Niegrzeczne (twarda)

Z miłą chęcią zechciałam ponownie zapoznać się z twórczością Pana Jacka Hołuba, gdyż urzekł mnie on wyjątkowym sposobem do podjętego przez niego niełatwego w praktyce tematu, z którym borykają się rodzice mający dzieci chorujące na zespół nadpobudliwości, zaburzenie rozwoju oraz te, które nie umieją nawiązać relacji w społeczeństwie.

Czytając książkę pt. Niegrzeczne Historie dzieci z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera zastanawiałam się, czy społeczeństwo rozumie problemy, z jakimi to rodzice muszą sami właściwie sami rozwiązywać, bo tak łatwo jest, ocenić dzieci nie wiedząc o ich chorobie, gdyż powoduje to wykluczenie ze społeczeństwa z powodu ich nieśmiałości, braku odwagi bez odpowiedniego możliwego wsparcia dla nich, które jest konieczne na każdym kroku, by mogły w końcu poczuć się bezpiecznie przy każdej podejmowanej próbie nawiązywania nowych relacji i nie czuć tym słabszym psychicznie z tego powodu zaburzeń, że są nieakceptowane.

Gdy poznaje się z bliska po przeczytaniu przykłady z praktycznego punktu widzenia tego, co rodzice czują, podczas doświadczania codziennych trosk o dzieci to inaczej spostrzega się ich życie, które wygląda inaczej niż rodzica idealnego niemającego dziecka z zaburzeniami.

By móc pełni w stanie zrozumieć, co tak naprawdę czują, rodzice należy mieć do nich odpowiednie podejście i umieć rozumieć ich problem w rozmowie z nimi.

Nie wystarczy powiedzieć coś miłego, czy pochwalić rodziców, ale należy zaproponować pomoc im, gdyż wówczas będą widoczne efekty, a dzięki temu można łatwiej i wspólnie pokonać wspólne przeszkody.

Ujmuje mnie to osobiście, że autor zechciał opisywać i dotrzeć do głównych źródeł tematycznego problemu zaburzeń w formie bardzo dobrze trafnie dobranego materiału dzięki, któremu przekaz jest prawdziwy, a jedynie realia odzwierciedlają obraz w praktyce, jak jest pojmowany.

Moim zdaniem dzięki zapoznaniu się z tą książką pojawi się światełko w tunelu, że można poszukać wspólnie rozwiązań, aby świat dzieci z zaburzeniami był lepszy, aby tolerować je z należytą godnością i szacunkiem, pamiętając, że są być wśród nas.

Zastanawiająca dla mnie była podczas czytania najważniejsza rola nauczycieli, wychowawców, lekarzy, czy oni pojmują, z czym tak naprawdę borykają się rodzice i czy ich stać na leczenie dziecka i czy w końcu poświęcą więcej czasu na obserwację dzieci posiadającymi zaburzenia?

Pan Jacek Hołub, opisując, te historie we właściwy sposób zadbał o to, aby każdy z Czytelników mógł zrozumieć go nieco lepiej oraz zamieścił rozmowę z psychologiem pracującym z dziećmi i młodzieżą Panem Bartoszem Neską.

Książki tej nie czyta się szybko.

Wyzwanie tematyczne, którego podjął, się autor było dla niego samego niełatwe, ale dzielnie podołał mu.

Słowa uznania kieruje do wszystkich osób, które współtworzyły osobiste historie, które pomogły autorowi pokonać wiele nowych barier, aby móc przedstawić trudną do pokonania drogę rodziców, aby ich dzieci były kochane i mogły mieć jeszcze lepiej w toczonej przez nich dzielnej walce o każdy dzień.


Warto przeczytać tę książkę.

Książkę bardzo dobrze się czyta. Przede wszystkim ze względu na sprawne pióro autora. Historie również są przejmujące. Co więcej z reguły są przedstawione z punktu widzenia kilku osób. Autor rozmawia z rodzicami dziecka, z nauczycielem wspomagającym lub psychologiem opiniującym. Przejmujące jest to, że zarówno rodzice jak i dziecko mają utrudniony dostęp do specjalistów. Z reguły mijało kilka lat nim udało się zdiagnozować chorobę. A autyzm chorobą nie jest. Nie da się go wyleczyć, można jedynie sprawić, że dziecku będzie łatwiej funkcjonować w społeczeństwie. Jeśli chodzi o ADHD, to nie jest to nawet jednostka chorobowa, a uczniowi z taką diagnozą nie przysługuje nauczyciel wspomagający ani terapia. A przecież jest potrzebna. Co ciekawe, łatwiej o pomoc i zrozumienie systemu edukacji w małej miejscowości niż w stolicy. W Warszawie czas oczekiwania na diagnozę to nawet rok. Jak przez ten czas zmieni się pacjent nawet ciężko przypuszczać. Reportaż ciekawy, szkoda, że niewiele z niego wyniknie, aby poprawiło się bytowanie tych rodzin. A może się mylę. Polecam.

