Niebezpieczna sekwencja

Najnowsza książka Aleksandry Marininy to już 31 tom cyklu o major Kamińskiej, a jednocześnie moje pierwsze spotkanie z twórczością rosyjskiej carycy kryminału.
Autorka przenosi nas do świata łyżwiarstwa figurowego, którym wstrząsa informacja o zabójstwie elitarnego trenera Michaiła Błotienkowa. O ten czyn podejrzewany jest jego kolega po fachu Walerij, Łamzin, który miał z nim konflikt od wielu lat. Faktami, które przemawiają za winą Łamzina są miejsce odnalezienia zwłok, gdyż miało to miejsce w parku obok domu podejrzanego, oraz kłótnia tuż przed śmiercią ofiary i groźby kierowane pod jej adresem.
Do sprawy włącza się policja z Pietrowki, a dokładnie śledczy Anton Staszyc oraz Roman Dziuba. Na początku nad sprawą pracuje tylko Roman, gdyż jego kolega zajmuje się innym przestępstwem. Dziuba nie jest przekonany, co do winy Łamzina i pragnie znaleźć prawdziwego mordercę. Niestety Timur Achmedycz Bagłajew, śledczy prowadzący sprawę, jest przekonany o tym, że Walerij jest mordercą.
Roman zgodnie z poleceniami prowadzącego przesłuchuje świadków oraz szuka dowodów na winę Łamzina. Jednakże sumienie nie pozwala mu na pójście tylko jednym tropem. Pewnego dnia odwiedza swoją dawną znajomą, u której przypadkowo jest jej partner adwokat Kirgan. Majętny, ale dobry mecenas. Po streszczeniu sprawy, Roman liczy na pomoc, ale jej rodzaj, jaki otrzymuje, zaskakuje go. Kirgan jest gotów pomóc Łamzinowi nie pobierając wynagrodzenia. Jedynie, za co trzeba będzie zapłacić, to za detektywów, których będzie trzeba włączyć do sprawy. Młody śledczy jest zdumiony, ale również szczęśliwy, że ktoś stanie w obronie zatrzymanego.
O swoim sukcesie w zaufaniu mówi koledze Antonowi Staszycowi, który ruga go za to, gdyż wie, że Kirgan to potężny przeciwnik. Po streszczeniu przez Romana sprawy oraz to, co udało im się do tej pory ustalić, Anton wyciąga podobne wnioski, co młodszy kolega.
Adwokat zatrudnia firmę detektywistyczną, która ma pomóc w odnalezieniu śladów świadczących o niewinności Walerija Łamzina. Jest to firma, w której pracuje emerytowana major Anastazja Kamińska, legenda moskiewskiej policji. Do tej pory Nastia zajmowała się błahymi sprawami. Miło jest jej wrócić do roli śledczej w sprawie kryminalnej. Może dzięki temu odnowić swoje kontakty w policji oraz informatorów.
Niespodziewanie losy Nastii, Romana oraz Antona łączą się, co początkowo temu ostatniemu nie podoba się. Pracują w tajemnicy, gdyż przełożeni śledczych nie mogą się dowiedzieć o ich grupie. Poszukują świadków, powiązań oraz próbują zrozumieć reguły rządzące światem łyżwiarstwa figurowego. Nie mogą zrozumieć, jak bardzo zależne od wpływów jest to środowisko. Liczą sie pieniądze oraz to, kto ma wyżej postawionych znajomych bądź dłużników. Nie jest to świat tak piękny, jak występy łyżwiarzy figurowych.
Z każdą stroną pojawia się coraz więcej podejrzanych, osób zamieszanych w brudne sprawy, które z pozoru mogą wydawać się niezwiązane z ofiarą oraz głównym podejrzanym. Po rozmowie z jedną osobą, ujawnia ona kolejne dwie, z którymi należy porozmawiać.
Pojawia się wiele aspektów oraz spraw kryminalnych, które z pozoru nie mają ze sobą nic wspólnego, lecz gdy bliżej się im przyjrzeć można odnaleźć coś, o co można się zahaczyć.
Czy "ekipie dochodzeniowo-śledczej" uda się znaleźć sprawcę? Czy ich przełożeni dowiedzą się o tej kolaboracji? Co odkryją?

