Oblicza magii

Katarzyna Maniszewska pragnęła zabrać czytelnika w świat mafii, wierzeń, zabobonów i rytuałów. Czy jej się to udało? Po części tak, a jednak lektura przypomina trochę czytanie słownika...
Autorka żadnego tematu nie porusza głębiej. Przesądów, amuletów, znaczenia kamieni jest co nie miara. Tylko co z tego, jeśli podane są suche hasła, że zjedzenie serca węża ma przynieść szczęście a czarne perły przenoszą łzy, ale gdzie innej są traktowane jako te które przenoszą bogactwo. Lektura jest straszenie sucha, jałowa.
Bardzo kłuje w oczy rozdział o rytuałach w różnych plemionach. Odniosłam wrażenie, że autorka nie zgłębiając tematu, nie do końca zdając sobie sprawę, z tego jakie znaczenie ma dany rytuał dla takiej czy innej wspólnoty, neguje jego zastosowanie, korzyści jakie niesie dla plemienia itp. Wychodzą jakieś podwójne standardy... szamani są beee (nawet nie przypominam o tym, że w plemionach na końcu świata, nie ma nikogo takiego jak lekarz, a to czy cywilizacja jest im tam potrzebna, to już zupełnie inny temat) zielarze są źli, bo ich leczenie nie jest zgodne z wiedza medyczną i używają do tego roślin nie przebadanych klinicznie, ale... szczepionka, która nie przeszła testów, a napewno nie pełne, jiz jest w porządku.
Lektura byłaby o wiele ciekawsza, gdzy autorka złapała dwa, gora trzy tematy i się ich trzymała. A tak wyszło lanie wody, ciągle o tym samym. To przynosi szczęście, tamto miłość a coś innego sprowadzi na nas zły urok.
Za dużo, zbyt chaotycznie, za sucho.
Jedyny rozdział, który na dłużej przykuł moją uwagę to ten k rytualnych pogrzebach Toradżów.

Na koniec dodam jeszcze, że choć nie popieram poglądów Cejrowskiego, to jego książki podróżnicze są o wiele bardziej wartościowe i zdecydowanie więcej można się z nich dowiedzieć.