Niszczyciel królestw (twarda)

dzącą do innych świa­tów, peł­nych potęż­nej magii i strasz­li­wych potwo­rów, zaś my, śmier­tel­nicy wal­czy­li­śmy z nie­bez­pie­czeń­stwami, któ­rych musimy uni­kać jak ognia. To nie może się wyda­rzyć. Jeśli to, co mówisz, jest prawdą i jeśli Tari­stan rze­czy­wi­ście otwo­rzył Wrze­ciono, ów czło­wiek jest bar­dzo nie­bez­pieczny i ma u swego boku potężną armię. - Istoty, któ­rych nikt z nas nie widział dotąd na oczy - przy­znał Andry, znów czu­jąc na sobie ich dło­nie. Stwory armii Tari­stana wrzesz­czały mu w gło­wie, ich głosy brzmiały jak chrzęst metalu i trzask łama­nych kości. - Wiem, że to brzmi nie­wia­ry­god­nie. - Ni­gdy nie mia­łam cię za kłamcę, Andry Trel­lan­dzie. Nawet gdy jako dzieci okła­my­wa­li­śmy kucha­rzy, żeby dostać dodat­kową por­cję deseru. - Zaczerp­nęła tchu i spu­ściła głowę. - Przy­kro mi z powodu two­jej straty. Choć młod­szy od kró­lo­wej o dwa lata Andry był od niej dużo wyż­szy. Erida potra­fiła jed­nak patrzeć na niego tak, że nie czuła się mała. - To byli twoi ryce­rze, Pani, nie moi - odparł. - Nie to mia­łam na myśli - mruk­nęła, patrząc na niego z uwagą. W jej oczach Andry ujrzał tę samą dziew­czynkę wyróż­nia­jącą się spo­śród innych dzieci. Skorą do śmie­chu i zabawy, lecz osa­mot­nioną. Księż­niczkę, któ­rej obca była wol­ność pazia, dwórki czy choćby słu­żą­cej. Erida zaci­snęła zęby i obraz dziew­czynki znik­nął. - Nikomu o tym nie powiesz, giermku - dodała, wra­ca­jąc na tron. Nie­wiele myśląc, Andry ruszył za nią; żołą­dek pod­cho­dził mu do gar­dła. Zasko­czono nas. To się nie może powtó­rzyć. - Trzeba ostrzec Erida nie przy­sta­nęła. Gdy się ode­zwała, głos miała surowy i nie­ustę­pliwy. Dobrze wie­działa, co zro­bić, by ją sły­szano. - Dla więk­szo­ści ludzi Wrze­ciona to mity, legendy, bajki dla dzieci, nie­ist­nie­jące jak Starsi, jed­no­rożce czy wielka magia pocho­dząca z innych świa­tów. Jak mamy im powie­dzieć, że jedno z nich zostało otwarte, roz­darte, a jakiś czło­wiek chce wyko­rzy­stać je prze­ciwko nam? Czło­wiek, któ­rego nie spo­sób zra­nić, który stoi na czele tru­piej armii? - Obej­rzała się przez ramię na Andryego, jej oczy przy­po­mi­nały bliź­nia­cze sza­firy. - Zasia­dam na tro­nie Gal­landu, lecz jestem kró­lową, nie kró­lem. Muszę uwa­żać na to, co mówię i jaką broń wkła­dam w ręce swo­ich wro­gów. Nie dam nikomu powodu, by nazwał mnie słabą lub sza­loną - wark­nęła wyraź­nie roz­draż­niona. - Nie zro­bię nic, nie mając dowodu. Zresztą nawet wtedy w sto­licy wybuch­nie panika. A panika w mie­ście liczą­cym pół miliona ludzi zabije wię­cej niż armia, która masze­ruje na Ward. Muszę być bar­dzo ostrożna. Ascal było roz­dętą metro­po­lią roz­rzu­coną na licz­nych wyspach w del­cie Wiel­kiego Lwa. Ulice były tu tłoczne, tar­go­wi­ska prze­peł­nione, kanały brudne, a mosty skłonne do zawa­leń. Po śmierci króla Kon­rada w mie­ście wybu­chły zamieszki: sprze­ciwy wobec dziew­czynki, która miała zasiąść na tro­nie. Pożary w dziel­ni­cach nędzy, powo­dzie w dziel­ni­cach por­to­wych. Zaraza. Marne plony. Nie­sna­ski mię­dzy zako­nami. Sze­rząca się na każ­dym kroku prze­stęp­czość. To nic w porów­na­niu z tym, co nadej­dzie, pomy­ślał Andry. W porów­na­niu z tym, do czego jest zdolny Tari­stan. Zaci­snął zęby. - Nie rozu­miem. - Na nic wię­cej nie było go stać w zde­rze­niu z deter­mi­na­cją kró­lo­wej. Była jak mur, na który nie spo­sób było się wspiąć. - Twoim zada­niem nie jest rozu­mieć, Andry - odparła, puka­jąc do drzwi swo­ich kom­nat. Gdy się otwarły, zoba­czył ryce­rzy Lwiej Straży cze­ka­ją­cych w kory­ta­rzu za nimi, sztyw­nych w swych zbro­jach. - Tylko być mi posłusz­nym. Nikt nie wykłó­cał się z kró­lową Gal­landu. Andry skło­nił się nisko, powstrzy­mu­jąc się od ripo­sty, która cisnęła mu się na usta. - Zro­bię, jak każesz, Wasza Wyso­kość - odparł tylko. Przy­sta­nęła i ostatni raz spoj­rzała na giermka, pod­czas gdy wokół niej ryce­rze na powrót utwo­rzyli for­ma­cję. - Dzię­kuję, że wró­ci­łeś do domu. - Na jej twa­rzy radość mie­szała się ze smut­kiem. - Przy­naj­mniej twoja matka nie będzie musiała grze­bać kolej­nego ryce­rza. Nie jestem ryce­rzem. I ni­gdy nim nie będę. Serce ści­snęło mu się w piersi. - Całe szczę­ście. - Niech bogo­wie mają nas w opiece przed tym, co z tego wynik­nie - Mruk­nęła Erida, odwra­ca­jąc się. Gdy drzwi zamknęły się z łosko­tem, Andry wybiegł z sali tro­no­wej, pra­gnąc zrzu­cić z sie­bie ubra­nia i zmy