Na początku miałam lekkie opory z racji tego ,że jest to już 31 tom o poczynaniach major Kamieńskiej co więcej nie czytałam nic od Pani Aleksandy Marininy. Jednak książka szybko przypadła mi do gustu i nadałam jej miano ?przyjemnego grubaska? z racji tego ,że ma ponad 600 stron.
600 ale ,jakże ciekawych i intrygujących!
Akcja rozgrywa się w Rosji a dokładniej w Moskwie.
Mamy przyjemność czytać o tajemniczym zabójstwie Michaiła Bołtienkowa , trenera łyżwiarstwa figurowego. Temat łyżwiarstwa figurowego okazał się naprawdę interesujący ,gdyż wnikamy głęboko w jego wnętrze i dowiadujemy się wiele o tej dziedzinie sportu. A jak wiadomo w sporcie bywa różnie...
Często pieniądze odgrywają główna rolę!
Trzymające w napięciu śledztwo prowadzone przez dwóch śledczych , oraz emerytowaną już Major Kamińską ,która postanowiła zostać prywatnym detektywem do samego końca trzyma nas w napięciu! Na początku sprawa wydaje się rozwiązana. Szybko jednak okazuje się ,że sprawa jest dużo bardziej skomplikowana.
Śledczy wraz z Panią detektyw skrupulatnie analizują każdego podejrzanego ,który może mieć cokolwiek wspólnego z zabójstwem. Z każdą następną przeczytaną stroną sprawa wydaje się bardziej oczywista, ale czy to napewno jest takie oczywiste jak nam się wydaje ?
Aby się o tym przekonać koniecznie sięgnijcie po ta książkę i nie bójcie czytać się ?grubasków? zwłaszcza gdy są takie przyjemne jak ten.

Najnowsza książka Aleksandry Marininy udowodniła mi, że Rosja to nie tylko wielki, postkomunistyczny kraj, to również szczególny stan umysłu. Na wstępie mojej recenzji zaznaczę, że "Niebezpieczna sekwencja" jest tym szczególnym typem kryminału, który spodoba się tylko gronu wybrańców, lubujących się w policyjnych procedurach i drobiazgowych śledztwach. Ja byłam zafascynowana. Wielkie wrażenie zrobił na mnie nakład pracy, jaki autorka włożyła, w tę książkę, bo napisać powieść, która na ponad 700 stronach, skupia się na analizowaniu poszlak, zwiedzaniu ślepych zaułków i przesłuchiwaniu niezbyt wiarygodnych świadków, w imię rozwiązania zagadki jaką było morderstwo szarego obywatela, naprawdę nie jest łatwo. Okazuje się, że nawet zwykli ludzie potrafią skrywać niezwykłe sekrety.

Na parkingu w centrum Moskwy, zastrzelony zostaje trener łyżwiarstwa figurowego Michaił Bołtienkow. Był on człowiekiem legendą, który doprowadził na podium niejednego mistrza. Podejrzanym jest dawny przyjaciel trenera, Walerij Lamzin, z którym ofiara miała zatarg. To właśnie u niego przed blokiem dokonano morderstwa. Walerij zostaje aresztowany i czeka na proces. Podczas gromadzenia materiału dowodowego, śledczy Anton Staszys i jego podwładny Roman Dziuba, trafiają na ślady, które kierują śledztwo na inne tory. Zaczynają wątpić czy aresztowano faktycznego sprawcę morderstwa. Wraz z prywatną detektyw, Nataszą Kamieńską odkrywają kolejne zbrodnie i kolejnego podejrzanego.

Jeśli lubicie kryminały z wartką akcją, strzelaninami, pościgami samochodowymi lub chociażby mrocznym, krwawym klimatem to się srogo zawiedziecie. "Niebezpieczna sekwencja" jest książką, której fabuła rozkręca się powoli, szczegóły policyjnego śledztwa są analizowane do granic możliwości, mnogość bohaterów wprowadza chaos i zamieszanie a liczna fałszywych tropów wystarczyłaby na samodzielną powieść. Mi się podobało. Napisać coś tak skomplikowanego i nie popełnić błędu, jest naprawdę sztuką. Jako osobie nie znającej języka rosyjskiego, niejaką trudność sprawiły imiona naszych bohaterów, a szczególnie naprzemienne używanie ich oryginalnych wersji i przydomków. Czasem łapałam się na tym, że nie wiem czy mowa o policjancie czy może o ofierze, brzmiały bardzo podobnie. Wrażenie chaosu potęguje również fakt, że bohaterów głównych i pobocznych jest naprawdę wielu i większość z nich obraca się w hermetycznym środowisku łyżwiarzy i trenerów. W przypadku kryminałów proceduralnych, gdzie mamy do czynienia z dużą liczbą przesłuchań, nie da się uniknąć powtórzeń. Również tutaj, ten sam temat poznawaliśmy z wielu punktów widzenia i często skopiowane były całe zdania, do których dodawany był jeden malutki szczególik. I właśnie na te detale czytelnik powinien zwracać baczną uwagę, gdyż jeśli choć raz stracimy wątek, lub zamyślimy się i zaczniemy czytać bez zrozumienia, to trudno będzie nam się odnaleźć w fabule.Całość została skomponowana w ten sposób, że każdy nowy świadek czy postać, opowiada samodzielną, rozbudowaną historię, która obrazuje szerszy krajobraz. "Niebezpieczna sekwencja" to tak naprawdę kolorowy kolaż opowiadań, które za pomocą umiejętnej ręki, zostają połączone w dopracowaną w najdrobniejszych szczegółach całość.

Zdecydowanie największym bohaterem tego kryminału jest łyżwiarstwo figurowe w całej swojej krasie. Nie wiem na ile przedstawione realia są prawdziwe a ile to fikcja literacka, jednak nawet jeśli znikomy procent tego co pisze autorka jest prawdą, to jest się czym martwić. Rosyjscy sportowcy wykluczeni zostali z ostatniej olimpiady zimowej ze względu na aferę dopingową. Aleksandra Marinina pokazuje, że problem z niedozwolonymi substancjami jest jedynie wierzchołkiem góry lodowej. Sport ten trawi korupcja, wyniki są ustawiane a łyżwiarze sprzedawani niczym bydło.
Kariera łyżwiarza rozpoczyna się bardzo wcześnie i trwa zazwyczaj krótko. Już 5-latkowie, u których dostrzeżono talent lub posiadają dobre warunki fizyczne, rozpoczynają wyczerpujące treningi pod okiem swojego pierwszego trenera. Rozpoczyna się katorżnicza praca na lodowisku, nawet po kilka godzin dziennie i "rozjeżdżanie" coraz to nowych łyżew, które trwa nawet kilka miesięcy. Upadki, wysiłek fizyczny i stres mają wpływ na zdrowie sportowca. Jednak jeśli myślicie, że dzięki ciężkiej pracy udaje im się stanąć na podium i zdobyć złoty medal, to jesteście w błędzie. Sukces składa się z wielu czynników i sam łyżwiarz jest zaledwie do niego dodatkiem. Prawdziwymi kowalami sukcesu sportowca są trenerzy, urzędnicy, członkowie Federacji Łyżwiarskiej czy nawet rodzina. Miejsca na podium są kupowane, sędziowie dobierani według potrzeb. Ograniczony jest dostęp do "lodu" dla trenerów, którzy nie są darzeni sympatią. Jeśli sportowiec pragnie wyjechać za granicę, gdzie ma realną szansę na dalszy rozwój kariery, decydenci często nie wyrażają na ten wyjazd zgody. Inaczej sprawy się mają, jeśli łyżwiarza stać na to by się "wykupić". Łyżwiarstwo figurowe to także arena walk pomiędzy trenerami, którzy dosłownie "wyszarpują" sobie co bardziej utalentowanych uczniów. Często się zdarza, że po udanym występie dany solista czy para, nie dostają się na podium, ponieważ miejsca medalowe były z góry "zarezerwowane" dla tych trenerów (zauważcie, że nie chodzi o samych sportowców), którzy oddali Federacji przysługi. Mam wielką nadzieję, że to jak autorka widzi scenę rosyjskiego łyżwiarstwa figurowego, jest jedynie fikcją literacką lub reliktem minionej epoki (mowa o czasach komunizmu). Chcę wierzyć, że sukcesy drugich najlepszych łyżwiarzy na świecie, są efektem ich talentu i włożonego wysiłku a nie kupionych not sędziowskich. Jednak jak jest naprawdę zapewne nie dowiem się nigdy.

