Niezwykła wędrówka Harolda Fry (okładka filmowa)

Wędrówki, które bywają, od losu niespodzianką tworzą wokół nas najwięcej tajemnic związanych z tym, co przeżywamy w głębi i tym, co jest i może być jeszcze przed nami tu i teraz. Czy możemy pozwolić sobie na dotychczasowe zmiany, kiedy dotarliśmy do pełni szczęścia albo wydaje się nam, że jesteśmy, szczęśliwi nie będąc tego pewni lub na pokaz?

Czego możemy się spodziewać po czytanej powieści, która to opowiada o wędrówce, szczęściu, bezsilności, dążeniu do upragnionego celu podróży, miłości, ale należy zadawać sobie pytania: Co czuje główny bohater, podróżując, Czy cieszy się, że może poznawać na nowo miejsca, których nie zna, Czy otaczający go wokół ludzie są mu pomocni, czy tylko uważnymi obserwatorami wspierającymi go i trzymającymi za niego kciuki, aby mógł ją godnie do samego końca dzielnie przetrwać?

Tego zapragnęłam się dowiedzieć w książce nieznanej mi twórczości autorstwa Pani Rachel Joyce pt. Niezwykła wędrówka Harolda Fry, która to od samego początku wywołała u mnie ogromne czytelnicze wyzwanie połączone z zainteresowaniem, gdyż nie wiedziałam, czego mam się spodziewać po przedstawionej treści w opisie.

Mogę z miłą chęcią dokonać oceny zachowania głównego występującego w tej powieści bohatera Harolda Fry, które było zbyt odważne, ale godne podziwu, gdyż nie każdy podjąłby, się od razu ryzyka mając, 65 lat uciekając w głąb duszy, jaką jest podróż do kobiety, która kiedyś uratowała go.

Jak ważne są, relacje z rodzicami we wczesnym dorastaniu przekonał się o tym na własnej skórze Harold, ponieważ to niestety odniosło skutki negatywne w komunikacji z jego synem Davidem. Tak to jest, gdy występuje odsunięcie się, niezrozumienie wzajemne, a za wychowanie syna odpowiada mama, żona Harolda.

Bohaterkami, którym najbardziej chciałam się przyjrzeć z bliska były żona Harolda Maureen i kobieta imieniem Oueenie, do której podążał, aby się z nią spotkać po otrzymaniu listu z informacją o jej obecnym stanie zdrowia.

Obie są pracowite, ale po drodze pojawia się u nich samotność, niedocenienie, rozbicie emocjonalne.

U żony Harolda Maureen nie podobała mi się kłamliwość, ale gdyby chciała, mogłaby lepiej zadbać o męża, zauważać go, uczyć go, aby nie czuł się gorszy z powodu, że nie jest bogaty, ale pracowity, uczciwy, dobry i skromny.

Oueenie jest wrażliwa, skryta, a nade wszystko umie być pogodna, ale czy godzi się na los, w którym musi dzielnie przeżyć.

Powieści tej nie czyta się szybko ze względu na zamieszczoną w niej zbyt małą czcionkę.

Czy Harold dotrze szczęśliwie do Oueenie i zdąży się z nią spotkać, aby wyjaśnić sobie nawzajem to, co kiedyś miało miejsce i wydarzyło się sprzed wielu lat pomiędzy nimi?

Czy wydarzy się coś, co odmieni życie Harolda, przywróci wiarę w lepsze jutro, czy będzie umieć pokonać swoje słabości względem tego, z czym musiał walczyć, aby czuł, że jest potrzebny tym osobom, które nie dostrzegało w nim wielu pozytywnych cech charakteru i mogły, się od niego ich uczyć o tym warto, się przekonać czytając tę powieść?

Każdy stara się szukać różnych sposobów i metod, aby walczyć z chorobą. Zwłaszcza z tą nieuleczalną. Czasami są to sposoby nietuzinkowe i nowatorskie. Ale zawsze jest nadzieja, że się z tej nierównej walki wyjdzie zwycięsko. Nadzieja umiera ostatnia ?
Harold Fry, odpoczywający na zasłużonej emeryturze, nieoczekiwanie dostaje list od przyjaciółki, Queenie Hennessy. Dawno się nie widzieli, okazuje się, że Queenie choruje na nowotwór. Harold, pod wpływem listu, postanawia pójść do przyjaciółki, do miejsca, z którego nadano list ? Berwick-upon-Tweed. To prawie pięćset mil, ale mężczyzna nie czuje się zrażony. Bez przygotowania, bez odpowiedniego ubioru i ekwipunku wyrusza na spotkanie z przyjaciółką. W przeszłości oddała mu przysługę, za którą jeszcze jej nie podziękował. Teraz będzie miał ku temu okazję. Mężczyzna daje przyrzeczenie, że dopóki on będzie w drodze Queenie nie umrze, zaczeka na niego. Czy rzeczywiście tak będzie? Czy mimo ciężkiej choroby kobieta liczy jeszcze na spotkanie z przyjacielem?
Niezwykła wędrówka Harolda Fry to wzruszająca opowieść o nieustannej wędrówce przez życie, po górkach i wzniesieniach, w słońcu i deszczu, w radości i smutku. Bo nasze życie to przecież podróż, codzienna i pełna emocji. Próba dotarcia do własnego ?ja?, zrozumienia siebie samego, poznania odpowiedzi na nurtujące nas pytania. To również znakomita próba poznania samego siebie, swoich reakcji na określone sytuacje i zdarzenia. Mężczyzna wędrował sam i w grupie, w trudnych warunkach pogodowych, głodny i mokry, ale się nie zmęczył. Dlaczego? Bo miał nadzieję na ocalenie przyjaciółki, wiara dodawała mu otuchy i mobilizowała do poświęceń. Zrozumiał też, czym jet dla niego małżeństwo i czy małżonka Maureen, to ta jedyna. Przyjął do wiadomości, że jego syn odszedł i już nigdy nie będzie mógł go przytulić i powiedzieć mu, jak bardzo go kocha.
Ta powieść to piękna historia, która skłania czytelnika do szukania odpowiedzi na wiele egzystencjalnych pytań. Ale też ukazuje, że nie warto czekać w nieskończoność z rozrachunkiem z własnym życiem i swoimi bliskimi. Jeżeli chcemy im coś przekazać czy za coś przeprosić to nie czekajmy, nigdy nie wiadomo, co przyniesie każdy kolejny dzień.
Znakomita, pełna wzruszeń i emocji. Nie sposób o niej zapomnieć, zwłaszcza, że główny bohater zasługuje na naszą uwagę. Starszy pan, żyjący nadzieją i miłością, ciepły i serdeczny. W czasie wędrówki przechodzi wielką metamorfozę, która sprawia, że inaczej zaczyna spoglądać na przeszłość i stara się zrozumieć, dlaczego podejmował określone kroki w swoim życiu.
Bardzo wczułam się w tę opowieść, w wielu sytuacjach zachowanie Harolda odnosiłam do swojego życia. I nadal szukam odpowiedzi na pytania, które się pojawiły w trakcie lektury. Mam nadzieję, że z czasem je poznam ?
Tę powieść powinien przeczytać każdy, aby zrozumieć i nadać sens swojej życiowej wędrówce ...