Nietoperze

Nietoperze MÓJ SYN CYGAN Pięć lat go nie wi­dzia­łam. Te­raz musi mieć ze trzy­na­ście lat. Moje dziec­ko od­da­łam Cy­ga­nom, kie­dy mia­ło trzy lat­ka, Cy­gan­ce Ma­ri­go spod świa­teł na Omo­nii, po­nie­waż kie­dy było małe, stra­szy­łam je, że jak nie bę­dzie ja­dło swo­je­go je­dze­nia, to od­dam je Cy­ga­nom, i pew­ne­go dnia rze­czy­wi­ście nie zja­dło swo­je­go je­dze­nia. Oczy­wi­ście to nie był je­dy­ny po­wód. Ma­ri­go pa­li­ła te same faj­ki co ja, cza­sem mnie czę­sto­wa­ła, pie­przo­na two­ja mać, to jej od­da­łam dziec­ko, nie mia­łam wy­bo­ru. Rzecz ja­sna, utrzy­my­wa­łam kon­takt z tymi Cy­ga­na­mi, żeby móc wi­dy­wać mo­je­go syna, przy­naj­mniej z da­le­ka, bez jego wie­dzy. Ob­ser­wo­wa­łam jego do­ra­sta­nie zza drzew, zza słu­pów la­tar­ni, zza za­par­ko­wa­nych dat­su­nów*. Skoń­czy­łam to ro­bić przed pię­cio­ma laty, po­nie­waż wy­da­rzy­ło się coś prze­ra­ża­ją­ce­go. Mój ośmio­let­ni wte­dy syn za­czął pa­lić. Było to dla mnie tak szo­ku­ją­ce, że po­sta­no­wi­łam ni­g­dy wię­cej go nie oglą­dać. To jest strasz­ne, że ośmio­let­nie dziec­ko pali. Że nisz­czy so­bie płu­ca. Nie do znie­sie­nia, je­śli je­steś mat­ką. Ja rów­nież, kie­dy by­łam bar­dzo mło­da, za­czę­łam pa­lić, ale wte­dy nie wy­obra­ża­łam so­bie, ja­kie to mo­gło być wstrzą­sa­ją­ce dla mo­ich ro­dzi­ców. Po raz pierw­szy zo­ba­czy­łam go, jak za­pa­la pa­pie­ro­sa, pew­ne­go po­po­łu­dnia, kie­dy za­sa­dzi­łam się w jed­nym ba­rze ka­wo­wym na­prze­ciw­ko jego na­mio­tu po to, żeby go ob­ser­wo­wać. Był ze swo­ją pacz­ką, musie­li do­pie­ro co skoń­czyć ro­bo­tę, bo trzymali w rę­kach gąb­ki i wy­cie­racz­ki do szyb, mój syn trzy­mał sta­re pla­sti­ko­we wia­dro. Na­gle pa­trzę, a on wkła­da rękę do wia­dra i wy­cią­ga czer­wo­ną pacz­kę. Z prze­ra­ża­ją­cą wpra­wą otwie­ra ją usta­mi i zę­ba­mi chwy­ta pa­pie­ro­sa. Naj­star­szy z ban­dy, któ­ry prze­cho­dził obok nie­go, wy­cią­gnął w tym mo­men­cie ze swo­jej kie­sze­ni po­rząd­ną ben­zy­no­wą za­pal­nicz­kę - z całą pew­no­ścią kra­dzio­ną - i przy­pa­lił mu. Ten pierw­szy mach, któ­ry mój syn wziął na mo­ich oczach, trwał wie­ki, przy­naj­mniej tak mi się wy­da­wa­ło. Co za gno­jek. Za­cią­gał się jak za­wo­do­wy pa­lacz, wte­dy zro­zu­mia­łam, że to nie był jego pierw­szy raz. I cho­ciaż w rze­czy­wi­sto­ści chcia­łam wów­czas pod­biec do nie­go i strze­lić mu z li­ścia, za­czę­łam biec w cał­kiem od­wrot­ną stro­nę, jak naj­da­lej się dało. Od