Normalni ludzie

Normalni ludzie to książka, która ma skrajne opinie. Wskazuję się, że jest toksyczna, a moim zdaniem jest mało zrozumiana, bo to pozycja do głębszego przemyślenia, a nie zwykła młodzieżówka, która nie ma głębszej treści i jest tylko czystą rozrywką.

Normalni ludzie wskazują na problem klasowości, ale też pokazuje jakie współcześni ludzie mają problemy z okazywaniem uczuć (komunikowaniem ich na zewnątrz) cechującą się nieumiejętnością nawiązywania relacji interpersonalnych, które powodują łatwe do wyeliminowania nieporozumienia i ogromny ból po obu stronach. A przecież wystarczy porozmawiać, powiedzieć drugiej stronie o swoich uczuciach, tego bohaterowie tej książki powoli się uczą, wyzbywają się kompleksów, a ich relacje stają się coraz zdrowsze wraz ze wzrostem poczucia własnej wartości. Książka doskonale ukazuje jak z początku wielką rolę dla bohaterów ma zdanie otoczenia, wolą wzajemnie zadać sobie ból niż narazić się na jakieś nieprzychylne komentarze. Cierpią, bo irracjonalny wstyd zwycięża nad wyższym uczuciem.

Książka Normalni ludzie bywa bolesna w odbiorze (niektórzy pewnie mogą dostrzec siebie w bohaterach lub swoje problemy), porusza wrażliwe społecznie tematy, ale na pewno nie jest książką szkodliwą, promującą jakieś patologiczne zachowania. Wręcz przeciwnie, wskazuję właściwą drogę poprzez pokazanie jakich błędów w relacjach międzyludzkich należy się wystrzegać. Polecam również do obejrzenia serial na motywach książki Normalni ludzie, który poszerza perspektywę i pozwala na łatwiejszą interpretację samej książki.

o prawie dwóch latach wracam do Sally Rooney, która urzekła mnie swoim piórem w Rozmowach z przyjaciółmi. Wiedziałam, że nie podaruje sobie Normalnych ludzi i choć udało mi się ją dostać za grosze już ponad pół roku temu, musiała odczekać aż po nią sięgnę. Nie ukrywam, że oczekiwania względem tej pozycji były ogromne. Zaczynając pierwszy rozdział cieszyłam się, że po raz kolejny mogę wejść do świata Sally z jej specyficznym językiem i bohaterami. Co mogło pójść nie tak?

Marianne jest żyjącą na uboczu dziewczyną, co w małych miasteczkach bywa niczym dożywotnia skaza. Uważana za dziwaczkę, pochodząca z bogatej rodziny stara się nie zbliżać do nikogo. Wszystko się jednak zmienia, gdy poznaje Connella, popularnego i lubianego chłopaka, który traktuje ją inaczej niż wszyscy. Tę dwójkę zaczyna coś łączyć. Problem jest taki, że sami nie wiedzą czym jest to coś.

Nie wiem czy moja opinia wynika ze względu na zestawienie wcześniej czytanego tytułu Sally, czy może rzeczywiście książka jest po prostu w moim odczuciu słaba.
Bohaterowie są być może bardziej oryginalni niż większość w tego typu historiach, a jednak tutaj oryginalność nie bierze się wyłącznie ze względu na sposób bycia, a raczej na potrzebę terapii. Zarówno Marianne jak i Connell są cholernie toksyczni i irytującym było śledzenie ich poczynań, które kończyły się wzajemnym zadawaniem sobie bólu.

Początkowo historia może przypominać zmodyfikowaną wersję Kopciuszka, jednak z biegiem rozdziałów można się tylko domyślać, że nie ma co liczyć na happy end.
Ludzie dookoła stanowili tło do wydarzeń, a linia czasu przeskakiwała tylko między momentami, gdy działo się coś między Marianne i Connellem. Relacja była płytka i nie wiem dlaczego jest to pokazane jako prawdziwa miłość i głębokie uczucie. Jedyne co ich łączyło to seks, toksyczność, podobny poziom życiowego... nieogarnięcia i bagno w którym utknęli.
Warto przedstawiać problemy i kryzysy młodych-dorosłych jak próbują mierzyć się z tym całym życiowym syfem, ale nasi bohaterowie robili coś zupełnie innego. Zapraszali ludzi do swojego życia i pokazywali - patrz! Oto moje bagno. Oczywiście nie tak dosłownie. Zarówno Connell jak i Marianne musieli mierzyć się ze swoimi problemami, ale to było niczym równia pochyła w dół. Nie wiem co miałaby z tego wynieść osoba mierząca się z czymś podobnym, bo nawet tego nie było.

Styl pisania tak dobrze pasujący do Frances w Rozmowach z przyjaciółmi, tutaj tylko bardziej zdystansował od głównych bohaterów. Ciężko było ich polubić, a tym bardziej dopingować. Nie rozumiem fenomenu tej książki. Cieszę się, że to nie po nią sięgnęłam jako pierwszą, bo istnieje duża szansa, że nie sięgnęłabym po poprzednio omawiany tytuł Sally.

Zawsze nie umiałam zrozumieć jakim cudem akcja w większości książkach dla młodzieży z kategorii romans toczy się przez miesiąc, albo przez dwa, choć bohaterowie przeżyli więcej niż statystyczny dziadek. Takim przykładem książki jest znany wszystkim ,,After. Płomień pod moją skórą."- Anna Todd. Na całe szczęście ,,Normalni ludzie" Sally Rooney nie jest taką książką. Pierwsze co mnie przyciągnęło do tej powieści była okładka. Choć uważam, że nie powinno się patrzeć na książki przez ten pryzmat, ale bądźmy szczerzy... ta okładka jest niczym lampa dla ćmy. Wielkim plusem owej książki są podane po ilu latach/miesiącach/tygodniach toczy się akcja, dzięki czemu wiemy, że historia nie trwa tylko parę dni, a parę lat. Fabuła pokazuję nam Marianne i Connell. Od samego początku widać, iż obydwoje mają się ku sobie. Niestety przez ludzkie błędy, które są nie odłączonym elementem życia człowieka ich relacje są co róż inne. Książka pokazuję jak wiele problemów staczają w swoim życiu młodzi ludzie. Szybko się czyta i jest przyjemna, jednak uważam, że nie należy oczekiwać diamentów, tylko sztabki srebra.