Oczy małej dziewczynki

"Oczy małej dziewczynki" to wspaniały finał trylogii? "Luiza Zagórska". Zatem nadszedł czas na podsumowanie i pożegnanie się z jej bohaterami.

Trylogia Kamili Cudnik "Luiza Zagórska". jest tak wspaniała, że moja recenzja i tak w pełni nie odda wszystkich jej zalet. Zakochałam się w tej historii od pierwszej części ? "W cieniu twierdzy" Tak się wtedy świetnie złożyło, że jej lektura połączyła się z naszym wyjazdem do Torunia. Cudownie było spacerować ulicami tego miasta, przyglądać się jego pięknym budowlom i szukać odpowiedników w powieści, gdyż opisywane w niej miejsca nadal istnieją. Jest tak dlatego, że Toruń nie został zburzony podczas wojny, ale dziś, co jest zrozumiałe, opisywane przez autorkę budynki pełnią zupełnie inne funkcje. Jestem pod ogromnym wrażeniem umiejętności pisarskich Kamili Cudnik oraz jej wiedzy historycznej. Chociaż jak sama autorka przyznaje, że jest kilka obiektów, które wymyśliła lub zmieniła im topografię, to powieść znakomicie oddaje klimat i realia Torunia oraz okolic z tamtego okresu. Autorce, udało się stworzyć niebanalną powieść, którą czyta się z wielkim zainteresowaniem i ogromną przyjemnością.

Po przeczytaniu "W cieniu twierdzy" i "Rytuału" nie mogłabym oczywiście sobie odmówić, lektury ostatniej części trylogii, bo od samego początku jestem oczarowana tą historią. Ponownie z ogromną przyjemnością przeniosłam się do Torunia, by odkrywać kolejne fragmenty historii miasta i tajemnic bohaterów powieści.

Zaginęła nastoletnia Julia, w której poszukiwania angażują się zaniepokojeni mieszkańcy z całej okolicy. Wszyscy zachodzą w głowę, co mogło stać się z zaledwie dwunastoletnią Julią Witt? Początek sugeruje, że poszukiwania dziewczynki nie mogą mieć pozytywnego finału. Gdy zostaje odnalezione ciało dziecka, rozpoczynają się poszukiwania zabójcy, a dla policji to będzie wyjątkowo trudne zadanie, bo pomimo że mają swoje podejrzenia co do sprawcy, to bez wystarczających dowodów, nie wiele mogą zrobić.

Społeczność jest wstrząśnięta brutalnym mordem popełnionym na bezbronnym dziecku. Luiza jest przekonana, że to Edward stoi za tą zbrodnią, bo chociaż nie miał zamiaru przyznawać się do pokrewieństwa z Julią, to doskonale wiedział, kim jest Julia. Luiza obawia się Edwarda, bo wie, że nie życzy jej dobrze, a człowiek, który jest w stanie pozbawić życia dziecka, jest gorszy od bestii i nie cofnie się przed niczym.

Kamila Cudnik napisała wyśmienity kryminał retro, którego akcję osadziła w Toruniu w czasie rządów pruskich. Wspaniale przedstawiła tło historyczne, doskonale oddała atmosferę ówczesnych napięć politycznych i społecznych, dodatkowo poruszyła dręczące społeczeństwo problemy, między innymi rasizm, czy nierówność społeczną. Perfekcyjnie zobrazowała psychiczną degenerację człowieka niekochanego przez matkę. Stworzyła nietuzinkową, wciągającą, pełną emocji fabułę. Udowodniła, że ma niesamowity talent, do łączenia autentycznych zdarzeń historycznych, ze wspaniałą intrygą kryminalną. Wszystko ze sobą idealnie współgra, niczego nie ma za dużo, ani za mało. Całość koniecznie trzeba czytać po kolei, bo nie da się odnaleźć w lekturze "Oczu małej dziewczynki" bez znajomości "W cieniu twierdzy"czy "Rytuału", bo dopiero wszystkie części razem stanowią doskonałą całość. Wydawałoby się, że mnogość wątków i postaci może zaszkodzić fabule i wprowadzić chaos, ale nic takiego się nie stało. Trylogia jest napisana po mistrzowsku, a z każdym tomem i z każdą stroną wzrasta zaciekawienie tą historią. Trylogia Kamili Cudnik zasługuje na najwyższe podium, gdyż jest wyjątkowa i niebanalna. Autorka po mistrzowsku połączyła intrygujący wątek kryminalny z realiami historycznymi początku XX wieku.

