Nigdy, nigdy, nigdy

Wytykanie niedojrzałości, pytanie o bezpłodność czy wywieranie presji. Oto co czeka każdego, kto w pewnym wieku wciąż nie ma dziecka, a przecież najgorsza zaczyna się dopiero, gdy głośno pada oświadczenie o braku chęci posiadania potomstwa. Wtedy pojawia się brak zrozumienia, może nawet oburzenie i odrzucenie. Kwestionowane są wszystkie decyzje i każdemu wydaje się, że wie lepiej. A posiadanie stabilnego związku staje się wyzwaniem w świecie, gdzie postępowanie w zgodzie ze sobą niewiele znaczy w oczach innych.

Czytałam wiele tytułów, gdzie kobieta nie czuje się dobrze w roli matki. Spotkałam kilka osób, które dzieci nie chciały, swoje pokochały, ale wciąż rodzicielstwo nie było dla nich. Pierwszy raz jednak natknęłam się na tak wyraźny głos, który wprost ukazuje jak to jest, gdy nie uginamy się pod presją społeczeństwa. Gdy staramy się na pierwszym miejscu mieć własne zdanie. Nie jest to łatwe, bywa frustrujące, a samotność może się pojawić, ale... Co za pozytywne przesłanie! I jakie odświeżające!

W powieści to para zachodzi w ciążę, nie tylko kobieta i gdy na początku trafiłam na zdanie, które tak to ujęło ? wiedziałam, że mam w rękach coś ważnego. Tekst, gdzie drobne elementy mają znaczenie. I właśnie tak było. Tutaj bowiem nie ma zbędnych zdań. Wszystko, co jest, ma odbić rzeczywistość w sposób nie tylko subtelny, ale też dosadny. Jest zgrabnie i językowo ładnie, a jednak bez rozwlekania czy ozdobników. Drobne elementy natomiast budują rzeczywistość.

Żadnej powieści tak nie potrzebowałam w mojej domowej biblioteczce. I nawet nie chodzi o to, jakie sama mam przekonania na temat macierzyństwa. ?Nigdy, nigdy, nigdy" to po prostu perspektywa, która jest ważna i jednocześnie to dobra powieść. Takie połączenia lubię najbardziej.



przekł. Karolina Drozdowska


Psst, przeczytałam dwa razy. Wykorzystałam ogrom znaczników. Pokochałam. A teraz planuję wkładać do rąk każdego.