Jak napisałam we wstępie do mojej recenzji Rosja jest stanem umysłu. A dlaczego? Akcja książki dzieje się w 2012 roku, czyli niespełna 7 lat temu, lecz równie dobrze mogłoby to być lat 70. Czytając Marininę odnosiłam wrażenie, że pomimo wprowadzonego ustroju demokratycznego, nic się tam nie zmieniło. Nadal rządzi korupcja, nepotyzm i kolesiostwo. Według najnowszych danych z roku na rok wzrasta liczba wręczanych łapówek, rośnie też ich wielkość. Nawet śledztwo nie może być prowadzone bez "przysług". Adwokaci w Rosji mają ciężką pracę, gdyż apart policyjny utrudnia im dostęp zarówno do oskarżonych czy świadków jak i dokumentów. Często muszą czekać tygodniami, po wypełnieniu ton papierów. Żeby obejrzeć miejsce zbrodni potrzebna jest zgoda dzielnicowego, oczywiście pokwitowana łapówką. Zresztą wszystko działa zdecydowanie sprawniej i szybciej, jeśli podlane zostanie odpowiednią ilością zupy rublowej (i wódką).
Jak już mówiłam "Niebezpieczna sekwencja" jest kryminałem proceduralnym, jednak w przeciwieństwie do swoich angielskich czy amerykańskich koleżanek, śledztwa rosyjskie to raczej metoda dedukcji i przesłuchania świadków, niż analiza miejsca zbrodni czy materiałów. Brak tutaj linii papilarnych, dowodów rzeczowych czy badań laboratoryjnych. Technologia do Rosji jeszcze nie dotarła. Gdyby nie dwóch hakerów komputerowych, to śmiało mogłabym umiejscowić akcję tego kryminału w latach 50. Szczególnie jeśli nasi bohaterowie chodzą w dresach ortalionowych i piją herbatę ze szklanek. A wyzwolone kierowniczki w korporacjach nie myślą o niczym innym tylko o gotowaniu dla obcych mężczyzn, żeby tylko czasem nie zgubili brzuszka. Dla mnie to totalna fantasmagoria.

"Niebezpieczna sekwencja" to książka do której trzeba mieć sporo cierpliwości, jednak jeśli damy jej szansę to odwdzięczy się nam z nawiązką. Mnie zdecydowanie zachwyciła i nawet fakt powolności fabuły, chaosu oraz zbyt dużej liczby mało rozpoznawalnych bohaterów, nie miał znaczącego wpływu na jej odbiór. Było ciekawie, zabawnie a co najważniejsze poznałam masę faktów z życia łyżwiarzy i całej dyscypliny sportowej, faktów jednocześnie fascynujących i zatrważających. Zdecydowanie polecam tym , którzy nie boją się grubych książek. Reszcie zresztą też.

P.S Czy uwierzycie mi jeśli powiem, że to już 31 tom? Ja byłam pod wrażeniem.

Jako dziecko często razem z tatą oglądałam jazdę figurową na lodzie. Uwielbiałam patrzeć na pięknie ubranych ludzi z gracją sunących po lodzie. Gdy wykonywali skoki zamykałam oczy i trzymałam kciuki, żeby się nie przewrócili. Dlatego z takim zaciekawieniem sięgnęłam po książkę ?Niebezpieczna sekwencja? i przyznam, że się nie zawiodłam.

Oprócz dość zawiłej intrygi kryminalnej, w której kilkakrotnie trop jest mylony, podejrzenia okazują się bezpodstawne, a krąg podejrzanych stale rośnie, wiele miejsca poświęcone jest kulisom łyżwiarstwa figurowego. Podkupowanie zawodników, łapówki, czy dogadywanie z sędziami jest tu na porządku dziennym. Cała machina nakręcana jest jedynie chęcią zysku, zawodników traktując przedmiotowo i często niszcząc im karierę.

Dwóch śledczych Roman Dziuba i Anton Staszys wraz z przesympatyczną prywatną detektyw Nastią Kamieńską, współpracują w celu wyjaśnienia sprawy zabójstwa znanego trenera łyżwiarstwa. Okazuje się, że w ostatnim czasie wydarzyło się jeszcze kilka zbrodni związanych z tą gałęzią sportu. Tylko czy są one ze sobą powiązane? Śledczy nie mogą odkryć co może je łączyć, a niewiele elementów do siebie pasuje. Wiele pracy śledczej i zgłębienie sekretów branży pozwala im jednak dojrzeć zależności tam, gdzie początkowo ich nie zauważali.

Mimo, że tak różni, główni bohaterowie książki wzbudzili moją sympatię i z chęcią zagłębiałam się w kolejne zawiłości zarówno śledztwa, jak i ich prywatnych losów. Przedstawienie od podszewki układów panujących w świecie łyżwiarstwa nieco spowalnia tempo akcji, jednak mnie szalenie zaciekawiło i jednocześnie zniesmaczyło. Jak można niszczyć dla własnego zysku marzenia i życie młodych ludzi tak ciężko trenujących? Tu nie liczą się umiejętności, ale pieniądze i układy. Nie chce mi się to pomieścić w głowie.

Gdy teraz przyjdzie mi oglądać uśmiechnięte twarze łyżwiarzy wykonujących skoki na lodzie, będę miała w pamięci również tą drugą, niechlubną stronę medalu.

Zachęcam do sięgnięcia po tę książkę. To nie tylko dobry kryminał, ale również pełen realizmu obraz kulis łyżwiarstwa figurowego. Obraz, w którym dominują szarości i brudne odcienie zgnilizny.