Norwegian Wood

Japońska powieść, która pomimo tego, że była lekturą zakazaną i nie łatwo było się do niej dostać na rodzinnym rynku szybko stała się bestsellerem. Opowiada o młodych ludziach, którzy wchodzą w świat dorosłych. Ten zaskakuje ich i sprawia, że czują się zagubieni. Nie wszystko jest już, tak proste, tak oczywiste i tak pewne. Poznają smak niełatwej miłości, trudnej przyjaźni, abstrakcyjnej rzeczywistości. Otoczeni śmiercią, szarością i zwyczajnością popadają w pustkę i zatracają się w niej. Głównym bohaterem jest Toru, który po samobójczej śmierci przyjaciela zaprzyjaźnia się, a następnie zako...je w jego pięknej dziewczynie Naoko. Toru to spokojny i zrównoważony student, który akceptuje swoją normalność i brak nadzwyczajności. Oddany swojej miłości skupia się wyłącznie na niej. Niestety wrażliwość Naoko komplikuje codzienność naszego bohatera. Dziewczyna nie radzi sobie z doświadczeniami, z uczuciem niekończącego się smutku, ze sobą samą. Doprowadza ją to do depresji i długotrwałego leczenia w szpitalu, które kończy się niepowodzeniem. Toru w tym czasie studiuje, poznaje nowych ludzi, dotyka nowych sytuacji, kolejnej śmierci, spotyka się z inną dziewczyną i wnika w tajniki seksu. Wciąż zakochany w Naoko błądzi wśród swoich myśli i nie raz schodzi z moralnej ścieżki. Wszystkie postacie w tej historii są pogubione w bólu,. prawych decyzjach, swoim egzystencjalizmie. Często błądzą, nakładają na siebie obojętność, by nie czuć, by nie myśleć, by nie analizować, bo to wszystko przerasta ich i doprowadza do obłędu. Biegną na oślep, by upaść i z trudem się podnieść. Książka chwilami może zdawać się monotonna. Jej narracja jest niespieszna, często oddana szczegółom, analizom psychologicznym, rozważaniom estetycznym i realiom społecznym. Bohaterowie są raczej abstrakcyjni w swej wyrazistości, nadpobudliwości bądź marności. Fabuła bardzo powykręcana zaskakuje historiami, zwrotami akcji, kolejnymi wydarzeniami. Autor nie ma litości i nie karmi czytelnika happy endem. Wszystko to sprawia, że lektura ta jest co najmniej dziwna i nie pozwala o sobie szybko zapomnieć. Można na nią patrzeć z wielu perspektyw. Interpretować ją na wiele sposobów. Poczuć z wielu stron. Uderza głęboko i zastanawia. Uderza w przyzwoitość, przyjęte normy, standardowość spostrzegania świata. Haruki Murakami oferuje w tej powieści nagość fizyczną i psychiczną. To ona często szokuje i wywołuje skrajne emocje. Wchodząc w jego świat bezwstydnie przyglądamy się intymności, która porusza, pobudza, irytuje, oferuje uczucie żalu. Mnie najbardziej uderzyła szarość ludzka i choroba na smutek. Zgoda na beznadziejność, która jest katem dla ideałów, która prowadzi do obłędu często zakończonego śmiercią. ?Norwegian Wood? jest odzwierciedleniem japońskiej kultury, owego spojrzenia na świat i na człowieka. W 2010 roku na Festiwalu Filmowym w Wenecji miała miejsce światowa premiera filmu, który jest adaptacją tej książki. Podobno porusza tak samo głęboko jak słowa już zapisane.

W związku ze spotkaniem w DKK poświęconym twórczości japońskiego pisarza Harukiego Murakamiego, przeczytałam jego książkę ?Norwegian Wood?, a było to moje pierwsze spotkanie z tym pisarzem.
Okazało się, że ?Norwegian Wood? to melancholijna, nostalgiczna opowieść stanowiąca niewątpliwie ciekawe studium kultury japońskiej, warte poznania. Dominowała w niej tematyka dorastania, wchodzenia w dorosłość, tworzenia relacji społecznych, inicjacji seksualnych To także książka o podejmowaniu ważnych decyzji i ich konsekwencjach, o czym przekonał się jej bohater, młody Watanabe, który musiał zmierzyć się z samobójstwem swego przyjaciela, depresją dziewczyny i trudnymi, życiowymi wyborami.
Murakami głęboko wchodzi w psychikę swych bohaterów, ukazując czy wręcz obnażając ich uczucia, przeżycia, pragnienia, marzenia, ból, cierpienia, a robi to taki sposób, że odbieram je jako swoje, czuję, jakbym tam była i przeżywała wszystko razem z nimi. I choć każdy z tych bohaterów jest inny, inaczej patrzy na otaczający go świat, inaczej go odbiera, to wszyscy oni dopełniają się wzajemnie, tworząc nieco nostalgiczny, naznaczony smutkiem i śmiercią obraz młodych Japończyków.
?Norwegian Wood? to w gruncie rzeczy smutna książka, przepełniona bólem dorastania, samotnością, dziwnie melancholijna, taka opowieść o życiu z japońskiego punktu widzenia.

W Norwegian Wood próżno szukać realizmu magicznego, którego tak wiele było chociażby w Kronikach ptaka nakręcacza, za to mamy spełniony kolejny charakterystyczny dla twórczości Murakamiego warunek, czyli wypełnianie powieści muzyką. Sam tytuł nawiązuje do twórczości grupy The Beatles, a istotne wydarzenia z przeszłości główny bohater Toru Watanabe przypomina sobie często przy akompaniamencie dawnych szlagierów. Moim zdaniem to jedna z najciekawszych książek o dorastaniu oraz towarzyszących mu uczuciach: miłości, przyjaźni, samotności i śmierci.