Objawienia (twarda)

cował, odbyła długą pielgrzymkę do sanktuarium św. Michała Archanioła w górach Gargano i do Bari, by ubogacić ich łaskami błogosławionych miejsc. Ponadto w 1370 roku długie starania o zatwierdzenie reguły dla jej zakonu zostały zakończone powodzeniem. 4. W ojczyźnie Chrystusa -- 1372 4. W ojczyźnie Chrystusa -- 1372 ,,Misja w Rzymie powoli dobiegała końca i można powiedzieć, że została wypełniona. Najważniejszy problem -- powrót Papieża do Rzymu -- zdawał się przybierać konkretne kształty, gdy kard. Piotr Roger de Beaufort, który przed laty przyjął Brygidę, został wybrany Papieżem, przyjmując imię Grzegorza XI. Szwedka pamiętała również o obietnicy Matki Bożej, otrzymanej prawie 30 lat temu, że w nagrodę za miłość do Niej, będzie mogła odbyć pielgrzymkę do Ziemi Świętej i zobaczyć miejsca, w których przebywała Matka Boża"[27]. Brygida bardzo tego pragnęła, ale biorą pod uwagę swój wiek, miała poważne opory, by podjąć się tego rodzaju wyprawy. W maju 1371 roku otrzymała jednak od Chrystusa wyraźne polecenie, by dłużej z tym nie zwlekała[28]. Rano 25 listopada 1371 roku razem ze swoimi 2 synami i córką Katarzyną, ze swoimi sekretarzami, kapelanami, bp. Alfonsem i 2 hiszpankami Elwirą i Praksedą opuściła zatem Rzym, udając się do Neapolu. Tutaj, znana już jej królowa Joanna, kobieta nieomal lekkich obyczajów, zakochała się w jej synu Karolu. Dla Brygidy był to bolesny fakt i przyczyna wielu zmartwień. Miłość ta trwała jednak krótko, ponieważ Karol zmarł 12 marca 1372 roku. Gdy Joanna w czasie pogrzebowej Mszy świętej w kościele św. Krzyża zanosiła się od płaczu, matka była jakby nieobecna. W pewnym momencie podniosła ręce do góry w dziękczynnej modlitwie i powiedziała: ,,Idź, mój synu, błogosławiony przeze mnie i przez Boga pielgrzymie!". Dziwiącym się i podziwiającym jej spokój odpowiedziała: ,,Choćbym wiedziała, że mój syn zostanie panem i władcą całej ziemi, nie życzyłabym mu powrotu do tego marnego życia!" (objawienie dotyczące dalszych losów zmarłego Karola jest zawarte w 13. rozdziale 7. Księgi objawień). Dalsza podróż morska była bardzo trudna z powodu niesprzyjających warunków atmosferycznych; przez Messynę, Grecję i wyspę Kos przybyli do Nikozji na Cyprze. Tu królowa Eleonora Aragońska poprosiła Brygidę o pomoc i wyjaśnienie pewnych spraw. W letniej rezydencji razem ze swoimi zaufanymi usłyszała twarde słowa[29]. Ziarno Słowa Bożego padło niestety na grunt skalisty. Uszy wielu były głuche! Znany jest jednak fakt nawrócenia się brata Marcina[30]. Z Cypru do Jaffy było już niedaleko. Kapitan okrętu był jednak tak niedoświadczony, że już przy dobijaniu do portu w Jaffie groziło im rozbicie. Gdy wokół panowały zamieszanie, popłoch i śmiertelna trwoga, tylko Brygida zachowała spokój, zapewniając, że zostaną ocaleni, co rzeczywiście nastąpiło. Z Jaffy do świętego miasta -- Jerozolimy -- przybyli 11 maja 1372 roku. Zatrzymali się w starym schronisku dla pielgrzymów, w pobliżu Kalwarii i Grobu Chrystusa. W celu lepszego zrozumienia przeżyć Brygidy w tym miejscu świata trzeba wiedzieć, że piątek -- dzień Męki Chrystusa Pana -- był od dawna specjalnym dniem w jej życiu. Właśnie w piątki zwykła pościć o chlebie i wodzie, a ciało swe umartwiać kroplami roztopionego wosku. Wówczas jeszcze silniej oddawała się rozważaniu Męki naszego Pana i Jego śmierci na krzyżu. W poprzednich latach Matka Boża -- Matka opuszczona z krwawiącym sercem i świadek cierpień Odkupiciela świata -- wiele razy objawiała jej w sposób plastyczny dramatyczne fakty pierwszego Wielkiego Piątku. Mając to wszystko w świadomości, łatwo jest wyobrazić sobie, z jaką trwogą i niepokojem, z jaką pokorą i pobożnością serca przekraczała w ów piątek progi bazyliki wzniesionej nad Grobem Chrystusa i miejscem Jego ukrzyżowania! Oczyszczający żar przeniknął jej duszę, a po chwili błogi pokój napełniał serce. O tym, co wówczas otrzymała, pisze w Księdze objawień[31]. Po stromych schodach szybko weszła do kaplicy mieniącej się pozłacanymi mozaikami. Zobaczyła popękaną skałę i miejsce, w które został wkopany krzyż. Dzisiaj pielgrzymi dotykają tego miejsca i całują go. Chyba nie inaczej zrobiła św. Brygida. Uklęknąwszy, zalała się łzami i oddała się rozważaniu niezasłużonych cierpień Chrystusa. Wpadła w zachwyt -- otaczający ją świat przestał istnieć, a ona widziała tylko surową skałę i tragedię pierwszego Wielkiego Piątku[32]. Wizja się skończyła. Brygida -- osłabiona i wzruszona -- w towarzystwie swych spowiedników siadła na ławce w kaplicy Matki Bożej Bolesnej i przejęta opowiadała to, co widziała i przeżyła. Po powrocie do schroniska Katarzyna spostrzegła matkę pochyloną nad kartkami papieru, pieczołowicie utrwalającą piórem swe widzenie. W Jer