Nowa wspaniała przyszłość

� zna­lazł, pra­gną­łem tyl­ko jed­ne­go: gło­sze­nia chwa­ły. Wi­zja wiecz­ne­go po­tę­pie­nia prze­sta­ła za­da­wać mi ból - nie mia­łem żad­ne­go pra­wa py­tać, jak Ten, któ­ry Jest, wy­bie­ra. Ina­czej bo­wiem wciąż zaj­mo­wał­bym po­zy­cję, któ­ra mi nie przy­stoi. Bu­do­wał­bym sie­bie w opar­ciu o ni­cość, o tę nie­wy­peł­nio­ną stro­nę by­cia, do któ­rej prze­cież ni­g­dy na­wet zbli­żyć się nie mo­głem. Pod wpły­wem tych my­śli roz­wią­zał się wresz­cie mój ję­zyk, ser­ce za­czę­ło bić ży­wiej, po­pły­nę­ły mi z oczu łzy. Pierw­szy raz od wie­lu, wie­lu mie­się­cy mo­głem się mo­dlić. I pa­dłem na ko­la­na, i za­czą­łem gło­śno wo­łać do mego Boga i prze­pra­szać Go za wszyst­ko, co my­śla­łem, i wszyst­ko, co w so­bie zna­la­złem złe­go. I w oczach mo­ich owa pu­sty­nia, któ­ra mnie ota­cza­ła, prze­strzeń do­sko­na­le ja­ło­wa, gdzie nie znaj­dziesz ro­śli­ny ani zwie­rzę­cia, ani czło­wie­ka, wy­da­ła mi się raj­skim ogro­dem, wy­da­ła mi się try­skać zie­le­nią i ży­wo­ścią, al­bo­wiem w ogó­le ist­nia­ła. I my­śla­łem so­bie, że gdy­by Pan od­trą­cił mnie i ze­słał do pie­kła, to na­wet tam, z dala od Nie­go, wi­dząc wo­kół sza­ta­nów, od­czu­wał­bym po­trze­bę od­da­wa­nia chwa­ły, bo we wszyst­kim, co jest, od­ci­snął się Jego ślad, od ziar­na pia­sku po mego drę­czy­cie­la. A kie­dy wsta­łem już po wie­lu go­dzi­nach sła­wie­nia Imie­nia Naj­wyż­sze­go, zro­zu­mia­łem, że od­zy­ska­łem sie­bie na nowo. I uzna­łem, że moje po­ta­jem­ne za­szy­cie się tu­taj było wiel­kim błę­dem. Chcia­łem być ab­so­lut­nie do­sko­na­ły, a to prze­cież nie­moż­li­we. Dla­te­go uzna­łem, że na­le­ży dać świa­dec­two. O wszyst­kim, cze­go do­zna­łem. Czu­łem, że zbli­ża się śmierć, ale prze­sta­łem jej bier­nie ocze­ki­wać. Ostat­nie chwi­le, ja­kie mi po­zo­sta­ły, prze­zna­czy­łem na spi­sa­nie wszyst­kie­go, co sta­ło się moim udzia­łem w cią­gu lat po­by­tu w sa­mot­no­ści. Jed­no­cze­śnie za­czą­łem bar­dziej niż do­tąd mo­dlić się za bra­ci. Dziw­na rzecz jed­nak: pi­sząc swe wspo­mnie­nia, nie po­tra­fi­łem uży­wać zdań wła­sne­go ję­zy­ka, tyl­ko wciąż przy­cho­dzi­ły mi do gło­wy zwro­ty po­cho­dzą­ce ze sta­ro­żyt­ne­go ję­zy­ka, ja­kim po­słu­gi­wa­li się Oj­co­wie. Tak jak­by ręka sama pi­sa­ła, nie zwa­ża­jąc na roz­ka­zy wy­da­ne jej przez umysł. Uzna­łem to za­tem za cud i wi­do­my znak ła­ski Pań­skiej. Pa­ *** Tu rę­ko­pis się ury­wał. Za­pew­ne w koń­cu na­de­szła ocze­ki­wa­na tak dłu­go przez Ni­ki­fo­ra śmierć. Nie po­tra­fi­łem usta­lić, w jaki spo­sób na­pi­sa­ny przez grec­kie­go mni­cha pa­mięt­nik prze­do­stał się do ka­ir­skiej bi­blio­te­ki. Nie by­łem też do koń­ca prze­ko­na­ny na­głym na­wró­ce­niem się po­boż­ne­go męża. Wciąż są­dzi­łem, że jed­nak py­ta­nia sza­ta­na nie zna­la­zły do­sta­tecz­nej od­po­wie­dzi. Ostat­nie wy­zna­nia Ni­ki­fo­ra, jak­kol­wiek dla nie­go były za­pew­ne ozna­ką wy­ba­wie­nia, nie sta­no­wi­ły dla mnie roz­strzy­gnię­cia po­sta­wio­nej na po­cząt­ku kwe­stii zba­wie­nia Złe­go. Być może jed­nak ża­den ro­zum ni­g­dy nie bę­dzie mógł uzy­skać wy­ja­śnie­nia tej za­wi­łej spra­wy. I może je­dy­nie po­sta­wa Ni­ki­fo­ra była od­po­wie­dzią - schy­le­niem gło­wy i wy­zna­niem swej winy? Nie moż­na tego wy­klu­czyć, ale też mnie taka od­po­wiedź jesz­cze nie po­tra­fi­ła uspo­ko­ić. Wra­ca­łem z Ka­iru, wciąż nie wie­dząc, jaki bę­dzie osta­tecz­ny los po­tę­pio­nych anio­łów. Spis treści Nowa, wspa­nia­ła przy­szłość Mia­sto List do Da­ma­sceń­czy­ków Po­wiast­ka o nie­wie­rze Praw­da i po­zór Orę­dow­nik po­tę­pio­nych Pro­jekt okład­ki: Ra­do­sław Kraw­czyk Ry­su­nek na okład­ce: Ce­za­ry Krysz­to­pa (C) Co­py­ri­ght by Wy­daw­nic­two M, Kra­ków 2019 ISBN 978-83-8043-573-5 Wy­daw­nic­two M 31-002 Kra­ków, ul. Ka­no­ni­cza 11 tel. 12-431-25-50; fax 12-431-25-75 e-mail: ­daw­nic­ Dział han­dlo­wy: tel. 12-431-25-78; fax 12-431-25-75 e-mail: Księ­gar­nia wy­sył­ko­wa: tel. 12-259-00-03; 721-521-521 e-mail: