Oberża na pustkowiu

?Mary odwróciła się od okna i zimna, martwa atmosfera oberży wzięła ją bez reszty w swe władanie.? Tym, co najbardziej podobało mi się w powieści, to niesamowicie plastycznie oddany klimat wzgórz spowitych mgłą w posępnie szare listopadowe dni. Złowieszcza wichura wnikała w każdy zakamarek krajobrazu, zaś zajadły deszcz bezlitośnie przedostawał się do dyliżansu zmierzającego z Helston do Bodmin, ubogiej i obcej krainy kamieni, czarnego wrzosu, karłowatego żarnowca, zdradzieckich moczarów, bezludnych torfowisk. Pasażerka, dwudziestotrzyletnia Mary Yellan, po chorobie i śmierci matki, zmuszona jest mieszkać z wujostwem. Oberża, która miała stać się jej domem, usytuowana samotnie na wzgórzu, budziła przerażenie w okolicy. Uznawano ją za siedlisko zła i występku, zaś tajemnicza aura wisząca w powietrzu wokół niej zdawała się trwać w ciszy przed burzą zbrodni, zemsty i nienawiści.  Mary szybko zdała sobie sprawę, że uwikłano ją w sieć okrutnego bestialstwa, mrocznych sekretów i zbrodniczego milczenia. Dziewczyna przeżywała koszmarne dni i noce. Im dłużej przebywała w karczmie wuja i ciotki, tym bardziej przekonywała się, że może nie starczyć jej sprytu dedukcji, zwinności unikania kłopotów i zdrowego rozsądku, by dotrzeć do prawdy kryjącej się w spienionych wodach i ostrych skałach, a przede wszystkim przetrwać. Książkę czytałam z przyjemnością, czułam rosnące napięcie, niepokój i ziąb mrocznej ludzkiej natury. Daphne du Maurier otoczyła Mary atrakcyjną oprawą psychologiczną. Wplatała dziewczynę w misternie utkaną sieć zależności, niejednoznaczności przyjaciół i wrogów, jednoczesnej surowości natury i bezwzględności przestępczych osobowości. Najmniej przekonał wątek romantyczny, rozświetlał ponury scenariusz zdarzeń, podkreślał ufność dziewczyny, jednakże chwiał się konstrukcyjnie. Natomiast zakończenie przewrotnie spodobało mi się. Wiele elementów z intrygi przewidziałam. Autorka nie zastawiała specjalnych pułapek przed dociekliwością i interpretacjami czytelnika, z wyjątkiem jednej, trzeba przyznać atrakcyjnie pilotowanej. Ale w tej powieści liczył się głównie klimat niesprzyjającej aury pogody, odludnych przestrzeni i dojmującej samotności. Bookendorfina

