Niewidoczne dla oczu. Przejmujące świadectwo o miłości ukrytej

Autorka książki to matka głęboko upośledzonej umysłowo Philippine, w książce przedstawia portret swojej córki, ale też opowiada o tym, jak ona sama oraz jej najbliżsi dojrzewali do roli, którą Opatrzność przed nimi postawiła.
Historia ta jest napisana w piękny sposób- wiarą, nadzieją i miłością, ale wiarą, nadzieją i miłością nie ?lukrowanymi?.
Jest to po prostu opowieść prawdziwa, ukazująca trudy i smutki codziennego dnia, przeżywanego z niepełnosprawnym dzieckiem.
Pamiętam, że gdy moja młodsza siostra była w ciąży, wiedziała, że dziewczynka urodzi się niepełnosprawna. Gdy się urodziła i miała piąty miesiąc, a jeszcze nie trzymała główki, siostra ze szwagrem chcieli, aby umarła, bo to wstyd z takim dzieckiem się pokazać i co ludzie powiedzą. Gdy więc Ewcia dostała zapalenia płuc siostra nie jechała z nią do lekarza, tylko czekała tak długo, aby nie było dla niej już ratunku i aby nie przeżyła.
Dowiedziałam się o tym po latach od swojej mamy i byłam w szoku.
Jak można było tak postąpić?
Jednak nie mnie należy ich osądzać, ale wiem, że ja bym tak nie postąpiła.
Podziwiam panią Sophie, która czekała na narodziny ciężko chorej córeczki z uszkodzonym mózgiem, której lekarze nie dawali najmniejszych szans na przeżycie, a która ku ich zdumieniu przeżyła.
Jej upośledzenie obejmuje umysł i zmysły, ale w tym jest głębszy sens, który trzeba odkryć.
Historia Philippine i jej najbliższych zmusza czytelnika do zastanowienia się nad sobą samym.
Pozwala z pokorą zadumać się nad własnym sumieniem, przyjrzeć się postawom czy opiniom innych, których spotykamy obok siebie, a nie tyko swoim egoistycznym podejściem, że ?dobrze, że mnie to nie spotkało?. Czy to jest podejście chrześcijanina?
Zachęcam Państwa do refleksji.
Polecamy, zespół ..

Notatki autorki są krótkie, czasem to zaledwie kilka myśli pisanych na gorąco, w rzadkich chwilach, które matka czwórki dzieci znajduje dla siebie. To taka kronika dnia codziennego, w której autorka gromadzi radosne i smutne chwile z życia swojej rodziny. Może się wydawać, że tych drugich jest znacznie więcej, bo cierpienie na dobre rozgościło się w domu Lutzów, ale opowieść o Philippine to nic innego, jak tylko świadectwo niezłomnej wiary, nadziei i przede wszystkim miłości.