Nikt nie wie, że tu jesteś (twarda)

Jaka to była przepiękna książka. Z racji, że lubię czytać historie wojenne tak, gdy tylko zobaczyłam tę książkę wiedziałam ze muszę ją przeczytać. Jak dotąd czytałam głównie historie gdzie akcja działa się w obozie tu jednak mamy coś innego.

Włochy 1942 nastoletni chłopiec został wysłany przez matkę do dziadka i ciotki na wakacje. Jak się później okazuje ojciec Lorenza został wezwany na wojnę a matka chciała jakoś uratować męża.

Mały Lorenzo od ciotki dowiedział się, że ma u nich zostać tak długo ile tylko będzie trzeba.

Po zakończeniu wakacji zaczyna uczyć się w Sieneńskiej szkole. Poznaje sąsiada Franca i razem są zachwyceni szkołą i nauczaniem o faszyzmie. Wierzą w siłę Mussoliniego i gdy tylko skończą odpowiedni wiek sami chcą stanąć do walki na wojnie.

W miedzy czasie Lorenzo poznaje również Daniele chłopca w jego wieku, który jest Żydem, zaprzyjaźniają się. Pewnego późnego wieczoru Lorenzo biegnie ostrzec rodzinę swego przyjaciela przed Niemcami, którzy wywożą gdzieś Żydów.

I to właśnie tej nocy podczas godziny policyjnej mały chłopiec ratuje swojego przyjaciela i ukrywa go w małym schowku na strychu.

Muszę przyznać, że książka jest bardzo wciągająca i wzbudza wiele emocji.

Książka ukazuje realia okresu wojny. To jak małe dzieci były nastawiane do życia. One miały wpojone, że brać udział w wojnie to zaszczyt. Jak wiele ludzi miała klapki na oczach i dosłownie szli po trupach do celu.

A jednak są ludzie, którzy zawsze są skorzy do pomocy, którym w co kto wierzy nie robi żadnej różnicy.

Dwunastoletni chłopiec jest wstanie zaryzykować nawet własne życie, by tylko uratować przyjaciela. Odmawia sobie jedzenia, którego i tak jest mało by podzielić się nim.

Życie było straszne, w ciągłym napięciu, stresie, o jutro, o najbliższych.

Cóż tu więcej mówić tę książkę po prostu trzeba przeczytać. Gorąco polecam, bo jest to naprawdę rewelacyjna książka, która pokazuje nam jak ważna jest przyjaźń. Jak wiele jesteśmy wstanie dla niej zrobić i wycierpieć.

Nie lubię oceniać powieści osadzonych w czasach wojen, bo nawet jeżeli mam przed sobą fikcję literacką, to i tak wiem, że takie makabryczne i okrutne wydarzenia faktycznie miały miejsce - to trochę tak, jakbym oceniała czyjeś cierpienie... W przypadku "Nikt nie wie, że tu jesteś" czuję wewnętrzny zgrzyt, bo owszem książka opowiada historię niezwykłej przyjaźni i owszem, opisane w niej wydarzenia niejednokrotnie łamią serce, ale z drugiej strony, w moim odczuciu, ta powieść niczym się nie wyróżnia.

Historia jest napisana dobrze, przyjemnie się to czyta, ale nie powiem, żebym czuła do niej wielkie przyciąganie, a nawet muszę przyznać, że momentami trochę mi się dłużyła. Książka miała duży potencjał, jednak odnoszę wrażenia, że autorka mogła nieco bardziej zagrać czytelnikowi na emocjach. To nie jest moja pierwsza powieść wojenna, mam więc porównanie, i na tle innych tytułów obejmujących taką tematykę, "Nikt nie wie, że tu jesteś" wypada dość przeciętnie.

Może styl pisania jest zbyt powściągliwy, a może to ja uodporniłam się na wojenne opowieści i potrzebuję czegoś wiecej, by wpaść w zachwyt? Sama nie wiem. Wiem na pewno, że wielu ta powieść urzeknie swoim ciepłem, rodzinną atmosferą i pięknym obrazem przyjaźni. To histora o wojnie, życiu pod ostrzałem i prześladowaniu społeczności żydowskiej. Dla wielu być może okaże się wspaniała, dla mnie okazała się, niestety tylko poprawna.