Znana jest mi twórczość Daphne du Maurier. Spod jej pióra wyszły znakomite powieści, które mnie zachwycały i sprawiały, że nie miałam ochoty powracać ze świata, który kreuje autorka. Jest on ciemny i tajemniczy, osadzony w surowym klimacie, spowitym przenikliwością i niepewnością. Czy tym razem było podobnie? Czy może autorka odrzuciła dotychczasowy styl i skierowała swoje spostrzeżenia w innym kierunku? Przekonajmy się ?
Młodziutka Mary, po śmierci rodziców, zostaje sama. Sprzedaje rodzinną farmę, i spełniając obietnicę daną matce na łożu śmierci, jedzie do ciotki Patience. Siostra matki z mężem prowadzą oberżę na pustkowiu, na końcu świata. Dziewczyna jedzie w nieznane, nie wie, co ją spotka u rodziny. Jak okazuje się na miejscu oberża Jamajka do miejsce szemranych interesów, zaniedbane, które jest szerokim łukiem omijane przez przejezdnych. Gospodarz zrobił z niej miejsce schadzek, gdzie mężczyźni dają upust swoim popędom i zażywają uciech. W nocy Mary słyszy stukot koni, hałas, szum i głośne śmiechy. Ale nie wychyla się ze swojego pokoju, aby przypadkiem nie oberwać i za dużo nie zobaczyć. Jest pewna, że wuj zajmuje się niecnymi interesami, gdyż takie sytuacje mają miejsce tylko pod osłoną nocy. Jakie tajemnice dziewczyna odkryje za zamkniętymi drzwiami jednej z komnat oberży? Dlaczego drzwi do niej są zawsze zaryglowane?
Wuj Joss to okropny brutal, wiecznie pijany i awanturujący się. Siłą wymusza w domu pokorność i posłuszeństwo. Ciotka żyje pod jego dyktando, nieustannie zastraszana, upokarzana i gnębiona psychicznie. Nie potrafi się przeciwstawić mężowi, dzielnie przyjmuje jego zasady. Uważa, że tak powinno być. Mary ma nadzieję, że uda się jej ciotkę wyrwać z tego piekła i uciec razem jak najdalej od tego miejsca. Ale czy to realne założenie? Pojawia się w oberży brat Jossa, wędrujący nicpoń, podobny do brata, ale na wskroś intrygujący. Dziewczyna będzie zaciekawiona jego postawą, ale nie ma też pewności, po czyjej jest on stronie. Będzie starała się bliżej go poznać. I jakie będzie tego efekt? Tego wszystkiego dowiecie się sami sięgając po tę mroczną opowieść ?
Historia ta ma bardzo tajemniczy i przenikliwy klimat. Jest bardzo mroczna i nieprzewidywalna. Atmosfera typowa dla powieści w stylu gotyckim. Akcja dzieje się powoli i niespiesznie, czas płynie w zwolnionym tempie. Tak naprawdę niewiele jest wydarzeń w tej lekturze, prym wiedzie niejednoznaczny klimat, który przesiąka każdą jedną stronicę tej książki. Jest wszechobecny, czytelnik odczuwa przez cały czas strach i niepokój. Nie może przewidzieć, co go za chwilę spotka. Autorka stopniuje emocje i buduje unikalne napięcie. Z upływem każdej chwili powoli wydobywa nas z uśpionego marazmu, by zasiać niepokój, strach i obawę, co będzie dalej, jak potoczą się losy bohaterów, czy unikną kary za złe postępowanie czy dosięgnie ich ręka sprawiedliwości.
Daphne du Maurier wykreowała ciekawych bohaterów, trochę niejednoznacznych, pokrzywdzonych przez los. Ciekawie prezentuje się osoba Mary, odważna i butna, potrafiącą przeciwstawić się okropnemu wujowi. Ciekawska i wszędobylska, szukają odpowiedzi na nurtujące ja pytania, potrafiąca walczyć o sprawiedliwość. Ważnym zagadnieniem poruszanym przez autorkę jest kwestia alkoholizmu i konsekwencji jego nadużywania. Nie boi się pokazać postaci ogarniętych tym nałogiem, zniszczonych i przegranych.
W moim odczuciu to nie jest lektura dla wszystkich. Niewiele w niej akcji i dynamizmu, za to mnóstwo opisów przyrody, bagien i mokradeł, wschodzących mgieł i okalającej ciemności. Ktoś lubujący się w szerokich narracjach ukierunkowanych na dostarczenie wrażeń zmysłowych będzie zadowolony z tego klimatu. Ale czytelnik oczekujący ogromnych przeżyć może być trochę zawiedziony. Mnie ta lektura trochę zmroczyła i momentami nudziła. Mając na uwadze poprzednie powieści autorki, w moim przekonaniu, ta przysporzyła mi najmniej emocji i wrażeń. Miałam wobec niej duże oczekiwania i nie do końca zostały one spełnione. Zabrakło mi tego efektu końcowego, który wbiłby mnie w fotel, który by sprawił, że oberża i jej mieszkańcy pozostaliby w moim sercu na dłużej.
Niemniej warto spróbować posmakować tej historii i przenieść się w czasie w mroczne pustkowia Kornwalii i karmić zmysły jej zapachem, kolorem i smakiem ?

?Oberża na pustkowiu? to trzecia z powieści Daphne du Maurier, która dołącza do cieszącej oko niczym kosztowne klejnoty serii butikowej Wydawnictwa Albatros. Uwodzi jednak nie tylko okładką, ale i mrocznym klimatem tajemnicy osadzonej na mglistych, bezkresnych i nieprzyjaznych torfowiskach Kornwalii.

To tu, po stracie matki przybywa młoda Mary z nadzieją na pociechę u boku niegdyś pełnej życia ciotki. Jednak nadzieje te gasną tuż po przekroczeniu progu cieszącej się złą sławą oberży Jamajka i pierwszym kontakcie z wujem, pijakiem i brutalem. Dziewczyna nie jest jednak z tych potulnych, a ciekawość i troska o ciotkę pcha ją do poznania tajemnicy oberży. Co odkryje Mary i jakie będą konsekwencje jej zuchwałości i odwagi?

Autorka zachwyciła mnie ponownie mrocznym, niepokojącym klimatem swej powieści i znakomitą kreacją kobiecych postaci przeciwstawiając młodej, odważnej, choć nieco naiwnej Mary, złamaną przez życie i brutalnego męża bezwolną Patience. I choć dość szybko odgadłam prowodyra niecnego procederu uprawianego w oberży, to z przyjemnością czytałam do ostatnich stron chłonąc tę niepowtarzalną, tak charakterystyczną dla książek autorki atmosferę.

Nie jest to niewątpliwie książka tak znakomita jak ?Rebeka?, która notabene powstała dwa lata później, ale i Alfred Hitchcock zauważył jej niesamowity potencjał decydując się na nakręcenie adaptacji ?Oberży na pustkowiu? (?Jamaica Inn?) w 1939 roku.

Po Oberżę na pustkowiu sięgnęłam z dwóch powodów. Pierwszy z nich to autor, Daphne du Maurier. Czytałam Rebekę, Rachelę i byłam zachwycona. Drugi z powodów to przecudne wydanie. Wydawnictwo Albatros wydało Oberżę na pustkowiu w ekskluzywnej serii butikowej. A ja uwielbiam piękne wydania.
Kiedy umiera matka Mary Yellan, kobieta wie, że zgodnie z daną matce obietnicą, powinna przeprowadzić się do swojej ciotki Patience. Ciotka obecnie mieszka na kornwalijskim odludziu, gdzie jej mąż prowadzi oberżę zwaną Jamajka. Z ciotką Patience dziewczyna nie widziała się od lat. Pamięta ją jako serdeczną i pełną życia kobietę.
?Ciotka Patience zapanowała nad sobą. Z wielkim wysiłkiem uśmiechnęła się, ruchem który Mary pamiętała z dawnych czasów, poprawiła przerzedzone loki, a następnie, mrugając nerwowo i poruszając ustami, zaprowadziła siostrzenicę przez jeszcze jeden ciemny korytarz do oświetlonej trzema świecami kuchni, gdzie na kominku tlił się torf.
- Nie zważaj na wuja Jossa ? powiedziała, zmieniając nagle ton; przypominała teraz psa, którego biciem nauczone bezwzględnego posłuszeństwa i który mimo otrzymywanych ustawicznie kopniaków bronić będzie swego pana jak lew.?
Oberża na pustkowiu to bardzo tajemnicza powieść, pełna wyczuwalnej grozy. Autorka niespiesznie wciąga nas w swoją opowieść, pełną niedomówień, przemocy oraz domysłów. A unosząca się wszędzie kornwalijska mgła, otula nas i więzi w Jamajce.
Czy to moja ulubiona powieść Daphne du Maurier? Nie. Moje serce na zawsze skradła Rebeka. Ale Oberża na pustkowiu z pewnością znajdzie swoich wielbicieli. Jak dla mnie, akcja dzieje się zbyt powolnie. Choć jestem przekonana że, to celowy zabieg Autorki aby wciągnąć nas w ten mroczny klimat Jamajki. A finał? Jak zwykle tajemniczy i zaskakujący.
...

