Odyseja kosmiczna 2010

David Bowman zaginął już dziewięć lat temu. Tajemnicze okoliczności tego wydarzenia próbują zbadać dwie rywalizujące ze sobą nacje ? Amerykanie i Rosjanie. Jednak w sytuacji, gdy do gry dołączają Chińczycy, dawni konkurenci postanawiają połączyć siły. Niestety, ciągle jest więcej pytań niż odpowiedzi, a frustracja rośnie. Tymczasem, Bowman nadal istnieje, a jego byt ciężko nazwać ?życiem?. Istnieje, i ma do wykonania pewną szczególną misję, ważną nie tylko dla niego. Dave powraca, razem z nim HAL 9000, który przekazuje astronautom niezwykle istotną wiadomość.

Lektura pierwszego tomu ?Odysei kosmicznej? sprawiła mi dużo przyjemności, co jest dość zaskakujące, zważywszy na fakt, że należę do grona osób interesujących się raczej innymi gatunkami literackimi, na biografiach zaczynając. Aczkolwiek trudno przejść obojętnie wobec dzieła tak bardzo związanego z talentem Stanleya Kubricka, chociaż zdecydowanie nie chcę umniejszać kunsztowi samego Clarke?a, który był wspaniałym pisarzem. Pisarzem umiejętnie potrafiącym przeistoczyć oryginalne pomysły w swoje książki. W części drugiej ?Odysei? dokonano lekkich poprawek, co miało na celu kompletne zintegrowanie literatury z filmem ? a chodzi o szczegóły pokroju nazwy planety, Saturn stał się Jowiszem.

Nadal uwielbiam adaptację Kubricka, lecz muszę przyznać, iż książkowa kontynuacja naprawdę mi się spodobała. Bohaterowie sprawiają wrażenie jeszcze bardziej ludzkich, z ich wewnętrznymi rozterkami, problemami natury czysto moralnej. Poza tym, rozwinięto pewne wątki, zaspokajając ciekawość czytelnika, co pozwala lepiej pojąć kwestie niewyjaśnione w poprzedniej części. Całość napisano zrozumiałym językiem, dość prostym, mimo sporej ilości teorii naukowych ? nie trzeba się ich bać, zostały przedstawione zupełnie klarownie. Autor postawił przed nami również mnóstwo pytań egzystencjalnych, trudnych, a potrzebnych, wciąż obecnych, wbrew upływowi czasu. Właściwie, wydaje mi się, że seria ogółem świetnie się broni, nie tracąc na aktualności.

To znakomite książki dla osób dopiero rozpoczynających swoją przygodę z literaturą popularnonaukową, chcących lepiej poznać ten gatunek. Ja już czekam na moment, gdy w moje ręce trafią części trzecia oraz czwarta. Mocno wsiąknęłam w wykreowany przez Arthura C. Clarke?a świat, tak nam daleki, a równocześnie w dziwny sposób bliski.

MISJE KOSMICZNE

W końcu jest. Drugi tom ?Odysei kosmicznej? trafił na sklepowe półki w wydaniu z serii ?Wehikuł czasu?. Ja wiem, że tych wydań było od choroby i jeszcze trochę, że to taka seria, którą wznawiano i pojedynczo i zbiorowo, ale zniknęły z rynku, a kto nie miał, czekać musiał. Więc teraz znów jest, w świetnym wydaniu. I chociaż chyba każdy fan fantastyki wszystko to dobrze zna i dobrze wie, co tu czeka i o czym będzie ? a pewnie i pamiętacie także, jak się to wszystko kończy ? bo i książki sławne, i filmy chyba jeszcze bardziej, warto. Warto sięgnąć i odkryć, jeśli jeszcze jakimś cudem Was to ominęło. I warto przypomnieć, bo świetna to literatura, wyśmienicie napisana i poruszająca wizją.

W roku 2001 prom Discovery wyruszył w kosmiczną misję. Coś poszło nie tak. Coś przydarzyło się Davidowi Bowmanowi. Teraz, dziewięć lat później, nikt nadal nie wie co się wówczas stało. Dlatego w okolice Jowisza rusza kolejna misja. Ale połączonym siłom Amerykan i Rosjan przeszkodzić mogą Chińczycy. A jakby tego było mało, sam Bowman, a przynajmniej coś, co kiedyś nim było, rusza z własną misją, ale na Ziemię?

Zacznę od tego, co mnie najbardziej cieszy: czyli, że Rebis na tym tomie nie kończy. Seria ?Wehikuł czasu? to taki twór, który bierze na celownik znanych autorów i mniej lub bardziej znane ich dzieła, ale nie całe serie. Przypomina nam czasem żelazną klasykę, czasem serwuje rzeczy i twórców dotąd nieznanych, ale całe serie? A wcyhodzi na to, że w przypadku ?Odysei? i to się uda, bo to już drugi tom, a w nim znajdziecie zapowiedź trzeciego. Więc pewnie i finałowy, czwarty ? bo jakże by inaczej być mogło ? trafi na księgarskie półki. A na razie dwójeczkę mamy.

I tym razem nie jest to powieść, która powstawała jednocześnie ze scenariuszem do filmu. Choć film też nie był tu bez znaczenia, bo pisząc ?2010? Clarke zrobił sequel i do swojej poprzedniej książki, i do nieco odmiennego filmu też. Dość luźno do tego podszedł, ale stworzył i tak znakomite dzieło, fajnie potem przeniesione na ekran, choć już bez takiej rewolucji, jak w jedynce. Jest więc ciekawie, nastrojowo, z pomysłem, który w intrygujący sposób niesie fabułę i ze świetnym wykonaniem po prostu. Bo świetne ono jest i to naprawdę. Tak akurat miałem pod ręką jakąś współczesną SF ? nie będę już wnikał jaką ? spojrzałem, pomęczyłem parę stron i nie, dno. Wziąłem ?Odyseję? i, matko, jak to się płynnie czyta, jak to jest proste, a treściwe zarazem, nieskomplikowane, ale i nie infantylne, ze świetnymi pomysłami, z czymś ponad i prawdziwą literacką magią. I to najlepsze, co mogę w tym miejscu napisać.

Mnie to kupiło całkowicie. Jest nieco inaczej, jest nieco mniej pomysłowo, niż w jedynce, ale zabawa nadal stoi na wysokim poziomie. I zachęca do przekonania się, co będzie dalej i co tam jeszcze kryło się w głowie Clarke?a.