tego cza­su już tam nie wró­ci­łam. Za­dzwo­ni­łam do jego przy­bra­nej mat­ki Ma­ri­go i wy­ja­śni­łam jej, że nie chcę wię­cej wi­dzieć mo­je­go dziec­ka. Tego, co usły­sza­ła ta ko­bie­ta, nie da się po­wtó­rzyć. - Pier­do­lę was, cia­wa­ry, i pier­do­lę wa­sze pla­sti­ko­we krze­sła, pier­do­lę wasz syf, pier­do­lę moją Gre­cję! Na próż­no pró­bo­wa­ła mnie uspo­ko­ić. - Nie rób tego, Jula. Są prze­cież gor­sze rze­czy. To z cie­bie wy­szedł taki gno­jek. Na ko­niec nie wy­trzy­ma­ła, bied­na, i rzu­ci­ła do mnie: - Jak go chcia­łaś na sa­lo­ny, to trze­ba było go so­bie trzy­mać, ty pier­do­lo­na ćpun­ko. Wy­pier­da­laj! - i rzu­ci­ła mi słu­chaw­ką w ryj. Dwa lata za­ję­ło mi na­wią­za­nie po­now­ne­go kon­tak­tu z Ma­ri­go. Kie­dy zno­wu się spik­nę­ły­śmy, to ona za­dzwo­ni­ła, żeby mi po­wie­dzieć, że Pa­na­gio­tis ma pro­ble­my z ocza­mi i bie­ga­ją z nim po szpi­ta­lach. - Za ja­kiś czas nie będę mo­gła po­słać do ro­bo­ty tego two­je­go śle­pa­ka. Da­lej, za­bie­raj go stąd, że­bym nie sia­dła i nie po­wie­dzia­ła mu paru słów o jego ma­mu­si. Bła­ga­łam ją po sto­kroć, za­czę­łam pła­kać. - Wy­ślę ci pie­nią­dze, Ma­ri­go. Tyl­ko nic mu nie mów. Kła­ma­łam. Ja­kie pie­nią­dze mia­ła­bym jej wy­słać? Gdzie je zna­leźć? Cy­gan­ce zro­bi­ło się mnie szko­da. - Zo­ba­czę, co mogę zro­bić. Mamy jed­ne­go zna­jo­me­go oku­li­stę. Ty to zo­staw. Martw się o sie­bie, że­by­śmy pew­ne­go dnia nie musie­li zbie­rać cię z chod­ni­ka. I zo­staw Pa­na­gio­ti­sa, znaj­dę dla nie­go oku­la­ry, myśl o so­bie. Tak od­wie­si­ły­śmy słu­chaw­ki. Mi­nął jesz­cze je­den rok i zno­wu mia­łam te­le­fon od Ma­ri­go. - Gdzie się po­dzie­wa­łaś, ty szma­to! Pa­na­gio­tis oślepł już do resz­ty. Słu­chaw­ka wy­pa­dła mi z rąk. Za­la­łam się łza­mi. Tyle cza­su mó­wi­łam so­bie, że będę do­bra, że będę ład­na, kie­dy zno­wu zo­ba­czy mnie moje dziec­ko. Ob­li­czy­łam to, za dwa, trzy lata za­ło­żę coś ład­ne­go, będę czy­sta, co ty mi te­raz mó­wisz, Ma­ri­go, co­ście zrobili mo­je­mu sy­no­wi, pier­do­lo­na wa­sza cy­gań­ska mać. Ma­ri­go się wku­rzy­ła. - I co zo­ba­czy? Two­ją czar­ną roz­pacz? Jak na­wet nie mo­żesz ustać na wła­snych no­gach? Cy­ga­nie ci win­ni, ty cham­ko?! Wa­lec Ma­ri­go. Jak już za­czy­na­ła, to nic nie było w sta­nie jej za­trzy­mać. - Na ko­la­nach, ty śmie­ciu na gło­dzie, po­win­naś być na ko­la­nach, klę­kać przed Cy­ga­na­mi. Prze­pad­nij, do dia­bła! By­łam na ko­la­nach, dro­ga