?Oberża na pustkowiu? to kolejna książka Daphne du Maurier, którą ostatnio przeczytałam, po ?Rebece? i ?Mojej kuzynce Racheli?.
Książki Maurier mają niepowtarzalny, niepodrabialny klimat - taki trochę z gotyckich powieści, tajemniczy, mroczny, a nawet budzący grozę. Nie inaczej było i w przypadku ?Oberży na pustkowiu?, w której to pisarka uczyniła główną bohaterką dwudziestotrzyletnią Mary Yellan. Mary zgodnie z życzeniem zmarłej matki opuszcza rodzinne strony, by udać się do jej siostry, Patience, zamieszkującej wraz z mężem prowadzącym oberżę Jamajka, gdzieś na kornwalijskim odludziu. Mary ma nadzieje na spokojne życie z ciotką, którą pamiętała jako śliczną, zawsze uśmiechniętą kobietę. Rzeczywistość okazała się zgoła inna. W progu oberży powitał ją bezceremonialnie wuj Joss - brutal, pijak i awanturnik, jak się wkrótce zorientowała Mary, a jej ciotka Patience stała się przerażoną, zahukaną, wybiedzoną i przedwcześnie postarzałą kobietą, właściwie bezwolną kukłą, ślepo wypełniającą rozkazy swego zwyrodniałego męża. Sama Jamajka zaś, owiana złą sławą, była omijana przez porządnych ludzi, a i żaden dyliżans nie zatrzymał się w tym obskurnym miejscu już od bardzo dawna.
Mary postanawia jednak zostać w Jamajce, by chronić ciotkę przed brutalnym mężem, a przy okazji odkryć jego tajemnice, o której szeptała jej przerażona Patience. Dziewczyna nie spodziewała się, że sekrety wuja Jossa okażą się koszmarne, niczym z najczarniejszych snów i mogą zagrozić jej życiu. Daphne du Maurier zresztą dobrze wykreowała jej postać, bardzo wyrazistą na tle licznych męskich bohaterów powieści, niezależną, odważną, choć czasem postępującą wbrew logice i zdrowemu rozsądkowi. Wplotła nawet wątek romansowy, który jednak mnie do końca nie przekonał. Za to klimat i nastrój powieści były niezrównane, takie jak tylko Maurier potrafi stworzyć - dzika okolica, odludne miejsce, nieustannie zawodzący wiatr, torfowiska, bagna, opary mgły unoszące się dookoła. Do tego konsekwentnie budowane napięcie, zagęszczająca się atmosfera przerażenia, strachu aż po zaskakujące zakończenie.
?Oberża na pustkowiu? to takie połączenie literatury obyczajowej, kryminału, romansu w stylu retro, z licznymi, nienużącymi mnie jednak opisami przyrody, napisana klasycznym językiem. Mimo wszystko podobała mi się mniej niż ?Rebeka? czy ?Moja kuzynka Rachela?, może to za sprawą mroku, zła, które niesie ze sobą, a i nikczemni bohaterowie też nie dodają jej uroku. Myślę jednak, że warto ją przeczytać i wyrobić swoje zdanie na jej temat.

Marry Yellan właśnie została sama. Pogrzeb matki z którą była bardzo związana zamyka właśnie pewien rozdział jej życia. Czas pożegnać ukochaną farmę i zgodnie z ostatnią wolą rodzicielki wyjechać w nieznane do ciotki Patience.

Siostra matki, za młodu pełna wigoru i młodzieńczej ciekawości mieszka na dalekim odludziu w oberży Jamajka, którą prowadzi jej mąż, Joss Merlyn. Młoda kobieta jeszcze nie wie, że miejsce to jest wyklęte przez okolicznych mieszkańców. Okazuje się bowiem, iż właściciel oberży to znany wszystkim alkoholik i zakapior. Tajemnicze nocne spotkania, szemrane towarzystwo i awantury ? Marry nie spodziewała się, że wizyta u ciotki stanie się początkiem życia pełnego niebezpieczeństw?

Muszę to powiedzieć ? uwielbiam pióro Daphne du Maurier. ?Oberża na pustkowi to piękne połączenie historii mrocznej i pełnej tajemnic z lirycznością i kobiecą siłą. Tajemniczy i przerażający klimat torfowisk, charakterystyczne słownictwo i styl, silna i uległa kobieta, dziedzic i wiejski chłop to cechy, które nadają tej książce jeszcze większego wydźwięku XX wieku.

Obok wątku kryminalnego w książce pojawia się również wątek romantyczny. Obraz młodej, niedoświadczonej ale zakochanej młodej kobiety, która postawiona jest przed wyborem. Czy będzie potrafiła zaufać?

Kolejnym plusem są zwroty akcji, które nadają tempa urozmaicając fabułę. Zakończenie nie było zaskakujące, potwierdziły się moje przypuszczenia, ale nie czuje się zawiedziona. Z książką spędziłam fajny czas i już wiem, że sięgnę po kolejne książki autorki.

,,Oberża na pustkowiu" Daphne de Maurier to świetna lektura z niespieszną fabułą, która do samego końca zostaje zagadkowa.

Mary Yellan zgodnie z ostatnim życzeniem matki obiecała, że po jej śmierci sprzeda dom i przeprowadzi się do zamężnej ciotki. Szybko okazało się, że będzie tam mile widziana, jednak wujostwo mieszkało obecnie w oberży Jamajka. Jak szybko miała przekonać się Mary, nikt się tam nie zapuszczał. Z jakiego powodu tak się działo?

,,Moja kuzynka Rachela" tej autorki tak przypadła mi do gustu, że postanowiłam skusić się na tę lekturę i nie żałuję. Jest to niespieszna publikacja z dość mrocznym klimatem, w której do samego końca jest wiele niejasności. Mary została rzucona do świata, którego wcześniej nie znała.

