Okruchy lodu

Lauri przyjeżdża do podkarpackiej wsi w odwiedziny do ciotki. Poznaje tu Jarzębinę oraz innych sąsiadów krewnej. Każdy z nich boryka się z jakimiś problemami, złymi wspomnieniami i rzeczywistością-nie zawsze tak piękna jak zalesiona okolica.

___________________________

"-Myslalem dużo,wiele się wydarzyło (...)-Kiedy tu przyjechałem,miałem tylko odetchnąć, odwiedzić ciotkę i wrócić do Helsinek. Wciągnął mnie jednak wir wydarzeń."

"Okruchy lodu"to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Opis zwiastował przyjmą obyczajową powieść w zimowej scenerii. Jednak nie macie pojęcia jakie było moje zaskoczenie poznając kolejne losy bohaterów,ich przeżycia,uczucia, wspomnienia. Fabuła w genialny sposób splata losy kilku osób, sąsiadów którzy znają się całe życie. Każdy z nich inny,z innym bagażem doświadczeń jednak okazuje się że wiele ich łączy. Autorka porusza wiele trudnych wątków, niekiedy szokuje jaki los może zgotować najbliższą osoba. To co przydarzyło się Dobrawie czy Lauriemi chwyta za serce i wywołuje nienawiść czytelnika do oprawców. Lektura skłania do myślenia, refleksji i wzrusza. Cieszę się że miałam okazję poznać tę historię tuz przed gwiazdką.
Ze swojej strony gorąco zachęcam do przeczytania.

Mała wioska na podkarpaciu, gdzie nic nie ukryje się pod czujnym okiem sąsiadów, staje się domem dla Lauriego, fińskiego policjanta. Jaki był powód jego przyjazdu do Polski? To nurtuje mieszkańców, a dokładniej pewne mieszkanki wsi. Pierwszą osobą na którą mężczyzna trafia po dotarciu na miejsce, jest Jarzębina. Kobieta, jak się z czasem okaże, również została ciężko doświadczona przez życie. Zresztą tak jak i większość mieszkańców tej małej społeczności. Trudy, rodzinne tajemnice, źle pojmowana miłość i całkowite oddanie siebie, doprowadzą do tragedii, która pokaże, że nawet najcięższe momenty życia można przetrwać, gdy ma się obok życzliwe osoby. Nawet jeśli one same są pogubione.

"Okruchy lodu" to momentami wzruszająca, chwytająca za serce powieść o zwyczajnych ludziach z poranionymi sercami. Często zmrożonymi przez okoliczności w jakich postawił je los, ale wciąż w głebi czekającymi na to aż ktoś je rozgrzeje. Bohaterowie tej historii pokazują jak pozornie różniący się od siebie ludzie mogą się zjednoczyć w obliczu tragedii i odkryć że tak naprawdę wiele ich łączy. Wystraczy otworzyć się na drugiego człowieka, poprosić o pomoc, zauważyć, że nie jesteśmy sami. Książkę czytało mi się bardzo dobrze, płynnie. Często powieści których akcja toczy się na wsi, zawierają zbyt długie, nużące opisy przyrody czy otoczenia, tutaj tego nie było. Wszystko wyważone, w punkt, autorka skupia uwagę czytelnika na tym co jest sednem tej opowieści. Czyli poprostu na ludziach i ich historii. Każdej z osobna a jednak tworzącej spójną całość.