Okrutna siostra

Zachęcona ponurym klimatem "Córki Króla Moczarów" postanowiłam zapoznać się z kolejną historią opowiedzianą przez Karen Dionne i tak zatopiłam się bez reszty w książce "Okrutna Siostra" od wydawnictwa Media Rodzina.
Już pierwszy, liczący zaledwie trzy strony rozdział sprawił, że poczułam się zaintrygowana, a kolejne fragmenty, które płynnie przeplatały teraźniejszość i przeszłość okazały się tak wciągające, że przeczytałam całą książkę bez chwili przerwy i były to bardzo dobrze spędzone trzy godziny.

Rachel Cunningham, po piętnastu latach spędzonych w szpitalu psychiatrycznym wraca do rodzinnego domu aby odkryć, co tak naprawdę wydarzyło się 11 lat temu, w dniu, w którym zginęli jej rodzice. Ukryty na odludziu ponury dom skrywa niejedną tajemnicę, a przywołanie wypartych, traumatycznych wspomnień okaże się kluczem do przeszłości.

Bardzo podobała mi się atmosfera tajemniczości i leśna dzikość, która niczym mgła otuliła całą tę historię. Od samego początku wyczułam, że coś wisi w powietrzu. Muszę przyznać, że szybko dosyć zorientowałam się kto jest sprawcą rodzinnej tragedii sprzed lat, jednak to, że wiedziałam kto jest mordercą, w żaden sposób nie zepsuło mi przyjemności czytania- wręcz przeciwnie- wiedząc kto stoi za podwójnym morderstwem chciałam dowiedzieć się jak do tego doszło.

"Okrutna siostra" to rewelacyjny thriller psychologiczny, który w szczegółowy, ciekawy sposób opisuje studium psychopaty. Karen Dione w rewelacyjnie wykreowała głównych bohaterów tej historii i bardzo umiejętnie przedstawiła portret rodziny zmagającej się z chorobą jednego z członków, uwzględniając rodziców, dzieci, a także dalszych krewnych oraz sąsiadów.

Na uwagę zasługuje język, którym autorka przenosi nas do posiadłości w środku lasu- jest cicho, jest ponuro, jest mgliście, a opisy przyprawiają o gęsią skórkę. "Okrutna siostra" zrobiła na mnie ogromne wrażenie i chociaż "Córka Króla Moczarów" również bardzo mi się podobała, to tym razem po zakończeniu lektury długo nie mogłam się otrząsnąć.

?Czasami, gdy zamykam oczy, trzymam w rękach karabin. Moje dłonie są drobne, a palce pulchne. Mam jedenaście lat. Karabin niczym się nie wyróżnia, jest taki sam jak każdy inny remington, tyle tylko, że to on zabił moją matkę. W swojej wizji stoję nad nią i celuję w jej pierś. Mama ma rozchylone usta i zamknięte oczy. Jej piersi znaczy czerwień?, czyli nowa powieść autorki Córki króla moczarów.

Nie czytałam wcześniej żadnej książki Karen Dionne, ale opis Okrutnej siostry mnie zaintrygował, więc postanowiłam dać szansę tej opowieści. Powieść zbiera świetne opinie, co mnie zachęciło do przeczytania jej.

Zbrodnia z przeszłości zaważyła na życiu dwudziestosześcioletniej Rachel Cunningham, która od piętnastu lat przebywa w szpitalu psychiatrycznym. Ma luki w pamięci i wini siebie za śmierć rodziców. Gdy na światło dzienne wychodzą nowe szczegóły dotyczące zabójstwa, Rachel decyduje się wrócić do domu i tam znaleźć odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Co tak naprawdę wydarzyło się tego feralnego dnia? Jakie tajemnice kryje dom na moczarach?

Akcję śledzimy dwutorowo ? w teraźniejszości oraz w przeszłości. Te dwie linie czasowe przeplatają się ze sobą, tworząc spójną całość. Fabuła rozkręca się dosyć powoli, co może trochę przeszkadzać tym, którzy lubią, jak ciągle coś dzieje. Mimo że historia sama w sobie jest przewidywalna, to autorka wykreowała ciekawych bohaterów i umiejętnie gra na emocjach czytelników. Okrutna siostra to thriller psychologiczny, w którym nie do końca wiemy komu kibicować, komu współczuć ? postacie nie są jednoznaczne i mogą nie raz zaskoczyć.

