Nieznajoma z Sekwany

,,Nieznajoma z Sekwany" Guillaume Musso to pozycja autora, w którą miałam okazję zapoznać się w ostatnim czasie.

Fabuła tego wydania skupia się na wyłowieniu z wody kobiety, która miała już nie żyć od jakiegoś czasu. Jak było to możliwe, by DNA osoby, która zginęła mogło pojawić się przy okazji śmierci nieznajomej kobiety? Choć wydawało się to niemożliwe, należało dowiedzieć się prawdy.

Czytałam kilka poprzednich książek autora, więc byłam też bardzo ciekawa tego wydania. W związku z tym podczas podróży postanowiłam skusić się na przeczytanie tego wydania. Podobały mi się różne literackie porównania, ale całokształt lektury nie okazał się dla mnie satysfakcjonujący.

Być może miałam za wysokie oczekiwania względem tej książki i dlatego czuję niedosyt. Jest to bardzo szybkie wydanie, z którym można zapoznać się w kilka godzin. Zabrakło mi jakiegoś większego dreszczyku emocji.

,,Nieznajoma z Sekwany" Guillaume Musso to pozycja, która na pewno znajdzie swoich odbiorców, ale ja niestety nie znalazłam się w ich gronie.

Nie wiem, czy tego autora trzeba bliżej przedstawiać. Myślę, że jest znany i dość popularny. Ja również miałam okazję zetknąć się wcześniej z jego twórczością. Ale tamto spotkanie było efektowne i emocjonalne, czego nie mogę powiedzieć o najnowszej jego powieści.
W Stolicy Paryża, w Sekwanie, zostaje znalezione nagie ciało kobiety. Okazuje się, że kobieta żyje, ale nic nie pamięta. A na dodatek znika z posterunku policji. Ślad po niej ginie. Dzięki pobranym próbkom i analizie DNA okazuje się, że ta kobieta to słynna pianistka, Milena Bergman, która zginęła ponad rok temu w katastrofie lotniczej. Czyli to nie może być ona. I tak na pierwszy rzut coś tutaj nie gra, wydaje się to zbyt skomplikowane i nieprawdopodobne. Co jest na rzeczy? Gdzie leży prawda? Co to za mistyfikacja?
Sprawę tę bada kapitan Roxane, która została oddelegowana do Agencji Spraw Niekonwencjonalnych. Będzie prowadziła na własną rękę prywatne śledztwo, będzie podążała śladami kobiecej intuicji. Czy znajdzie drogę do prawdy i ujawni prawdziwą tożsamość nieznajomej? Pomocny okaże się narzeczony zaginionej pianistki i syn policjanta, Raphael. Niedowierzanie i szok zagoszczą w palecie jego wrażeń, nawet się nie spodziewał, że takie niespodzianki jeszcze mogą go spotkać. Trochę ta sprawa się będzie komplikować i wydłużać, ale będzie nieustannie brnąć do celu. A finał dość zaskakujący i niedopowiedziany, stwarzający pole do własnych i otwartych interpretacji. Każdy może sam zakończyć tę fabułę, według własnego uznania i wyobrażenia ?
Przyznam, że jestem zaskoczona tą powieścią. Zerkając na opis fabuły, zaintrygowałam się i napaliłam na nią. I cóż, emocje moje zostały dość szybko ostudzone. O ile początek zapowiadał się ciekawie i tajemniczo, to im dalej brnęłam, tym większa nuda i marazm się pojawiały. Nowe postacie i nowe poboczne wątki mnie rozpraszały i denerwowały. Ja obrałam sobie kurs i z niecierpliwością czekałam na efektowny finał, ale nieustannie moja uwaga była kierowana na inne elementy fabuły, jak dla mnie niepotrzebne. Ale nie mam zamiaru dyskutować z autorem i jego zamysłem. On wiedział co chce przekazać, ja niekoniecznie.
Lekturę czyta się szybko, a to dzięki łatwemu, prostemu i przyjaznemu stylowi i językowi. Denerwujące są liczne powtórzenia, które wydają się nie mieć końca. Już się zastanawiałam, czy to ja mam przewidzenia, czy coś mi się wydaje. Czy autor się zapominał czy robił to celowo, nie wiem. Ale dzięki takim niefortunnym elementom powieść traci na atrakcyjności, staje się nuda i przegadana. Nie chciałabym tylko krytykować tej opowieści, ale naprawdę jest płytka i nie budząca większych emocji. Nie ma takiego oczekiwania w napięciu, co będzie dalej. Nie uświadczy się aury tajemniczości i podniecenia.
Czy mogę ją polecić? Raczej nie, szkoda czasu na takie lektury, gdy w zanadrzu Wydawnictwo Albatros ma liczne perełki. Ale czasami trzeba trafić na gorszą powieść, aby później móc cieszyć się tymi lepszymi. Sami podejmijcie decyzję, czy macie czas i ochotę na Nieznajomą z Sekwany ...

Cześć, cześć ????????

Znacie twórczość Za mną właśnie trzecia książka tego autora. Czy mi się podobała? Przekonajcie się sami, czytając poniższą recenzję.

?RECENZJA?

