Niebo nad jej głową

?Jedyne takie miejsce? to seria, do której mam wielki sentyment. Jej pierwszy tom to książka, którą Klaudia Bianek zadebiutowała na rynku wydawniczym. Historie wykreowane przez autorkę każdorazowo mnie kupiły, mimo że są to powieści new adult, a ja przecież jestem nieco starszym czytelnikiem.

Pierwsza część wzbudziła we mnie ogromny zachwyt nie tylko nad fabułą, ale też nad piórem i dojrzałością autorki ???? Druga skradła moje serce i stała się tą ulubioną ?? Trzecia podobała mi się niestety najmniej, choć opowiada o jednym z moich ulubionych bohaterów ???? Czwarta jest tą najzabawniejszą, idealną na letnie, wakacyjne popołudnie ????? Nadszedł więc czas na piątą i niestety ostatnią.

W ?Niebo nad jej głową? swoją historię otrzymuje Adrian, którego znamy z części trzeciej. Wtedy młody, pełen buntu i nienawiści do świata młodszy brat, teraz dojrzały młodzieniec żyjący na własny rachunek i szukający swojego szczęścia w Sopocie. Adrian pracuje w jednym z sopockich klubów jako barman i jak na swój wiek, odnosi spore sukcesy. Stara się pozytywnie patrzeć w przyszłość, jednak traumy z przeszłości nie jest łatwo tak po prostu wymazać.

Blanka wychowała się w domu dziecka, a po ukończeniu 18 lat, zaczyna samodzielne życie w starej, ciasnej kawalerce w nadmorskim Sopocie. Zaczyna pracę w jednym z tamtejszych klubów, aby szybko zarobić na remont swojego nowego domu. Niestety szybko okazuje się, że mimo przeprowadzki na drugi koniec Polski, za dziewczyną ciągną się kłopoty z przeszłości. Na szczęście w klubie zyskała przyjaciół, którzy staną za nią murem.

klaudia.bianek tworzy wspaniałych bohaterów, a ci młodzi ludzie dopiero wkraczający w dorosłe życie podobają mi się najbardziej! Owszem, są to historie dla młodzieży i o młodzieży, ale nie spotkamy się tutaj z problemami typu który model smartfona zażyczyć sobie pod choinkę. Bohaterowie tej serii to osoby, które mimo młodego wieku mają już spory bagaż doświadczeń i niejednokrotnie trudne, traumatyczne przeżycia za sobą. Zależnie od wieku i doświadczeń czytelnika, książki te mogą być po prostu formą przyjemnie spędzonego czasu, ale też lekcją pokory lub iskierką nadziei na lepsze jutro ?

Od samego początku pokochałam tę serię,i to z każdym,kolejnym, wydanym tomem coraz bardziej,ale po tym ostatnim czuję się trochę zawiedziona.We wcześniejszych częściach totalnie nie byłam przekonana do Adriana,jako buntujący się nastolatek strasznie mnie wkurzał,a w tym tomie naprawdę go uwielbiam,stał się dla mnie jednym z największych plusów tej historii,bo chociaż na początku byłam zachwycona tą książką to czym bliżej byłam końca tym mój zachwyt opadał.Zakończenie było dla mnie wielki zaskoczeniem,bo ono po prostu miażdży i wbija czytelnika w fotel,ale mnie równocześnie zawodzi,miałam wrażenie,że koniec jest tak bardzo oderwany od całej historii,że aż wręcz niemożliwy.Tej części zabrakło tego ?czegoś? co ma cała reszta książek z tej serii,bo tak jak bohaterowie są naprawdę cudowni i dopracowani przez autorkę w najmniejszym calu,nie da się ich nie kochać,a ich relacja jest naprawdę piękna,to tak wszystko inne co z nimi związane jest niedopracowane i rzucone w czytelnika,tak żeby po prostu było,bez żadnych emocji.

"Niebo nad jej głową" jest piątym i zarazem ostatnim tomem serii Jedyne takie miejsce. Każdy z nich opowiada inną historię pary bohaterów, więc można czytać je niezależnie od siebie.

Postaci zostali wykreowani w sposób, który z miejsca pozwala nam ich polubić, a przede wszystkim wyczuć prawdę. Bardzo zżyłam się z Blanką i Adrianem. Choć tak młodzi, życie już ich mocno doświadczyło. Jednak nie utracili w sobie tego, co najważniejsze. Pamiętają o bezinteresownej pomocy, trosce o drugiego człowieka, doceniania małych rzeczy.

Warto zwrócić uwagę na pięknie przedstawioną relację między Blanką a Adrianem. Uczucie, które emanuje romantyzmem, nieśmiałymi spojrzeniami, budzącą się namiętnością, ale i strachem i niepewnością - to wszystko przywołuje wspomnienia naszych nastoletnich czasów.

Klaudia Bianek pokazuje, że miłość ma wiele odcieni, jednocześnie podkreślając jej wartość. Autorka porusza wiele trudnych i ważnych tematów, jak chociażby problem alkoholizmu, narkomanii, wychowania w domu dziecka czy gwałtu na dziecku. Ten ostatni naprawdę uderza w czytelnika, nie pozostawiając go obojętnym na to, o czym czyta. Choć są to kwestie dużego kalibru, autorce udało się zachować odpowiednie proporcje i ładunek emocjonalny przekazu. Z jednej strony jest delikatnie, a z drugiej przejmująco.