Sporą rolę odgrywa tutaj natura, która jest wszechobecna i bardzo szczegółowo opisana przez autorkę. Dzika przyroda i zwierzęta dostają tutaj mnóstwo miejsca. Mnie te długie opisy troszeczkę nużyły, gdyż nie jestem fanką tak szczegółowych i barwnych rozważań. Autorka powoli buduje akcję, nie zdradza zbyt wiele na raz, dzięki czemu podczas czytania towarzyszy nam nutka niepokoju. Całość to mroczna i klimatyczna opowieść, która na pewno spodoba się fanom thrillerów psychologicznych. Nie brak tutaj tajemnic i kłamstw, które powoli będą wychodziły na światło dzienne.

Okrutna siostra to thriller jakich wiele i, mimo że jest dosyć przewidywalny, to czyta się go z przyjemnością. Nie wymaga większego zaangażowania od czytelnika, ale nie nudzi i potrafi zaskoczyć. Styl Dionne jest lekki, dzięki czemu książkę szybko się czyta.

?Jeśli odbierzesz komuś życie, załamujesz się, rozsypujesz na tyle okruchów, że nikt i nic nie poskłada ich z powrotem?.

Tych wszystkich, których oczarowała lektura ?Córki Króla Moczarów? Karen Dionne, zachęcam do przeczytania kolejnego thrillera tej autorki, który niedawno miał swoją premierę i został wydany w serii Gorzka Czekolada Media Rodzina. Tych, którzy nie czytali tamtej książki, tak jak ja, też zachęcam. Cóż mogę o ?Okrutnej siostrze? powiedzieć. Ten thriller, to przerażające studium psychopatycznej jednostki, która bez skrupułów zniszczyła swoją rodzinę.
Dziecko manipulant raz miłe, raz okrutne, a matka łudzi się, że może wszystko minie, jeżeli zaakceptuje dziecko takie, jakie jest, ale idealizowanie jego obrazu nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Dziecko nie było i nie jest młodym drzewkiem, które da się ukształtować. Urodziło się złe. Wpada w szał, robi innym krzywdę i nie ma z tego powodu, wyrzutów sumienia. Oczekiwanie zmian nie ma sensu. Potem gdy jest za późno, matka wciąż powtarza, że powinna była coś zobaczyć, coś usłyszeć, chociaż wiedziała. Starała się kochać, chronić, wszystko na próżno.
Matka zawsze znajdzie wytłumaczenie dla postępowania swego dziecka, nawet gdy psychiatra mówi, że należy je odizolować od społeczeństwa.
Bardzo dobra powieść Karen Dionne, która opowiada historię rodziny w dwóch równoległych czasach, kawałek po kawałku, by w końcu złożyć ją w jedną całość.

Rachel spędziła w zakładzie psychiatrycznym piętnaście lat, bo była przekonana, że w dzieciństwie zabiła swoich rodziców. Wciąż się tym obciąża i obwinia, a pobyt w tym miejscu uważa za karę, na jaką zasłużyła. Z nikim nie rozmawia, jedynie z niepełnosprawnym Scottym i pająkiem w pokoju. Rachel nie jest osobą niespełna rozumu, jak mogłoby się wydawać, ale kimś o wyjątkowej wrażliwości. Od dziecka obdarzona jest wyjątkową zdolnością komunikowania się ze zwierzętami.

Rachel nie potrafi sobie przypomnieć, co tak naprawdę wydarzyło się wtedy lata temu w ich domu, a jej przeświadczenie o winie nie mija, ani po lekach, ani terapiach wstrząsowych, którym jest poddawana. Być może nadal tkwiłaby w zakładzie, gdyby nie pojawiający się na odwiedzinach u Scottiego jego brat Trevor ,dziennikarz śledczy, który bardzo jest zaintrygowany tym, co spotkało Rachel i postanowił jej historię opisać. Zaczyna zgłębiać tę sprawę i wychodzi na jaw kilka faktów, o których kobieta nie miała pojęcia. Z raportu policyjnego wynika, że ona nie jest winna śmierci rodziców, to nie ona zabiła. W takim razie kto ? Postanawia się wypisać i wrócić do domu rodziców, w którym mieszka teraz siostra Diana z ciotką Charlote, by dowiedzieć się prawdy. Niestety czeka ją nie lada wyzwanie, bo oprócz tego, że przyjdzie jej zmierzyć się z własnymi lękami, będzie zmuszona przeciwstawić się swojej siostrze, która od dziecka ma mordercze zapędy i jest wspierana przez zafascynowaną jej osobą, ciotkę. Obie razem stanowią niebezpieczne połączenie. Kiedy w końcu Rachel Cunningham przypomina sobie, co wydarzyło się wtedy w lesie, gdy miała jedenaście lat, jest zdana tylko na samą siebie i swoje królestwo zwierząt, w którym się wychowywała.

Narracja pierwszoosobowa prowadzona jest z dwóch punktów widzenia, dzięki czemu można poznać zdarzenia z innej perspektywy oraz ich alternatywny przebieg. Te wątki przeplatają się i uzupełniają. Z jednej strony w czasie teraźniejszym Rachel próbuje przypomnieć sobie, co wtedy zaszło, a z drugiej przeszłość, kiedy Jenny i Peter zmagają się ze śmiercią dziecka z sąsiedztwa, w której ewidentnie miała swój udział Diana. Wtedy to rodzice nie mając innego wyjścia, porzucają swoje dotychczasowe życie i przeprowadzają się na odludzie, gdzie jak sądzą uda się wyprostować psychikę córki. Ma w tym pomóc również pojawienie się na świecie kolejnego dziecka. Rodzice nie zdają sobie jednak sprawy, że pozbawiona emocji córka nie ma szansy na zmianę charakteru i życie z nią pod jednym dachem, będzie dla nich nie lada wyzwaniem.

Autorka świetnie wykreowała bohaterów, zwłaszcza postać pozbawionej uczuć psychopatki, której postępowanie w zasadzie jest łatwe do przewidzenia, lecz sposób, w jaki Dionne tego dokonała, zasługuje na pochwałę i uznanie, ale to Rachel głównie przyciąga uwagę ze swoim prywatnym śledztwem i godną podziwu determinacją, by odkryć prawdę, pomimo przeszkód i zagrożenia.

?Okrutna siostra? jest pełna makabrycznych sytuacji, przyprawiających o ciarki na plecach, a podróż po mrocznych zakamarkach pokręconego umysłu psychopatki przerażająca, bo aż trudno uwierzyć, że człowiek może postępować gorzej od dzikich zwierząt, których w powieści nie brakuje. Karen Dionne stworzyła niesamowicie wciągającą i intrygującą fabułę, która sprawiła, że cały czas czekałam w napięciu na to, co miało się wydarzyć. Umiejscowienie akcji w odciętym od świata domostwie, tworzy niesamowitą i mroczną atmosferę, swój niezaprzeczalny urok mają także opisy przyrody otaczającej rodzinny dom głównych bohaterów.

Fani skomplikowanych i mrocznych thrillerów psychologicznych powinni być usatysfakcjonowani.



?Przecież naukowcy twierdzą, że wszystko, co zobaczyliśmy lub usłyszeliśmy, zostaje w naszym umyśle. [?] w związku ze wspomnieniami o traumie z dzieciństwa. Mózg przetwarza je inaczej niż zwykłe wspomnienia, czasem głęboko ukrywa, i dorosły człowiek nawet nie wie, że męczy się z powodu czegoś, co spotkało go w dzieciństwie?.