Zima.
Woda.
Niewiasta.
Z wody zostaje wyłowiona kobieta. Okazuje się, że straciła ona pamięć, a zostawione przez nią DNA identyfikuje ją jako znaną pianistkę Milenę Bergman. Tyle że ta artystka zginęła w wypadku lotniczym rok wcześniej. Policjantka Roxane, próbuje odkryć prawdę. Jednak ta prawda okazuje się dużo bardziej skomplikowana, niż mogłoby się wydawać.
????
Chciałabym powiedzieć coś dobrego o tej książce, ale niestety nie znajduję tu pozytywów, nie licząc lekkiego, przyjemnego języka, dzięki któremu jakoś udało mi się przebrnąć przez tę lekturę. Nie zostałam wciągnięta w powieść, a wręcz z czasem nie mogłam jej już czytać, odkładałam ją, żeby ochłonąć. Główna bohaterka Roxane, niezmiernie mnie irytowała. Była wścibska, nachalna, zbyt pewna siebie, a momentami nawet arogancka. W dodatku nawiązanie do kultu Dionizosa było dla mnie... Absurdalne. A jak traktowała innych to powiem Wam, że byłam w szoku. Dawno nie "spotkałam" tak niefajnej postaci. Przez nią ta powieść wyszła w moich oczach negatywnie. Po prostu nie przepadam za takimi rzeczami, zachowaniami i sytuacjami. Co do zakończenia, to... No cóż, nie powaliło mnie, a wręcz uważam, że było żenujące i takie bez wyrazu. Przez całą książkę nie czułam żadnych emocji, ani nic, co by wskazywało na to, że ta powieść w ogóle ma jakiekolwiek emocje, nie licząc oczywiście mojej irytacji i momentami lekkiej wściekłości. Jak wiecie lubię i cenię sobie emocje, które biją od bohaterów, emocje, które powoduje fabuła, a tutaj było jedno, wielkie NIC! ???? Osobiście nie polecam, uważam, że szkoda czasu na tę lekturę. Jednak, jeśli chcecie przekonać się i zobaczyć czy Wam lektura się spodoba, to sięgajcie po nią, a może ktoś jest już po przeczytaniu ów książki i podzieli się ze mną swoimi odczuciami?
????

W Paryżu zostaje wyłowiona z Sekwany młoda kobieta, która nie pamięta co się stało, ani kim jest. Dziewczyna ucieka ze szpitala. Kapitan Roxana Montchrestien na własną rękę rozpoczyna śledztwo i dzięki analizie DNA dowiaduje się, że wyłowiona kobieta to światowej sławy pianistka, która w zeszłym roku zginęła podczas katastrofy lotniczej.

Twórczość Guillaume Musso jest mi już dosyć dobrze znana, jednak z bólem serca muszę przyznać, że "Nieznajoma z Sekwany" to jedna z jego gorszych pozycji. Książka co prawda zapowiada się naprawdę intrygująco, pomysł na fabułę jest świetny i byłam ciekawa jak to się wszystko dalej potoczy, aczkolwiek wykonanie jest na niskim poziomie. Akcja pędzi na łeb i jest dosyć mocno naciągana, mało prawdopodobna, mimo iż autor inspirował się autentyczną historią. Niektóre wątki zostały pominięte i nie do końca wiadomo o co chodzi, idzie się w tym wszystkim pogubić. W szczególności nie przypadł mi do gustu motyw mityczny, kompletnie mi tu nie pasował i nudziłam się podczas czytania o nim.
Bohaterowie są bez charakteru, tacy nijacy, niczym się właściwie nie wyróżniali. Główna bohaterka Roxane nie zrobiła na mnie dobrego wrażenia, wręcz przeciwnie. Jest irytująca i zbyt przemądrzała, właściwie nic dla sprawy nie zrobiła, tylko wydawała ciągle polecenia innym, a zasługi przypisywała sobie. Nie dało się jej polubić.
Książka ma wielką czcionkę, która odejmuje jej objętości i przeczytałam ją w zaledwie pare godzin. Do samego końca byłam zaintrygowana wyłowioną z Sekwany nieznajomą i to dzięki niej chciało mi się dalej czytać. Zakończenie jest otwarte, co pozostawiło nam kolejne pytania i brak zaskoczenia na które liczyłam.

"Świat jest teatrem, aktorami ludzie, którzy kolejno wchodzą i znikają"

Słowa Williama Szekspira w świetle wydarzeń opisanych w najnowszej powieści Musso nabierają zupełnie nowego, wręcz dosłownego znaczenia. Autor, inspirując się popularną, choć bardzo tragiczną paryską legendą związaną z wyłowieniem z Sekwany zwłok nastoletniej dziewczyny, tworzy wokół niej historię równie niepokojącą, co zagmatwaną.

Na kartach powieści Musso nie zabiera życia wyłowionej kobiecie, ale odbiera jej pamięć. Zagadkę zarówno jej pojawienia się w wodach Sekwany, jak i jej tożsamości próbujemy rozwikłać wraz z kapitan Roxane zdegradowanej do prowadzenia spraw niekonwencjonalnych i pisarzem, z którym prawdopodobnie tajemnicza kobieta była związana. Problem w tym, że nieznajoma znika, a jej DNA wskazuje na tragicznie zmarłą w katastrofie lotniczej pianistkę.

Jeśli coś Wam w tym momencie kiełkuje w głowach i wydaje Wam się, że macie hipotezę jak ta historia dalej się potoczy, to pamiętajcie, że to Musso, a u niego nie ma prostych rozwiązań i oczywistych scenariuszy. Bo co może mieć z nią wspólnego mitologia grecka związana z orgiastycznym kultem Dionizosa?

Powieść czytałam z olbrzymim zainteresowaniem, choć pokręcone ścieżki, którymi prowadzi nas autor, czasem wiodły mnie na manowce odrealnienia. Otwarte zakończenie ucinające opowieść w momencie, gdy mamy ochotę na więcej może rodzić niedosyt, ale daje też możliwość własnej kontynuacji zależnej od sympatii do poszczególnych bohaterów powieści. Autor ponownie wyszedł poza ramy gatunku zaskakując, intrygując i zwodząc, a przedświąteczny Paryż czyniąc sceną dla upiornych bachanaliów.