"Niebo nad jej głową" to słodko-gorzka, pełna uroku, momentów wzruszenia, niepozbawiona mądrości i refleksji powieść. To książka o trudach stawiania samodzielnych życiowych kroków ku dorosłości oraz poznawania smaku pierwszej miłości. Polecam!

Wszystko, co dobre musi się kiedyś skończyć, i tak właśnie dzieje się w przypadku niepowtarzalnej serii "Jedyne takie miejsce". To już ostatni bohater związany z Groszkowicami, który zdecydował się nam opowiedzieć swoją historię. Fani cyklu doskonale znają Adriana z książki "Przy naszej piosence", gdzie opowieść o swoim życiu snuła dla nas jego siostra. I choć bez problemu można czytać ten tom bez znajomości poprzednich, to gorąco zachęcam do sięgnięcia po cały cykl. To nie tylko świetna propozycja dla młodych osób, bowiem każdy odnajdzie w niej coś wyjątkowego. Klaudia Bianek pisze magicznie, nie unika tematów trudnych, nie oszczędza swoich bohaterów ale także przez pryzmat ich doświadczeń pokazuje czytelnikom, że nawet najgorsze demony można okiełznać i stawić czoła prozie życia, zwłaszcza, gdy ma się obok bezcenne wsparcie w postaci drugiej osoby.
Adrian od czterech lat mieszka z ciocią, która pod każdym względem przerosła jego wyobrażenia. Jest jej ogromnie wdzięczny za to, że zdecydowała się dać mu dach nad głową, kocha go bezinteresownie i opiekuje się nim jakby był jej własnym dzieckiem. Chłopak dopiero wkracza w dorosłość ale nie w głowie było mu zbyt długie pobieranie nauki. Odnalazł swoją pasję i zdecydował się nią podążać, co przekuło się na pracę barmana w modnym sopockim klubie. Ma kilku kolegów, z którymi lubi spędzać czas i okazjonalnie pakować się w kłopoty. Pierwszy zachwyt z korzyści jakie niesie jego zawód w kontaktach z kobietami też już za nim i obecnie tego nie nadużywa. Nie wierzy w jakieś wielkie porywy uczuć, przynajmniej do momentu gdy zupełnie znienacka pojawia się ona..
Blanka to dziewczyna szalenie tajemnicza. Widać gołym okiem, że pilnie strzeże wielu sekretów, a z natury jest nieufna i nieśmiała w stosunkach z ludźmi. Nie ma problemu z tym, by trzymać się na uboczu, wręcz przeciwnie- bardziej komfortowo czuje się właśnie nie będąc w centrum uwagi. Kompletnie nie zdaje sobie sprawy ze swojej urody, oceniając siebie przez pryzmat doświadczeń z przeszłości. Choć praca kelnerki nie jest szczytem jej marzeń, docenia szansę, którą dostała. Po wyjściu z domu dziecka jest zdana tylko na siebie i doskonale wie, że nie będzie jej łatwo. Pomimo tego czuje wdzięczność, że wychowała się w ośrodku, wyrwana z domowego koszmaru. Lecz czasem złe sny postanawiają wrócić znienacka, a książę nie jest w stanie odegnać wszystkich potworów.
"Niebo nad jej głową" to idealne zwieńczenie serii, które absolutnie nie odstaje od poprzednich tomów. Akcja tym razem wyjątkowo toczy się w Sopocie, który został tu urzekajaco przedstawiony i momentalnie wzbudza tęsknotę za polskim wybrzeżem. Autorka buduje postaci trudne, skomplikowane, z ogromnym bagażem życiowych doświadczeń pomimo młodego wieku. Być może właśnie to ostatnie sprawia, że bohaterowie są nad wyraz dojrzali i trudno szukać u nich infantylności. Choć oczywiście to nadal młodzi ludzie, którzy dopiero poznają życie, to dzięki historii, która stworzyła dla nich Klaudia oraz obecnej sytuacji, w jakiej się znajdują, odbieramy ich jako pełnoprawnych dorosłych. Wątki poruszone w książce nie należą do przyjemnych, aczkolwiek z drugiej strony to szalenie ważny głos w literaturze kierowanej do młodszego pokolenia. Autorka świetnie wskazuje mnogość problemów, z jakimi można się mierzyć i jak wiele różnych dróg można obrać, by sobie z nimi poradzić. Nie wszystkie są dobre i odpowiednie, co nie znaczy jednak, że czasem konieczne, by wybudzić się z letargu i zwyczajnie o siebie zawalczyć. Sama relacja Adriana i Blanki także została tu rozwinięta naprawdę ciekawie, a przede wszystkim przekonująco. Odnaleźli w swych ramionach nie tylko upragniony spokój, w oczach ujrzeli nie tylko miłość, bowiem przede wszystkim w swoich duszach znaleźli zrozumienie. Zrozumienie wynikające z brzemienia trudnego dzieciństwa, które kładzie się cieniem na dorosłym życiu. Z czystym sumieniem mogę polecić tę książkę zarówno miłośnikom literatury obyczajowej w każdym wieku jak i chociażby osobom szukającym lektury dla młodych ludzi. Mnie jeszcze żadna pozycja Autorki nie zawiodła, a lekkość jej pióra sprawia, że trudno oderwać się od książki. Tu nie spotkamy papierowych postaci, a istoty z krwi i kości, z którymi można się identyfikować.