Niesamowite! Do tej pory ciężko mi uwierzyć, jak ta książki potrafi złapać czytelnika w swoje sidła, trzymając w permanentnym napięciu, choć można domyślić się ogólnego zarysu fabuły jeszcze przed przekroczeniem połowy historii. ?Okrutna siostra? to całkiem niezły thriller psychologiczny, który intryguje niepokojącymi wydarzeniami. Odkrywanie tych poszczególnych ?smaczków? jest prawdziwą ucztą dla zmysłów. Poprzednia książka autorki, którą poznałam kilka lat temu, nie ukontentowała mnie w tak dużym stopniu, jak ta odsłona jej twórczości. Na stronach kryje się pewnego rodzaju psychodelia, klaustrofobiczna atmosfera, mrok i wciągające jak bagna tajemnice. Sama akcja przyspiesza i zwalnia, nie jest tak, że szybkie tempo trwa przez całą treść, natomiast spotęgowane do granic możliwości emocje, dostarczone w związku z nakreśloną warstwą psychologiczną, prowadzą do analizy naszego potencjalnego zachowania, a to prawdziwa jazda bez trzymanki. Co zrobić, gdy zła dopuszcza się ktoś, kogo kochasz miłością bezwarunkową? Obleczona w wiele odcieni szarości fabuła tworzy moralny dylemat odbiorcy ? potępić czy współczuć? Karen Dionne, warstwa po warstwie, zdrapuje literackim paznokciem lakier z tajemnic, których źródła sięgają domu w głębi lasu, ukrytego przed światem i bez dostępu do wygód cywilizacji. Okrucieństwo i brudne kłamstwa w postaci małych kamyczków, które nagromadzone trafiają wprost w bohaterów, niosąc za sobą rodzinną tragedię. Autorka bawi się uczuciami i poczuciem empatii czytelnika, w taki sposób rozrysowując rodzinne relacje, że więzy krwi przestają mieć jakiekolwiek znaczenie. Mimo że zakończenie przez całą fabułę majaczy nam z tyłu głowy, jego poszczególne elementy budujące odpowiedź, co wydarzyło się kilkanaście lat temu, podsycają zainteresowania do tego stopnia, że ostatnie rozdziały czyta się już na jednym wdechu. ?Okrutna siostra? to nietypowy obraz osobowości bez skrupułów, który powoduje ciarki na skórze, nawet gdy odłożymy już książkę na półkę.

?RECENZJA PRZEDPREMIEROWA?

Czy przeszłość może wpływać na nasz dalszy los? A i owszem!
Nasza bohaterka Rachel przekonuje się o tym od piętnastu lat, które spędza w zakładzie psychiatrycznym. Niestety przez wydarzenia z przeszłości ma luki w pamięci i nie pamięta tego, co jest najważniejsze. Czy powrót do rodzinnego domu pozwoli jej przypomnieć sobie co wydarzyło się tego feralnego dnia?
????
Pisarka ... po raz kolejny udowodniła mi - czytelnikowi - że umie mnie "porwać" i trzymać w całych tych emocjach do samego końca. Autora całą historię poprowadziła skrupulatnie, nie pomijając żadnej ważnej informacji. Czytając ów powieść, stajemy się "widzami" wydarzeń, przerażających wydarzeń, które mrożą krew w żyłach i powodują totalną papkę z mózgu ???? Uwielbiam książki, które są napisane lekkim i zarazem przyjemnym piórem, mimo swojej trudnej teście. Pisarka pokazała, że też tak potrafi i powiem Wam, że byłam i jestem oczarowana jej kunsztem pisarskim. Zarówno poprzez język, jak i styl, ale również poprzez to, że nie czułam niczego niepotrzebnego bądź przesadzonego. Wszystko było jak najbardziej wyważone. Uważam, że kreacja bohaterów jest na wysokim poziomie. Czuć od nich to, z czym się mierzą, czuć ich wszystkie emocje. Każda postać była po coś, każda postać wprowadzała jakąś nutkę, czy to grozy, czy strachu, czy smutku, czy również szczęścia, ale każdy był potrzebny. Nie ma tutaj nikogo zbędnego. Muszę również wspomnieć, że w lekturze podobały mi się przedstawione dwie perspektywy: kiedyś oraz tu i teraz. To, co działo się w przeszłości pokazało nam, jaki ma wpływ na teraźniejszość, że to, co miało miejsce kiedyś, w ogromnym stopniu wpływa na nasze życie teraz. A zakończenie spowodowało we mnie taką reakcję, że gałki oczne mało mi z orbit nie wyskoczyły. No wow! ???? A jestem na tak i czekam na więcej, a w tym miejscu polecam Wam, moi Mili, tę lekturę! Gwarantuję emocje, które sięgną zenitu! ????
????
Powieść ma swoją premierę 24.11, czyli już za tydzień! ???? Czekajcie na nią bardzo, bardzo! ????
...