Ma­ri­go, na ko­la­nach, na czwo­ra­kach, słu­chaw­ka jak ob­ciąż­nik w mo­ich rę­kach, okrę­ci­łam ka­bel do­oko­ła mo­jej szyi, nie zdą­ży­łam, moje dziec­ko nie zdą­ży­ło mnie zo­ba­czyć. Co to za prze­klę­ta cho­ro­ba? Roz­łą­czy­łaś się, Ma­ri­go. Od tego dnia ani widu, ani sły­chu. Zni­ży­łam się i pró­bo­wa­łam dwa, trzy razy. Wy­je­cha­li, po­wie­dzia­no mi, ci ze śle­pym, po­cią­gnę­li na pro­win­cję, w stro­nę La­ris­sy. Jaka Ma­ri­go? Gru­ba żona Cha­vo­uza­sa? Oni po­szli, szu­kaj wia­tru w polu. Pró­bo­wa­łam wy­brać się raz do La­ris­sy, żeby ich po­szu­kać, zdo­ła­łam na­wet ze­brać tro­chę pie­nię­dzy, w koń­cu jed­nak nie mo­głam, nie spa­łam tego dnia, póź­niej za­pa­dłam w śpiącz­kę, nie pa­mię­tam, co się sta­ło, po­tem pie­nią­dze prze­pa­dły, prze­pa­dło wszyst­ko. W tym roku pra­wie dwa razy się prze­krę­ci­łam, całe trzy lata od tam­te­go dnia, ach, ty, Ma­ri­go, cze­ka­łam na cie­bie, trzy lata na cie­bie cze­ka­łam, nie ode­zwa­łaś się do mnie, mi­ja­ły dni i noce, na­wet nie wiem, jak wra­ca­łam do mo­je­go domu, jed­ną nogą w gro­bie, a ty nic, zero, obyś scze­zła mar­nie, pie­przo­na two­ja cy­gań­ska mać. Dzi­siaj, kie­dy nie mia­łam co wziąć, na gło­dzie, w sza­le, dzi­siaj za­dzwo­ni­ło to cho­ler­stwo, cier­pia­łam, ko­cha­nie, nie wiesz, czym jest ta cho­ro­ba, tyl­ko śmierć przy­nio­sła­by uko­je­nie. - Hej! Je­steś Jula? Je­stem nią, ale wo­la­ła­bym nie być. - Nie znasz mnie, na­zy­wam się Pa­na­gio­tis Cha­vo­uzas. Zmar­ła Ma­ri­go. Po­wie­dzia­ła mi: ,,Jak kie­dyś mnie za­brak­nie, idź do Juli, żeby cię przy­gar­nę­ła. W Ate­nach. Nie żebrz ni­g­dy - po­wie­dzia­ła Ma­ri­go. - Okrad­ną cię, bo je­steś śle­py. Masz iść do Juli, sły­szysz? Pie­przo­na two­ja mać!". * W Gre­cji ty­po­wa mar­ka sa­mo­cho­du uży­wa­na przez Cy­ga­nów. (Wszyst­kie przy­pi­sy po­cho­dzą od tłu­macz­ki). Lena Kit­so­po­ulou Nie­to­pe­rze. Aqua ve­lva Prze­kład: Ali­cja Bia­duń Re­dak­tor pro­wa­dzą­cy: Kama Mar­giel­ska Re­dak­cja: Mał­go­rza­ta Ku­śnierz Ko­rek­ta: Mag­da­le­na Rud­nik, Bo­gu­mi­ła Thorz Pro­jekt okład­ki: Ju­sty­na Bo­guś Kon­wer­sja: Wio­let­ta Ko­wal­ska | Vio­let De­sign ??????????. Aqua ve­lva (C) Co­py­ri­ght by Lena Kit­so­po­ulou, 2013 (C) Co­py­ri­ght for the Po­lish edi­tion by Grec­kie Kli­ma­ty, 2013 ISBN 978-83-65595-09-6 (wer­sja ePUB) ISBN 978-83-65595-10-2 (wer­sja Mobi) Książ­ko­we Klimaty ­ko­ Re­dak­cja: ul. My­dla­na 1, 51-502 Wro­cław Pro­mo­cja: Sprze­daż: