Niewysłuchani O śmierci samobójczej i tych, którzy pozostali

" [...] Doświadczenie śmierci samobójczej zmienia nas, im bardziej bliski był nam człowiek, który odebrał sobie życie. [...]"

"Niewysłuchani. O śmierci samobójczej i tych, którzy pozostali" autorstwa Halszki Witkowskiej i Moniki Tadry jest bardzo ważną książką, którą powinien przeczytać każdy czytelnik.
Nigdy nie czytałam reportażu o tej tematyce. Żałuję, że ta pozycja ukazała się dopiero teraz, a nie dwanaście lat temu. Ból w rodzinie po samobójstwie najbliższego członka pozostaje wciąż taki sam. Nigdy nie mija. I nie oszukujmy się, że później będzie lepiej. Nie, nie będzie. Życie już nigdy nie będzie takie same. Łzy nadal płyną, jak nikt nie widzi. Po prostu po kilku latach od śmierci się o tym tragicznym wydarzeniu nie mówi, ale wystarczy iskierka i obrazy wracają. Już zawsze osoby, które pozostały po samobójczej stracie zawsze będą zadawały sobie pytania: dlaczego do tego doszło? Czy mogłam/mogłem coś zrobić, żeby temu zapobiec? . A najgorsze w tym wszystkim jest błędne poczucie, że to była nasza wina, że do tego doszło. Żyję z takim bólem już ponad 12 lat.
W sytuacji samobójstwa największymi potworami są ludzie, którzy nie mają poczucia empatii i zrozumienia. Ktoś, kto stracił członka rodziny, potrzebuje wysłuchania, a nie wyśmiewania lub chorych oskarżeń typu: mogliście coś zrobić, jak mogliście do tego dopuścić itd.
Tę książkę dedykuję właśnie takim osobom bez sumienia. Może historie tutaj opisane ścisną was za serca i zrozumiecie, że wystarczy odrobinę zmienić swoje zachowanie, a świat będzie piękniejszy.
Uświadomcie sobie jedno, nie da się upilnować człowieka, który chce popełnić samobójstwo. On to zrobi w najmniej spodziewanym momencie.

Jedna z autorek tej książki rozmawiała z trzynastoma osobami, których bliscy opuścili ten świat, popełniając samobójstwo. Ich historie są przejmujące, ściskające za gardło i wyciskające łzy. Czytelnicy, którzy mają doświadczenie w tym temacie doskonale wiedzą, co oni czują, bo sami to przeżywali i zapewne nadal przeżywają.

Ten reportaż radzę wam czytać w pełnym skupieniu i ciszy. Wtedy odczujecie dodatkowe emocje. Przed czytaniem przygotujcie sobie chusteczki, bo to jest bardzo mocny reportaż.

Na wewnętrznej stronie okładki znajdziecie przydatne informacje dotyczące tego, w jaki sposób możecie pomóc osobie po stracie bliskiego w wyniku śmierci samobójczej.

Na końcowej wewnętrznej stronie okładki znajdziecie przydatne numery telefonów czynne siedem dni w tygodniu. Oczywiście te numery są bezpłatne.

- 112 - Numer alarmowy w sytuacjach zagrożenia życia i zdrowia

- 800 702 222 - Centrum Wsparcia dla Osób Dorosłych w Kryzysie Psychicznym

- 116 111 - Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży



Pomagając innym, nie zapominajcie również o własnym zdrowiu fizycznym i psychicznym.

"Sztuka relacji to jest z jednej strony sztuka, ale z drugiej strony wystarczy być. Wystarczy chcieć, nie trzeba nic wielkiego, nie trzeba narzędzi i technik". - [cytat pochodzi z książki "Niewysłuchani. O śmierci samobójczej i tych, którzy pozostali"]. Idąc ulicą mijamy mnóstwo ludzi. Choć rejestrujemy ich twarze, nie zastanawiamy się kim są, co robią, co przeżywają. A ilu z tych ludzi toczy wewnętrzną walkę z samym sobą, myśląc o jedynym "dobrym" według nich kroku? Artykuł o statystykach samobójstw w Polsce i na świecie, dostępny na stronie zwjr opisuje, że codziennie w Polsce podejmowanych jest aż 15 takich prób. W wyniku tego rodzaju śmierci ginie więcej osób, niż w wypadkach samochodowych. Książka Halaszkj Witkowskiej i Moniki Tadry nie jest łatwa. Wręcz przeciwnie, jest piekielnie smutna i dobijająca. Podzielona na dwie części zaczyna się 13 wywiadami z osobami, które w wyniku śmierci samobójczej straciły najbliższych. Najbardziej wstrząsnęła mną historia 21-letniej kobiety, która po 2 latach udanego związku, wzięła ślub z miłością swojego życia, by półtora tygodnia później znaleźć go martwego w mieszkaniu. Podczas tej lektury zaczęłam się zastanawiać czy lepiej, że osoba w kryzysie zostawia list pożegnalny czy lepiej że tego nie robi? Nie potrafię udzielić jednoznacznej odpowiedzi. Jest wiele za i równie wiele przeciw. Te kilka dni przygnębienia, które towarzyszyły mi przy lekturze, utwierdziły mnie w przekonaniu, że dobrze, że powstaną takie książki, ale szkoda, że mało ludzi po nie sięga. Bo po co czytać o samobójstwach? No, choćby po to, żeby mieć podstawowe informacje o tym akcie desperacji, spróbować zrozumieć jaka walka toczy się w głowie człowieka podejmującego ten krok. W końcu samobójcy świetnie się kamuflują. Druga część książki, jak napisała w przedmowie suicydolog Halaszka Witkowska jest próba znalezienia wspólnych tematów i problemów, które łączą osoby będące po śmierci samobójczej kogoś bliskiego oraz tematem zapobiegania zachowaniom samobójczym.