irytowała mnie za to mama, jak i mąż Igi, którzy nie ułatwiali jej leczenia, a często stawiali między młotem a kowadłem. Sama bohaterka na początku także wprowadzała mnie w stan nerwowy, szczególnie gdy nie umiała sprzeciwić się swojej matce. Przy 200 stronach, już wiedziałam co się dzieje, ale żeby nie było nudno, pani Klaudia zaskakuje nas kolejnymi zwrotami akcji. Do samego końca czyta się z zapartym tchem. "Nie ufam już nikomu" swoją premierę ma już 29 lipca. Gorąco wam polecam. ...