Nieco bliżej piekła

Podobno widok drzew, ogrodu, morza może przynieść człowiekowi ulgę. Podobnie szum fal, dźwięk spadających kropli deszczu czy śpiew ptaków mogą ukoić zszargane nerwy i napełnić spokojem zaprzątniętą milionem problemów głowę. Nie na darmo popularność zyskują agroturystyki zaszyte w środku lasu albo butikowe hotele w pobliżu wydm morskich. Małe miasteczka stają się uzdrowiskami, z których walorów korzysta coraz więcej turystów. A władze prześcigają się w oferowaniu coraz to lepszych warunków odpoczynku. Do takiego miasteczka trafia Wiktor Bogart, jeden z bohaterów debiutu Adama Dzierżka ?Nieco bliżej piekła?.

Cokolwiek sądzić o pięknych mazurskich okolicach, Młodziewice nie witają znanego śledczego chlebem i solą, tylko sprawą morderstwa. Uzdrowiskowa miejscowość, potencjalna ?Perła regionu? jest miejscem, w którym o odpoczynku Bogart może jedynie pomyśleć, a towarzyszący mu od wielu lat problem daje się we znaki i nie pomaga w codziennym funkcjonowaniu. Jednak ? jak to w życiu bywa ? nie tylko komisarz ma swoje prywatne problemy, z którymi musi się mierzyć. Podobnie jest właściwie z każdym bohaterem książki. I właśnie to ? poza oczywistą sprawą morderstw ? wydaje mi się jej najważniejszym wątkiem.

Nie wiem, co przyświecało autorowi podczas tworzenia tej historii. Nie wiem, na czym chciał skupić uwagę czytelnika. Ale zdecydowanie poruszył w niej na tyle współczesnych problemów, że śmiało każdy wybierze coś dla siebie. Można byłoby pokusić się o stwierdzenie, że tworzenie takiego literackiego ?head&shoulders? jest dosyć karkołomne i ja się z tym zgodzę, aczkolwiek przyznaję, że Dzierżek całkiem dobrze sobie poradził. Mówiąc trochę kolokwialnie: nie przegiął w żadną stronę. Ciekawe jest również to, że wszystko, co towarzyszy bohaterom, nie zakryło całkowicie głównej linii fabuły.

Myślę, że warto również zaznaczyć, że stworzony w ?Nieco bliżej piekła? małomiasteczkowy klimat mazurskiej miejscowości dodał tej powieści niesamowitej atmosfery. Mazury kojarzą mi się z błogim lenistwem, któremu oddawałam się wiele lat temu, podróżując ze znajomymi, rozbijając namiot nad jeziorem Śniardwy i próbując odgonić komary, które atakowały z wszystkich stron. Tymczasem Dzierżek przeniósł mnie do miejsca, w którym być może jest pięknie, ale atakuje nie wiadomo kto, w dodatku siekierą, a okoliczne władze ? policja, burmistrz i ksiądz (nie zapominajmy, że w małych miejscowościach to wciąż jest władza) ? kompletnie nie ogarniają sytuacji. Przynajmniej na pierwszy rzut oka.

Można doszukać się kilku nieścisłości w tej powieści. Można byłoby się również ich przyczepić i rozpisać, ale szczerze powiem, że nie czuję takiej potrzeby, bo spędziłam naprawdę dobry czas, czytając tę książkę. Mimo że fabuła oparta jest na pewnych standardach, powiedziałabym nawet, że na dosyć ?clickbajtowych? wątkach, to jednak autor wykazał się sporym sprytem i umiejętnością połączenia tego wszystkiego we wciągający kryminał, który wart jest uwagi każdego miłośnika tego gatunku.

?Nasze ciała to tylko opakowania. Jesteśmy jak roboty, tylko zamiast śrubek i kół zębatych mamy w sobie ścięgna i organy?, czyli małomiasteczkowe zbrodnie.

Nieco bliżej piekła to literacki debiut Adam Dzierżeka. Mroczna okładka i intrygujący opis skupiły mnie do zapoznania się z tą książką. Do pisania autora zainspirowali klasycy czarnego kryminału ? Raymond Chandler i Dashiell Hammett.

W małym mazurskim uzdrowisku dochodzi do pierwszego od wielu lat brutalnego morderstwa. Ofiarą jest bezdomna kobieta, a jej śmierć zostaje powiązana z przypadkami tajemniczych zgonów, do których dochodziło w Młodziewicach na przestrzeni ostatnich kilku tygodni.
Lokalna komenda policji może polegać na swoim jedynym śledczym, podkomisarzu Karolu Kośnierzu. A ten, choć ma opinię pracoholika, nie może poszczycić się wybitnymi osiągnięciami w rozwiązywaniu spraw kryminalnych. Aby ratować dobre imię miasta, szczycącego się od lat najniższym poziomem przestępczości w województwie, do pomocy skierowany zostaje komisarz Wiktor Bogart z komendy wojewódzkiej - legendarny śledczy prowadzący wiele znanych spraw kryminalnych.
Co jednak, jeżeli nie da się uciec przed tym, co w nas siedzi? Nikt nie wie, że komisarz Kośnierz ma własny kodeks moralny: oko za oko, ząb za ząb, pobicie za pobicie. Czy nadszedł moment, w którym będzie mógł wymierzyć najwyższy wymiar kary? Czy sprowadzony do pomocy w śledztwie komisarz Bogart zdoła zmierzyć się nie tylko z mordercą, lecz także z własnymi demonami?
W zapomnianym przez Boga miasteczku zło zdaje się zawsze pełzać tuż pod powierzchnią ziemi.

Od samego początku zostajemy wrzuceni na głęboką wodę, towarzysząc policjantom przy ciele kolejnego martwego bezdomnego. Autor zabiera nas do małego miasteczka na Mazurach, które rządzi się własnymi prawami. Wszyscy wszystkich znają i zupełnie nie przejmują się zgonami ?meneli?, za przyczynę biorąc od razu alkohol. Autor skupia się traumach głównych bohaterów, którzy również nie jedno mają za uszami. Oprócz śledczych mamy tutaj także burmistrza oraz księdza.

Nieco bliżej piekła bazuje na znanych nam schematach, dosyć szybko można odkryć kto jest mordercą i przewidzieć zakończenie. Mimo to Dzierżek stworzył powieść, która wciąga czytelnika. Ukazuje wszechobecne zło, które wywołują ludzie. W książce przewija się także problem alkoholizmu, który stanowi tutaj wielką rolę. Całość jest utrzymana na podobnym poziomie co inne książki polskich autorów, którzy współpracują z Wydawnictwem Initium, jak np. Michał Śmielak, Artur Żurek, Kamil Piechura czy też Piotr Kościelny. Ich książki są o zbieżnej tematyce (jako powieści kryminalne) i pod względem stylistycznym oraz językowym są podobne. Jeśli więc czytaliście powieści tych autorów i spodobały się wam one, to myślę, że i Nieco bliżej piekła wam przypadnie do gustu.

Nie znajdziecie tutaj zbędnych kwiecistych opisów, a wartką akcję. Tutaj każdy ma coś na sumieniu, a spokojne miasteczko wcale nie jest tak spokojne, jak mogłoby się wydawać. Komisarz Kośnierz ma własny kodeks moralny oparty na kodeksie Hammurabiego, który polega na odpłacie równie okrutnej, jak czyn przestępczy w myśl zasady ?oko za oko, ząb za ząb?. Komisarz Bogart, legendarny śledczy, który zostaje odesłany na Mazury, musi zmierzyć się nie tylko z mordercą, ale i z własnymi demonami. Ten duet jest wybuchowy, a współpraca nie zawsze im się układa, ale im dalej, tym coraz lepiej im to wychodzi. Zakończenie daje możliwość na kontynuację. Jestem ciekawa, czy autor zdecyduje się powrócić do tych śledczych.