Obsydian

Ta powieść podziałała na mnie jak wehikuł czasu. Poczułam się, jakbym znowu była w szkole, a w rankingach popularności królowały takie serie jak "Pamiętniki Wampirów" albo "Zmierzch". Kto czuje nostalgię do tego typu opowieści, temu z dużym prawdopodobieństwem również "Obsydian" skradnie serce.

Kathy, po śmierci ojca, przeprowadza się razem z mamą do małego miasteczka w Zachodniej Wirginii. Za sąsiadów mają dosyć tajemnicze rodzeństwo, Dee i Daemona. Dziewczyna szybko próbuje sobie zjednać Kathy i stać się jej najlepszą przyjaciółką, za to jej brat od początku prezentuje postawę największego buca w okolicy. Wokół nastolatków zaczynają się dziać dziwne rzeczy, także dosyć szybko główna bohaterka orientuje się, że nie mówią jej całej prawdy na swój temat...

Podobała mi się postać głównej bohaterki, którą autorka stworzyła najpewniej na wzór samych docelowych czytelniczek. To zaradna, trochę wycofana towarzysko dziewczyna, która uwielbia czytać książki. Pozytywne wrażenie wywarło na mnie również wprowadzenie nowego typu istot nadnaturalnych - w końcu coś innego od przewałkowanych na wszystkie strony wampirów. Cała reszta to schematy, które wielokrotnie już widzieliśmy w innych młodzieżówkach z romansem paranormalnym. Czy to źle? Niekoniecznie, jeżeli właśnie tego szukamy w lekturze.

Chociaż Daemon zachowywał się wobec Kathy okropnie, to Dee zrobiła na mnie najgorsze wrażenie. Straszliwie uparła się na przyjaźń z główną bohaterką i to przez jej nieodpowiedzialność wydarzyła się większość nieszczęśliwych wypadków. Sam Daemon, jak tylko wkroczył na scenę, dawał sobą do zrozumienia, że się zmieni, wystarczy, że się przełamie i komuś zaufa, więc jego postawa na koniec nie była dla mnie zaskoczeniem.

Po "Obsydian" sięgnęłam z ciekawości i dla porównania. Poznałam autorkę przez serię "Krew i popiół", chciałam się przekonać jak wyglądają inne jej książki. Wrażenia nie są złe, myślę, że przeczytam ciąg dalszy, kiedy znowu nabiorę ochoty na tego typu powieść, tzn. coś lekkiego, z nastoletnimi bohaterami, fantastycznego, ale jednak z romansem na głównym planie.

Znacie twórczość Jennifer L. Armentrout???

Ileż krążyła za mną ta seria... Ile razy chciałam po nią sięgnąć po poleceniach ..., a już tym bardziej od momentu wznowienia... I jest, wreszcie się udało, OBISIDIAN już za mną, nawet zdążyłam wpisać się w akcję czytamyarmentrout?? Udało mi się nawet przeczytać tę książkę w oryginale na czytniku i nawet nie wiecie, jaką frajdę mi to sprawiło - wreszcie czuję, że faktycznie znam język????

A jeszcze większą frajdę sprawiło mi samo czytanie tej książki. Chyba jednak tęsknię za młodzieżówkami fantasy, bo OBISDIAN porwał mnie od pierwszej chwili ciętymi ripostami zarówno Daemona, jak i Katy, ich nietypową relacją i... w sumie absolutnie wszystkim, całokształtem. Od pewnego momentu nie mogłam się wprost oderwać od tej historii, kibicowałam głównym bohaterom i życzyłam im wszystkiego co najlepsze??

Końcówka sprawiła, że miałam absolutnego mindfucka i jeszcze nie zdecydowałam czy podoba mi się takie zakończenie bez większego wyjaśnienia jednej sytuacji. No chyba, że takowe pojawiło się jakoś między wierszami, wtedy okaże się że jestem głupia???? I druga sprawa, zdecydowanie na plus - nigdy nie sądziłam, że mógłby mi się spodobać taki motyw, jaki autorka umieściła w serii LUX. Niespodzianka, jestem nim zachwycona, bo czegoś takiego jeszcze nie czytałam??

To książka dla miłośników (ogółem) fantasy i (konkretnie) młodzieżowego fantasy. Porwie Was od pierwszych stron, zaciekawi, zasmuci, uszczęśliwi - wszystko po kolei. A na koniec mam nadzieję, że też zachwyci????

?Obsydian? to pierwsza część popularnej serii LUX, a ja dopiero teraz miałam okazję ją przeczytać. Początkowo miałam wrażenie, że fabuła trochę kręci się w kółko. Gdzieś jednak czułam, że musi wydarzyć się coś przełomowego i akcja ruszy do przodu. I tak się stało. Wątek stworzony przez autorkę wzbudził moją fascynację. O czymś takim jeszcze nie czytałam. Oczywiście nie zdradzę Wam w czym rzecz, ponieważ jeśli jeszcze nie czytaliście tej książki, to nie chcę zepsuć Wam zabawy. Powiem tylko, że mnie całość zaabsorbowała, czytało mi się szybko i z zainteresowaniem. Bohaterowie budzili we mnie skrajne emocje, raz ich kochałam, raz chciałam na nich nawrzeszczeć. I to w książkach lubię, gdy nie pozostawiają mnie obojętnej na to, co się w nich dzieje. Narracja jest prowadzona z perspektywy Katy ? głównej bohaterki. Ciekawym zabiegiem było dodanie na koniec kilku scen z perspektywy Daemona. A na rozbudzenie apetytu jeszcze pierwsze rozdziały drugiej części. Na koniec pojawiły się w mojej głowie myśli ? ?Ale to już? Koniec??, więc sięgnięcie po następny tom, to tylko kwestia czasu ;)