Pozycja jest obszerna i naprawdę świetna pod względem wzbudzania niepokoju w czytelniku. Dzięki powolnej lekturze jeszcze bardziej można napawać się tłem oraz fabułą stworzonymi przez autorkę już prawie 90 lat temu.

,,Oberża na pustkowiu" Daphne de Maurier to wspaniała, zagadkowa i niepokojąca lektura, od której trudno się oderwać.

TAJEMNICZA OBERŻA

O ile samej Daphne du Maurier niektórzy mogą nie kojarzyć, o tyle jej twórczość zapisała się na stałe w kulturze i popkulturze. A to za sprawą takich filmów Hitchcocka, jak ?Ptaki? czy ?Rebeka? opartych na prozie pisarki. I kolejnym z takim zekranizowanych przez niego dzieł jest ?Oberża na pustkowiu?, kolejny dobry thriller / kryminał w dorobku artystki.

Mary Yellan to młoda kobieta na życiowym zakręcie. Po śmierci matki postanawia opuścić rodzinne strony, sprzedaje farmę i rusza w drogę w odwiedziny do ciotki mieszkającej w tytułowej oberży. Nie ma jednak najmniejszego pojęcia, co ją tam czeka. Oberżę każdy omija szerokim łukiem, nikt nie zostaje tam na noc, a w jej murach miejsce mają szemrane interesy. Co czeka tam na Mary?

Proza Daphne du Maurier to proza specyficzna i to trzeba mieć na uwadze. Czytelnik, który ogranicza się tylko do prozy współczesnej, jej lekkiego, często byle jakiego stylu, może poczuć się przytłoczony. Treściwe, rozbuchane pisarstwo, długie, wielokrotnie złożone zdania, kwieciste opisy, wiktoriański niemalże klimat. Tu autorka nie pisze oby tylko coś napisać i jak najszybciej streścić nam akcję, ona bawi się słowami, smakuje je i to się ceni. ?Oberża? to literacko produkt satysfakcjonujący, treściwy, wysmakowany. Autorka nie spieszy się z niczym i właśnie takie poprowadzenie fabuły to kolejna znakomita rzecz w tym dziele.

Owszem, przy tej stosunkowo niewielkiej ilości stron trudno jest rzecz, że fabuła toczy się leniwie, a jednak autorka pozwala nam rozsmakować się w treści, buduje dobry klimat, ciekawie wprowadza nas w kolejne wydarzenia i buduje też intrygującą treść. Zamknięta społeczność, balansowanie na granicy thrillera, horroru i opowieści obyczajowej łącza się tu w przyjemną, nastrojową całość. Na znudzenie nie ma miejsca, jest za to i miejsce i czas na zapoznanie nas z bohaterami, światem i wszystkim, co się na to składa. Zaintrygowanie nas, wciągnięcie i doprowadzenie do satysfakcjonującego finału.

W skrócie, znakomita powieść. Nie dla każdego, ale każdemu warta polecenia. Kilkakrotnie już ekranizowana, zarówno przez Hitchcocka, jak i innych twórców, w tym po raz ostatni w 2014 roku jako mini-serial dla BBC, ma już za sobą jak widać solidnie ugruntowaną pozycję. Dlatego warto po nią sięgnąć i poznać. Tym bardziej w tym jakże znakomitym nowym wydaniu.