"Niegrzeczne, Historie dzieci z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera", to wspaniały reportaż. Opisuje życie rodzin z dziećmi dotkniętymi tymi zaburzeniami.
W książce zawarte są opowieści głównie matek dzieci z ADHD, autyzmem oraz zespołem Aspergera. Opowiadają one o wszystkich przeciwnościach z jakimi muszą się mierzyć każdego dnia, niechęć ludzi, krytyka oraz brak zrozumienia.
Oprócz matek mamy też wypowiedzi ojców, nauczycieli, pracowników poradni psychologiczno-pedagogicznej.
Wszystkie te wypowiedzi mocno dają do myślenia oraz poruszają. Szczególnie momenty, w których dowiadujemy się o tym, że często nawet najbliższa rodzina odrzuca dzieciaki z takimi zaburzeniami. Jako nauczyciela martwi mnie, że tak wiele szkół wciąż nie wspiera dzieci i rodziców.

?Niegrzeczne? to reportaż, który przybliża nam codzienne życie rodzin, w których wychowują się dzieci z zaburzeniami takimi jak ADHD, autyzm czy zespół Aspergera. Życia trudnego, bo pełnego łez, niepokoju o przyszłość i samodzielność swoich dzieci, strachu o zdrowie i życie rodzeństwa oraz swoje.
Książka to w dużej mierze, zbiór opowieści matek dzieci z zaburzeniami, ale znajdziemy tutaj również relację ojczyma chłopca z autyzmem, rozmowy prowadzone z pracownikami instytucji takich jak poradnia psychologiczno-pedagogiczna, z dyrektorką gimnazjum czy opowieść szesnastoletniego Kacpra z zespołem Aspergera. Wszystkie te historie są pełne emocji. Widać tytaniczną walkę matek o szczęście i zrozumienie potrzeb swoich dzieci. To one wykazują się większą cierpliwością, choć i im czasem brakuje siły. Mają pretensje do instytucji państwowych, że zostały z problemem same. I poniekąd tak jest. Nadal za mało pomocy państwo oferuje dzieciom z zaburzeniami, a najmniej wsparcia otrzymują osoby z ADHD.
Tutaj pretensje matek skierowane są również do szkół i nauczycieli, że nie realizują wszystkich zajęć wyszczególnionych w zaleceniach. Prawda jest taka, że takie zajęcia przewidziane są w zależności od otrzymanych środków od organu prowadzącego daną placówkę. I nie na wszystkie niestety starcza pieniędzy. To nie jest spowodowane niechęcią nauczycieli, a decyzjami podjętymi na wyższym szczeblu władzy.
Matki dzieci z zaburzeniami chcą by ich dzieci rozwijały się jak najlepiej. To często decyduje o wysłaniu ich do publicznych szkół, które nie są przygotowane na przejawiane przez nie zachowania. Duża grupa dzieci nie wpływa dobrze, na komfort osób z autyzmem. Sami rodzice opisywali sytuacje, gdy dziecko wpadało w złość i jeden nauczyciel, mający pod opieką pozostałe dzieci, nie jest w stanie nad nim zapanować. Nie dziwi mnie zatem zachowanie innych rodziców zaniepokojonych zdrowiem i życiem swoich pociech. Ale rozumiem też uczucia drugiej strony.

Temat zdecydowanie nie jest łatwy. Wzruszające były sytuacje, gdy znajomi, a nawet krewni odwracali się od rodziny, nie akceptując zachowania dziecka z zaburzeniami. Poczucie osamotnienia w takich rodzinach musi być ogromne.

Uważam, że bardzo dobrze, iż pojawiają się takie publikacje. Uświadamiają nam one, że nie zawsze rozwrzeszczane dziecko w sklepie, rzucające się na chodnik czy krzyczące w niebogłosy jest niewychowane. I pozwala nam zrozumieć, że nie matka jest winna takiemu stanu rzeczy. Dlatego starajmy się od razu nie oceniać i nie wydawać sądów, bo prawda może okazać się zupełnie inna niż my ją postrzegamy.