Niezwykłe prawa kosmicznej mocy umysłu

ą­gnie cię z opre­sji i wskaże drogę. Wierz nie­za­chwia­nie, że Bóg ma moc roz­wią­zy­wa­nia two­ich pro­ble­mów i uzdro­wie­nia cię. Uwierz, że masz w sobie nie­wi­dzialną Inte­li­gen­cję, która cię stwo­rzyła i jest wszech­mocna. Która pozwala ci radzić sobie ze stra­chem, zwąt­pie­niem, zmar­twie­niem i prze­róż­nymi wyobra­żo­nymi zagro­że­niami. Wiara jest nie­wi­dzialna Święty Paweł powie­dział: ,,Wiara zaś jest poręką tych dóbr, któ­rych się spo­dzie­wamy, dowo­dem tych rze­czy­wi­sto­ści, któ­rych nie widzimy" (Hbr. 11, 1). Wszy­scy wielcy naukowcy, mistycy, poeci, arty­ści i wyna­lazcy dys­po­nują darem nie­wzru­szo­nej wiary i prze­ko­na­niem, że drze­mią w nich nie­wi­dzialne siły. Naukowcy i wyna­lazcy wie­rzą w moż­li­wość zre­ali­zo­wa­nia ,,idei". Idea sieci glo­bal­nej, cho­ciaż nie­wi­doczna, była realna w umy­śle wyna­lazcy; idea auto­mo­bilu była praw­dziwa w umy­śle Henryego Forda; idea nowej kon­struk­cji jawi się jako rze­czy­wi­sta w umy­śle archi­tekta. Idea tej książki żyje w moim umy­śle, a kolejne strony rodzą się z nie­wi­dzial­nych pomy­słów, myśli, wyobra­żeń i prze­ko­nań zamiesz­ku­ją­cych mój umysł. Musisz uznać fakt, że twoje pra­gnie­nie, idea, marze­nie, nowa sztuka, książka, sce­na­riusz, podróż, przed­się­wzię­cie lub przy­goda są w twoim umy­śle praw­dziwe, choć nie­wi­dzialne. Prze­ko­na­nie, że idea jest rze­czy­wi­sta, ma formę, kształt i treść w wymia­rze men­tal­nym, oraz że jest tak realna jak twoja ręka w wymia­rze obiek­tyw­nym, daje ci naukową wiarę. Ta wiara pozwala pora­dzić sobie z cha­osem, kon­flik­tem i stra­chem, abyś mógł dojść do głę­bo­kiego prze­ko­na­nia na pozio­mie pod­świa­do­mego umy­słu. Cokol­wiek dociera do two­jej pod­świa­do­mo­ści, jest rzu­to­wane na ekran kosmosu. Wła­śnie w ten spo­sób twoje idee są obiek­ty­wi­zo­wane. Jak jego wiara zatrium­fo­wała Pod­czas wykła­dów w San Fran­ci­sco pozna­łem Arthura R., mene­dżera gene­ral­nego dużej kor­po­ra­cji. Wyznał, że stra­cił wiarę w sie­bie. Był bar­dzo nie­szczę­śliwy i przy­gnę­biało go to, jak roz­wi­jała się jego kariera. - Skła­dam raporty dwóm ludziom - wyja­śnił. - Wice­pre­ze­sowi i pre­ze­sowi. Obaj są nasta­wieni do mnie nie­chęt­nie. Kiedy cokol­wiek zasu­ge­ruję, z auto­matu zgła­szają sprze­ciw. Dopro­wa­dzają firmę do ruiny. Nie­ba­wem moje akcje pra­cow­ni­cze stracą war­tość. Zmar­no­wa­łem pięć lat życia. Naj­gor­sze jest to, że nie wie­rzę, abym mógł cokol­wiek w związku z tym zro­bić. - Ma pan rację przy­naj­mniej w jed­nej kwe­stii - stwier­dzi­łem. - Naj­gor­sze w pań­skiej sytu­acji jest to, że nie wie­rzy pan w sie­bie. Dopóki nie zaufa pan wewnętrz­nym nie­wi­dzial­nym siłom, cokol­wiek pan zrobi, przy­nie­sie to kiep­skie rezul­taty. - Nie­wi­dzialne siły! - prych­nął. - Prze­pra­szam, nie chcę umniej­szać pań­skim prze­ko­na­niom, bo z pew­no­ścią wie­rzy pan w nie szcze­rze. Jed­nak jeśli cho­dzi o mnie, to ufam temu, co mogę zoba­czyć, usły­szeć, dotknąć, posma­ko­wać lub pową­chać. W moim sys­te­mie nie ma miej­sca na mistyczne idee. Uśmiech­ną­łem się. - Rozu­miem. Wielu ludzi uważa podob­nie. Tylko skąd się to bie­rze? Czy potrafi pan wska­zać źró­dło ich scep­ty­cy­zmu? - Przy­pusz­czam, że jest nim inte­lekt - odrzekł. - Zaraz pad­nie pyta­nie, gdzie jest mój. W porządku. Muszę przy­znać, że nie wiem dokład­nie. - Wie pan jed­nak, że ma umysł - zauwa­ży­łem. - Chyba że go postra­da­łem - zażar­to­wał. - Teraz rozu­miem. - Ma pan dzieci? - spy­ta­łem. Ski­nął głową. - Kocha je pan? A czy widzi pan tę miłość? Czy może tylko skutki jej dzia­ła­nia? Tak samo jest z Nie­skoń­czoną Inte­li­gen­cją, która jest w panu i we wszyst­kich innych ludziach. Nie widzimy miło­ści, nie potra­fimy jej zlo­ka­li­zo­wać za pomocą tomo­gra­fii kom­pu­te­ro­wej mózgu, ale obser­wu­jemy efekty jej dzia­ła­nia. W trak­cie naszej dal­szej roz­mowy Arthur pojął pewną ważną prawdę. Aby czy­nić postępy w inte­re­sach oraz cie­szyć się spo­ko­jem umy­słu i suk­ce­sem, musiał połą­czyć się z wie­dzą i potęgą wykra­cza­jącą poza jego inte­lekt. Musiał nawią­zać kon­takt z czymś, co jest zasad­ni­cze i wieczne. Pod­jął świa­domą decy­zję men­tal­nego i emo­cjo­nal­nego zjed­no­cze­nia się z wewnętrzną potęgą tkwiącą w umy­śle pod­świa­do­mym. W. Sha­ke­spe­are, Miarka za miarkę, przeł. Leon Urlich, akt 1, scena 5 (przyp. tłum). [wróć] Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki