Nim dojrzeją maliny

Przepiękna, wycisnęła u mnie łzy, wywołała szeroki uśmiech i otuliła ciepłem jak ulubiony koc. Niezwykle dawno zdarzyło mi się czytać tak kojącą, urzekającą opowieść o życiu, o miłości, o potrzebie zmian i relacjach. Ma w sobie to coś. Polecam!

Dawno żadna powieść nie sprawiła mi tak dzikiej przyjemności z czytania jak debiut Kuzniecowej. Jest w niej wszystko, co kocham w literaturze. Pokręcone historie życia bohaterek, postaci z krwi i kości, doskonały humor, a więc było mi do śmiechu, a wszystko to dopełnił torpedujący ładunek emocjonalny, który tylko nadaje jej rozpędu. Subtelna, mądra i swojska - czego chcieć więcej?

Łapiący za serce debiut Eugenii Kuzniecowej jest oddechem od pędzącego do przodu świata, schronieniem ginącym w gąszczu wdzierających się wszędzie malin, bluszczu i traw, pachnącym dojrzewającymi w słońcu jabłkami.

Każdy z nas staje czasem na rozdrożu nie wiedząc, w którą stronę pójść, jaką decyzję podjąć. Każdy też chciałby czasem uciec, skryć się w jakimś bezpiecznym miejscu pozostawiając problemy za sobą. Dom niemal stuletniej babki Teodory jest taką kryjówką dla kobiet z kilku pokoleń, które spotykają się tu, gdy ich życie zaczyna przypominać zaniedbany, nieuporządkowany ogród. Taki jak ten otaczający stary dom.

Każda z nich jest na progu zmian, których się obawia, którym nie jest gotowa stawić czoła. Dom jest ich schronieniem. "To przytułek dla tchórzy, których niesie nurt, ale nie wiedzą, dokąd iść, chcą tylko na chwilę wyjść na brzeg i wyschnąć".

I to nie rozwiązania swych problemów tu szukają, a poczucia bezpieczeństwa i beztroski z czasów dzieciństwa, bezwarunkowej akceptacji, miłości i zrozumienia, jakie mogą dać tylko rodzinne więzy.

Dobrze zdają sobie sprawę, że to wszystko na nich czeka, bo "nic się nie zatrzymuje, bez względu na to, jak bardzo udajemy, że wstrzymujemy życie". Jednak taka chwila wytchnienia, oderwania się daje dystans, który pozwala spojrzeć na własne życie z innej, właściwej perspektywy.

Ta historia ma w sobie tyle ciepła, nadziei i mądrości, że nawet nieuchronność przemijania przyjmujemy z akceptacją, a pozornie zwykła opowieść zyskuje magię, której chciałoby się doświadczać wciąż od nowa. Daje tyle radości co pierwsze oznaki wiosny po długiej zimie. Jeśli więc chcecie zatrzymać się, choć na chwilę, uszczknąć dla siebie odrobinę sielskiego klimatu i beztroski dzieciństwa, ogrzać się w promieniach bliskości i bezwarunkowej miłości zanurzcie się wraz z bohaterkami powieści w gąszczu dzikich malin.

Mijka, Lilka i Marta borykają się z wieloma problemami, ucieczką od nich ma być wyjazd do babci Teodory. W jej domu, ukrytym w gąszczu krzewów, wśród śpiewu ptaków i zapachu owocujących drzew, czas na chwilę się zatrzymuje. Kobiety mogą na nowo odkryć siebie i łączące je więzi. Książkę przeczytałam w dwa wieczory. Przeczytałam szybko i zachłannie, bo to proza z życia wzięta. Dotyka problemów dnia codziennego, z którymi boksujemy się zawzięcie. Czytamy o przemijaniu, o przeznaczeniu, o szukaniu swojego miejsca. Piękny język, ciekawe postacie, sprawiają, że czytanie jest przyjemnością. Zżyłam się z bohaterkami i trochę wzruszyłam. Polecam, bo to historia nieśpieszna, bardzo ciepła, empatyczna, klimatyczna, uważna, poruszająca najczulsze struny i pozostawiająca mnóstwo tematów do przemyślenia.