Mimo wszystko nie należy tych powieści traktować jako dokumentu historycznego, bo jak sama autorka stwierdza w posłowiu pierwszej części, że jest to tylko opowieść będąca wytworem jej wyobraźni, jedynie odwzorowała atmosferę tamtych czasów i umieściła postaci, które żyły naprawdę. Chociaż moja przygoda z trylogią toruńską, na tę chwilę dobiegła końca, to jednak mam nadzieję, że jeszcze będzie mi dane spotkać się z jej bohaterami. Kiedyś, w innym czasie, na co bardzo na to liczę.

Kto przeczytał ,,W cieniu twierdzy", później ,,Rytuał", to nie może sobie odmówić części trzeciej, czyli ,,Oczy małej dziewczynki". Uwielbiam ten historyczny klimat, te dawne czasy, kiedy to ludzie nawet jeśli się obrażali wzajemnie, to z szacunkiem słowa. Tam nikt zbytnio nie interesował się drugą osobą, no chyba, że ktoś zaginął, bądź został zamordowany. Bardziej brali je wtedy za sensacje, za tematy do rozmów, dodatkowego podburzania siebie wzajemnie, aniżeli przeżywania prawdziwego dramatu, czy smutku. Autorka bardzo dobrze wie jak pokierować czytelnikiem, by nie chciał przestawać czytać jej książki. Lubi wprowadzać zamęt w całą treść, zostawiać niedokończone wątki i siać postrach tam, gdzie normalnie nikt by nas nie wystraszył. Z początkiem książki zawsze znajdujemy krótki wstęp, który brzmi delikatnie, ale odgrywa kluczową rolę w strasznej rzeczywistości. Daje nam podpowiedź o czym będzie historia i po niej najczęściej zwyczajnie musimy czytać dalej, bo nie chcemy trwać w takiej niepewności. Wczytując się w moment zaginięcia dwunastoletniej dziewczynki niemal od razu zakładamy najgorszy scenariusz. Niby inne postacie podpowiadają nam, że dość często przepadała na całe dni i nikt nie wiedział co robiła ani z kim, jednak tutaj brak jej osoby zaczyna się przedłużać. W międzyczasie czytamy o postaci, która ma jakiś problem i zwyczajnie go zapija. Nieco roztrząsają ten wątek ukazując jego plusy, inni zaś starają się ją tłumaczyć. Następnie rozpoczyna się śledztwo i rozmowy, które potwierdzają, że nie mogła zniknąć od tak, gdyż cieszyła się na spotkanie z jej opiekunem. Oczywiście będzie nim ciemny charakter, dla których na czole zawsze ma wypisane hasło winny. Im dalej czytamy, tym bardziej wszystko zaczyna się mieszać. Nie mogłam zaufać tutaj nikomu, gdyż albo postacie wszystkiego nie mówiły, albo zwyczajnie kłamały. Z pewnością mają sporo sekretów i bardzo nie lubią się nimi dzielić. Klimat tajemniczości jest utrzymany niemal do samego końca. Książka nie straszy, ale dreszcze przechodzą nam po plecach. Poszukując zaginionej dziewczynki dodatkowo rozwikła się sprawa zabójstwa z dawniejszych lat. Naprawdę warta uwagi:-)