Niezwykła sensacyjno-kryminalna historia. XIX wieczna Kornwalia a w niej oberża Jamajka, gdzie diabeł mówi dobranoc. Nikt o zdrowych zmysłach się tam nie zapuszcza. Jamajka osadzona jest na pustkowiu. Otaczają ją torfowiska i mocna mgła. Idealny klimat. To tylko przedsmak tego co otrzymacie czytając powieść Daphne du Maurier.
Naszą główną bohaterką jest dwudziestotrzyletnia Mary Yellan. Dziewczyna po śmierci mamy musiała spełnić jej ostatnią prośbę. Musi wyjechać do ciotki. Ma wieść lepsze życie niż jej mama, która przez 17 lat zaharowywała się. I na końcu swojego ciężkiego życia dostała udaru i niestety zmarła. Nasza bohaterka spakowała swój cały dobytek, sprzedała swoje gospodarstwo i pojechała do wujostwa. . Patience zawsze była pierwsza do zabawy. Miała mięciutkie serce. A teraz jest żywym trupem. Nasza Mary doznała szoku, kiedy ją zobaczyła. Musiała się opiekować ciocią, ponieważ jej mąż to bandyta i pijak. Nie jest grosza wart. Nie wiadomo co ciotka w nim widziała. Może omamił ją swoimi oczami. Kobieta chodzi przy nim jak na smyczy. Jest wrakiem człowieka. Tak sobie ją podporządkował, że stała się bardzo lękliwa. Dosłownie zachowuje się jak nie ona. Biedna ciocia Patience. Wujek Joss Merlyn prowadzi oberżę o nazwie Jamajka. Znajduje się ona na drodze między Bodmin a Lauceston. Kiedyś przybywało do niej mnóstwo gości. Jedli i poili swoje konie. Obecnie wszyscy omijają ją szerokim łukiem. Dlaczego? Z tą zagadką będzie musiała zmierzyć się nasz główna bohaterka ? a my razem z nią.
Czy uda się Mary ocalić Patience z rąk tyrana? Czy życiu Mary zagraża niebezpieczeństwo? Jej mama myślała, że córka będzie wiodła lepsze życie w mieście ? jednak trafiła z deszczu pod rynnę. Myślę, że jakby została na swoim rodzinnym gospodarstwie byłaby mniej narażona na niebezpieczeństwo. Jednak posłuchała ostatniej woli matki i przyjechała do Jamajki. To nie był dobry pomysł. Wkrótce się o tym przekona. Tutaj rządzą zbrodnie i lewe interesy. Jednym słowem w Jamajce i okolicy panuje przestępczość zorganizowana. Co zrobi nasza prawa bohaterka? Czy wyda wuja, czy raczej stanie się jego cichą wspólniczką?
Nie brakuje tutaj również zalotników. Czy nasza Mary wpadnie w ich sidła? Nikomu z nią tak łatwo nie pójdzie. Ona jest silną i waleczną kobietą. Nauczyła się tego od własnej mamy, która przez 17 lat wdowieństwa musiała sobie sama radzić z przeciwnościami losu. Za to Patience jest ich zupełnym przeciwieństwem. Nie potrafi przeciwstawić się własnemu mężowi. Robi dosłownie wszystko czego sobie on zażyczy. Czy jest jeszcze nadzieja dla takiej kobiety? Czy już jest stracona? W sumie na własne życzenie ją to spotkało. To ona za wszelką cenę chciała wyrwać się z domu i zamieszkać w mieście. Spotkała tam swojego przyszłego męża i jest klops. Pewnie w najgorszych koszmarach nie przypuszczała, że spotka ją taki parszywy los. Czy siostrzenica wyrwie ją z tej niewoli? Co się stanie, gdy na drodze Mary staną niewłaściwe osoby?
Moim zdaniem jest to jedna z lepszych powieści Daphne du Maurier. Autorka stworzyła ją w 1935 roku. Moje zdanie poparł również sam Alfred Hitchcock, który postanowił tą historię zekranizować w 1939 roku (?Oberża Jamajka?). Swoją drogą chętnie bym obejrzała ten film.
?Oberża na pustkowiu? jest cudownie wydana. Przepiękna, twarda okładka. Po prostu trzeba ją mieć. Uwielbiam serię butikową wydawnictwa Albatros.
Jeżeli uwielbiacie XIX wieczną Kornwalię to koniecznie musicie poznać ?Oberżę na pustkowiu?. Powieść, która wciąga i nie daje o sobie zapomnieć. Klimat książki jest bardzo tajemniczy i strasznie mroczny. Polubiłam główną bohaterkę za jej odwagę i męstwo. Mimo przeciwności losu nigdy się nie poddała. Razem z nią wszystko przeżywałam. Do ostatniej strony bałam się o jej los. Na jej miejscu zabrałabym ciotkę i zwiałabym, gdzie pieprz rośnie. A jak to zrobiła Mary dowiecie się po przeczytaniu. Niezwykła fabuła. Akcja miejscami zwalnia. Mimo wszystko ?Oberża na pustkowiu? jest godna polecenia.
Czytając tą powieść nie zawiodłam się. Czas poświęcony na tą lekturę nie był czasem straconym. Miejscami miałam wrażenie, że przeniosłam się w świat westernu. Całkiem wspaniałe uczucie.
Z całego serca polecam ? ?Oberżę na pustkowiu?...
Chcecie poznać western widziany oczami znakomitej pisarki Daphne du Maurier to nie zwlekajcie tylko szybciutko przeczytajcie ?Oberżę na pustkowiu? - nie zawiedziecie się.