Nocny dom

Jo Nesbo polubiłam od pierwszego tomu Harry?ego Hole. Nie mogłam więc sobie odmówić jego najnowszej książki "Nocny dom", mimo że zapowiadała się na coś zupełnie innego.

Richard Elauved po śmierci rodziców przeprowadza się do ciotki i wujka do małego miasteczka Bellantyne. Nie może odnaleźć się w nowym miejscu, ma opinie odludka, wyrzutka.

Podczas spaceru po lesie, trafia z kolegą na budkę telefoniczną. Chłopcy chcą zrobić komuś żart telefoniczny. Ten niestety nie kończy się dobrze i Tom w makabryczny sposób znika w budce. Oczywiście nikt nie wierzy w opowieść Richarda.

Koleżanka ze szkoły, Karen, namawia go, aby sam poszukał odpowiedzi. Numer telefonu, pod który dzwonił z budki, prowadzi go do opuszczonego, przerażającego domu. Wokół niego dzieją się dziwne rzeczy. Znika jego kolejny kolega z klasy, a on sam staje się głównym podejrzanym. Czy znajdzie sposób, aby oczyścić się z zarzutów i uwolnić miasto od mrocznych sił?

Powyższy opis to tylko wstęp do fabuły. Tu dzieje się o wiele więcej. "Nocny dom" podzielony jest na trzy części, a każda kolejna to całkowity zwrot w fabule. Nic tu nie jest takie, jak początkowo się wydaje. Nie mogę Wam jednak za dużo zdradzić, żeby nie popsuć przyjemności czytania.

"Nocny dom" to najbardziej pokręcona i zaskakująca lektura, jaką miałam okazję przeczytać w tym roku. Jest to zupełnie nowa odsłona Jo Nesbo. Całkowicie inny klimat. Wartka akcja, zaskakujące plot twisty, wciągająca fabuła, mroczny klimat.

Autor bawi się też gatunkiem. Czy jest to thriller dla młodzieży? Horror czy powieść grozy? Dla mnie to połączenie wszystkich tych gatunków. Każda z części przynosi zaskoczenie i nowe spojrzenie na tę historię.

Jestem ogromnie zaskoczona tą książką. A jeszcze bardziej, że tak bardzo mi się podobała. Uwielbiam, jak autorzy tak zaskakują i tworzą coś całkowicie innego niż do tej pory.

Boję się wody. Boję się pożaru. I boję się telefonu. Ale przede wszystkim boję się strachu.
(...)
Boję się, że będę bał się tak, że coś pęknie, klucz złamie się w zamku, korytarz między sypialnią, a drzwiami wejściowymi stanie w ogniu, a mnie pochwyci lęk, z którego nigdy się nie wydobędę."
Osierocony Richard Elauved trafia pod opiekę wujostwa. Zamieszkuje w małym miasteczku Ballantyne, które nie ma zbyt wiele do zaoferowania miejscowej młodzieży. Nic więc dziwnego, że nawet położona na skraju lasu budka telefoniczna jest atrakcją dla żądnych przygód nastolatków. Jednak głupia zabawa zmienia się w koszmar. Richard jest świadkiem niewytłumaczalnego, zła w czystej postaci. Wydarzenia te kierują go w głąb Lustrzanego lasu, gdzie w murach opuszczonego domu zamieszkuje coś mrocznego, tajemniczego, co osacza i wymyka się wszelkim definicjom...
W akompaniamencie grzmotów, i zacinającego deszczu, zastanawiam się jak ubrać w słowa emocje, które szaleją we mnie równie mocno jak burza, w którą obserwuję zza okna.
Niewątpliwie to jedna z najbardziej przerażających, a zarazem fascynujących książek, jakie ostatnio czytałam. Wrzynająca się w umysł i wyraziście wnikająca w wyobraźnię. Początkowo dostajemy klasyczną opowieść grozy w iście "Kingowskim" stylu prezentującą małe miasteczko skrywające swoje tajemnice. Z kolei w drugiej i trzeciej części wraca stary, dobry Nesbo serwując nam taki zwrot akcji, wywracając całą fabułę o 180 stopni, przy okazji burząc całą moją dotychczasową koncepcję. Nasączona gęstym klimatem niedopowiedzeń intryguje i pochłania całkowicie.
Doskonała w swoim gatunku.