"To, że spędziłam piętnaście lat w szpitalu dla umysłowo chorych, odsiadując wyrok, który sama na siebie wydałam za zbrodnię, której prawie na pewno nie popełniłam, jest tak nie do przyjęcia, że łagodnie rzecz biorąc, czuję się potężnie oszukana i zdradzona."
Karen Dionne powraca z kolejnym thrillerem "Okrutna siostra", który ponownie wciągnie w problemy rodzinne bohaterów. Rachel spędza w szpitalu psychiatrycznym piętnaście lat pewna, że zabiła swoich rodziców. Dzięki dziennikarzowi, który przeprowadza z nią wywiad, dowiaduje się, że według lekarza sądowego, to nie ona popełniła zbrodnię. Postanawia wrócić do domu, w którym mieszka jej siostra i ciotka, by móc poznać prawdę.
W "Okrutnej siostrze" jest podobny schemat jak w "Córce króla moczarów". Osoba, która wyrządza krzywdę jest spokrewniona z bohaterką. Rodzinny dom znajduje się na posiadłości oddalonej od innej społeczności. Bohaterowie związani są mocno z naturą, tutaj ze zwierzętami. Akcja, która nie ma szaleńczego tempa.
Podoba mi się, że autorka buduje akcję w kręgu najbliższej rodziny. Nie ma zamieszania, postronnych bohaterów, którzy nie wnoszą nic do fabuły. Jest ścisłe grono, którego dotyczy historia i tego się Karen Dionne trzyma. Wstrząsające jest to, że najbliższa ci osoba, może wyrządzić najgorszą krzywdę, w tym wypadku rodzona siostra.
Najbardziej zaciekawił mnie wątek siostry, u której będąc dzieckiem, stwierdzono osobowość psychopatyczną. Jak się ona objawiała, jak próbowali sobie poradzić z tym rodzice Rachel, jak trudno było podejmować decyzje względem starszej córki - według mnie to był najmocniejszy wątek całej powieści.
Akcja toczy sie dwutorowo i jest napisana z perspektywy dwóch postaci - Rachel w czasie teraźniejszym, kiedy to wychodzi ze szpitala psychiatrycznego, oraz Jenny, matki Rachel, dzięki której bliżej poznajemy zachowanie Diany i zmagania, z jakimi kobieta wraz z mężem musieli się zmierzyć.
Nie jest to thriller mrożący krew w żyłach, gdzie akcja brnie jak pendolino. Po poprzedniej książce autorki można było się tego spodziewać i tak właśnie było. Karen Dionne skupia się na portrecie psychologicznym "psychopaty" i tym, jak jego obecność i zachowanie wpływa na resztę rodziny. Jeśli szukacie thrillera z gatunku tych lekkich, to zachęcam do przeczytania ????

W życiu 11-letniej Rachel zdarzyło się coś co sprawiło, że jej rodzice odeszli z tego świata. Następnie dziewczynka spędziła 15 lat w zakładzie psychiatrycznym i teraz postanowiła dowiedzieć się prawdy. Przez większość czasu wydawało jej się, że to ona ich zabiła, jednak na koniec nie była tego taka pewna. Postanowiła wrócić do rodzinnego domu i zmierzyć się ze wspomnieniami oraz poznać prawdę o śmierci rodziców. Czy udało jej się dojść do prawdy? Czy nie była ona dla niej zbyt bolesna?

Przeszłość przeplata się z teraźniejszością, dzięki czemu można lepiej można zapoznać się z motywami poszczególnych bohaterów. Na pewno podobała mi się obserwacja niedźwiedzi, w tym jednego wyjątkowego - albinosa. Kreacja jednej z żeńskich postaci pokazuje, że już od maleńkości można przejawiać niekoniecznie pozytywne żądze. Przeszłość miesza się z teraźniejszością, jednak Rachel dopiero na końcu książki dowiaduje się co było przyczyną śmierci jej rodziców.

Wplecenie wątków przyrodniczych, nowego dziecka w rodzinie, ciotki do zajmowania się dziećmi i jej partnera sprawia, że nie można narzekać na małą ilość napięcia. Pozycję czyta się naprawdę sprawnie i jej zakończenie przypadło mi do gustu. Może nie zapadnie mi na zbyt długo w pamięci, jednak nie żałuję, że postanowiłam się z nią zapoznać.