Nieodgadniona

. Długo się jej przypatrywał, a potem spojrzał na mnie, jakbym był kryminalistą, a nie osobą szukającą zaginionej narzeczonej. - Pił pan coś rano? Pytanie było retoryczne. Miałem przyspieszony oddech, gabinet podkomisarza z pewnością wypełnił się gorzelniczym zapachem już moment po tym, jak zająłem miejsce przy biurku. - A jakie to ma znaczenie? - rzuciłem. - Żadne. To pańskie życie. - Raczej jego namiastka - odparłem pod nosem, a potem wskazałem na wyświetlacz telefonu. - Bo tylko tyle z niego zostało po jej zniknięciu. Rozumie pan? - Oczywiście, ż - I widzi pan chyba, że to identyczna fotografia? - To nie ulega wątpliwości. - Więc skąd ta rezerwa? Westchnął głęboko. - To tylko zawodowa powściągliwość. Proszę zrozumieć, że trochę podobnych spraw już rozpracowywałem. Milczałem, obawiając się, że w przeciwnym wypadku powiem coś, czego będę później żałować. - Może pan polegać na moim doświadczeniu. - Polegam - zadeklarowałem, chociaż na tym etapie nie miałem do niego już żadnego zaufania. - W takim razie proszę zostawić to nam. Obiecuję panu, że zrobimy, co w naszej mocy, żeby wyjaśnić wszystkie okoliczności. - Nie wątpię w to. Czekałem na coś więcej. Deklarację, że zaraz skontaktują się z Brytyjczykami, postarają się o namierzenie Phila Braddyego, cokolwiek. Tymczasem Prokocki podniósł się zza biurka i wyciągnął do mnie rękę. Pomyślałem, że w ten sposób chce mnie pożegnać, ale było tak tylko połowicznie. - Obawiam się, że będzie musiał pan zostawić u nas telefon. - Słucham? - Może się okazać ważnym materiałem dowodowym. - - Panie Werner, proszę mi zaufać, naprawdę. Zrobimy wszystko, żeby odnaleźć pana narzeczoną. Spojrzałem na komórkę i odniosłem wrażenie, jakbym miał pożegnać się z czymś znacznie mi bliższym niż tylko telefon. Wprawdzie nie korzystałem z niego zbyt często, nie miałem ku temu powodu, ale było na nim jej zdjęcie. Moja jedyna kopia. - Wolał - Chce pan ją odnaleźć? - przerwał mi podkomisarz. Skinąłem głową. - W takim razie proszę się zdać na nas. Wiemy, co robimy. Trwał z wyciągniętą ręką, dopóki nie oddałem mu komórki. Być może zastanowiłbym się dwa razy, gdybym nie był tak mocno skacowany. I gdyby wszystko, co się działo, nie wpędzało mnie w poczucie kompletnej dezorientacji. - Więc wznowicie postępowanie? - zapytałem, kiedy poprowadził mnie w kierunku drzwi. - Jeśli tylko nowy materiał na to pozwoli, oczywiście. - Jeśli? - Będziemy w kontakcie - zapewnił mnie Prokocki. Nie pomyślałem o tym, że będzie to dość trudne, jako że właśnie zabrał mi telefon. Ale nie była to jedyna rzecz, jaką tego dnia straciłem. Wróciłem do domu z myślą, żeby jak najszybciej ściągnąć zdjęcie z Facebooka. Musiałem je mieć, w pewien sposób było dla mnie ważniejsze niż wspomnienia związane z Ewą. Fotografia jednak znikła. Podobnie jak poprzedni post. I konto Phila Braddyego. Ciąg dalszy w wersji pełnej SPIS TREŚCI Okładka Karta tytułowa Dedykacja Cytat ROZDZIAŁ 1 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 ROZDZIAŁ 2 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 ROZDZIAŁ 3 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 POSŁOWIE * * * Reklama Karta redakcyjna Copyright (C) by Remigiusz Mróz, 2017 Copyright (C) by Wydawnictwo FILIA, 2018 Wszelkie prawa zastrzeżone Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany w jakiejkolwiek formie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy. Dotyczy to także fotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania za pośrednictwem nośników elektronicznych. Wydanie I, Poznań 2018 Projekt okładki: (C) Mariusz Banachowicz Zdjęcie na okładce: (C) Philip Lord/Arcangel Redakcja i korekta: Gabriela Niemiec Mirosław Krzyszkowski Skład i łamanie: MELES-DESIGN Konwersja publikacji do wersji elektronicznej: ,,DARKHART" Dariusz Nowacki eISBN: 978-83-8075-432-4 Wydawnictwo Filia ul. Kleeberga 2 61-615 Poznań Seria: FILIA Mroczna Strona Redaktor prowadzący serii: Adrian Tomczyk