Nietypowa Matka Polka 2

o go stać, może zry­wać! Dru­gim powo­dem, dla któ­rego nie należy uczyć się jeź­dzić z mężem, jest fakt, że taki mąż cią­gle cze­pia się i wymą­drza. - Skręć w prawo. Kie­run­kow­skaz. Skrę­ci­łam. - Źle skrę­casz! - Na litość Bobra, jak można ,,źle skrę­cać"?! Jaśnie panu się nie podoba, bo nie weszłam, dri­ftu­jąc bocz­kiem w zakręt? - Wła­ści­wie to tak wła­śnie weszłaś... - No, słu­cham. Koła były pro­ste? Kie­run­kow­skazu nie wrzu­ci­łam? No, jak można ,,źle skrę­cać"? No jak? - To było lewo. I tak cały czas się wymą­drza. Osza­leć można, więc w końcu mówię: - Poróbmy coś innego, bo już to bez­sen­sowne jeż­dże­nie w kółko mnie wku­rza. - Dobry pomysł. Poćwiczmy par­ko­wa­nie rów­no­le­głe tyłem. - Dobra! - powie­dzia­łam. - Głu­piaś! - wykrzyk­nęły moje kole­żanki chó­rem, gdy im potem o tym opo­wia­da­łam. Skąd mogłam wie­dzieć, co to zna­czy?! - Wyrów­naj się z jed­nym z samo­cho­dów, mię­dzy któ­rymi zamie­rzasz par­ko­wać. Lusterko w lusterko. Chyba, że masz krót­szy samo­chód, to wtedy zrów­naj wasze dupy. Popa­trzy­łam na niego. - Wyrów­naj dupy samo­cho­dów - dopre­cy­zo­wał, po czym dodał: - W zasa­dzie ty zawsze pod­jeż­dżaj z myślą, że dupy samo­cho­dów muszą być wyrów­nane. Chyba że aku­rat na miej­scu par­kin­go­wym stoi hulaj­noga, to wtedy z całą nią się możesz wyrów­nać. Popa­trzy­łam na niego. - Nie­ważne. Wiesz co, naj­le­piej będzie, jak ja ci pokażę, jak to się robi, bo ina­czej się niczego nie nauczysz. Zamieńmy się miej­scami. Zamie­ni­li­śmy się. Ta cho­lerna rzęsa draż­niła mi dalej oko, więc je potar­łam, a gdy otwo­rzy­łam, to się oka­zało, że już zapar­ko­wa­li­śmy. - Widzia­łaś? Już rozu­miesz? - O, jak ja już rozu­miem! O, jak ja już rozu­miem bar­dzo! O dziwo, wyczuł iro­nię po pierw­szym zda­niu. - Dobra, to jesz­cze raz. Nie trzyj oczu przez chwilę, tylko patrz! Nie tar­łam. Po pro­stu mru­ga­łam. I zapar­ko­wa­li­śmy mię­dzy tymi mru­gnię­ciami. - Sku­ma­łaś już, o co cho­dzi? - O, jak ja bar­dzo już sku­ma­łam! O, jak bar­dzo! Potarł rękoma głowę. - Wiesz co, tak, to ty się nie nauczysz. Ja wyjdę i będę cię instru­ował, co masz robić. Wyszedł. I od razu atmos­fera się roz­luź­niła, więc spo­koj­nie mogłam się przej­rzeć w lusterku, żeby wyjąć w końcu tę jebaną rzęsę. I jak tak spoj­rza­łam w to lusterko, to zoba­czy­łam coś pięk­nego! Sie­bie! Ale nie tylko! Zoba­czy­łam morze miło­ści. Morze! Zoba­czy­łam pra­wie dwu­me­tro­wego typa, który robi łapami jakieś młynki, kręci głową, ugina kolana, macha­jąc rękoma i je pro­stuje. Coś tam poka­zuje pal­cem. Jak pier­dol­nięty! A ja i tak go kocham! Czyż to nie wspa­niałe?! Koniec koń­ców pod­szedł, otwo­rzył mi szybę na maksa i zaczął krzy­czeć: - Trzy­sta sześć­dzie­siąt stopni kie­row­nicą w prawo, czyli do płotu! Cofasz! Jesz­cze! Jesz­cze z pół metra! Dobra! Stój! Teraz odbi­jasz! Jesz­cze! Trzy­sta sześć­dzie­siąt stopni kie­row­nicą w lewo, czyli od płotu! Jedziesz! Nie, nie, nie! Do tyłu, kurwa! Tak! Teraz dobrze! Jesz­cze kawa­łek! Stój! Stójjj! To był taki dobry kani­ Odjedź kawa­łek do przodu! Kawa­łek mówię! Ty nie wiesz, co to zna­czy kawa­łek?! Stój! Wyrów­naj koła! Nie w tę stronę! Dobrze! Ręczny! Zgaś sil­nik. Wcho­dzimy do domu, na progu wita nas Szara Emi­nen­cja i pyta, jak było, na co Siara: - Mama pierw­szy raz sama zapar­ko­wała rów­no­le­gle tyłem. - O, jak ja sama pierw­szy raz zapar­ko­wa­łam rów­no­le­gle tyłem! O, jak bar­dzo samo­dziel­nie! Torba Śmiem twier­dzić, że wszyst­kie naj­więk­sze awan­tury zawsze są przez Siarę, ale od począ W nie­dzielę poje­cha­li­śmy na plażę, tro­chę odpo­cząć po naprawdę emo­cjo­nu­ją­cej koń­cówce tygo­dnia. Do wyjazdu co chwilę spraw­dza­li­śmy, na któ­rym miej­scu jest moja książka w ,,naj­le­piej sprze­da­wa­nych" w Empiku i nie­zmier­nie jara­li­śmy się wysoką pozy­cją. Pierw­sza była Kaśka Nosow­ska, potem Remek Mróz, dalej Dziew­czyna w oknie, ja, a za mną baweł­niana torba na zakupy. Tutaj na plaży jest zupeł­nie ina­czej niż w Pol­sce. Po pierw­sze: dobrze jest zorien­to­wać się w lokal­nym roz­kła­dzie dnia, bo pruje się takie 50 mil na ten przy­kład, led­wie się zapar­kuje, dzie­ciaki w biegu zakła­dają kółka, rękawki, oku­lary, ten cały pla­żowy osprzęt. Leci­cie się wyką­pać, a tam, kurna, odpływ! I póź­niej czło­wiek sie­dzi jak ten debil dwie godziny w masce, płe­twach, z rurką i patrzy na błoto. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki