Opowieści z tej ziemi

Demistyfikacja świata wyidealizowanego? Książka Pana Tomasza Szmajdy jest zbiorem dwudziestu dwu opowieści. Każda z nich posiada swych wyraźnych i barwnych bohaterów. Ja sam jako czytelnik, bardzo szybko adaptowałem się do zastanej sytuacji w jakiej się oni w właściwym dla nich czasie znajdowali, i z dużym zaciekawieniem śledziłem ich perypetie. Bohaterowie, są nakreśleni na tyle zręcznie, że bez konieczności przywoływania ich z imienia, a z samej tylko wypowiedzi, czy dialogu, jesteśmy w stanie ich rozpoznać. Dużym walorem książki jest jej literacki kunszt. Każda z opowieści jest zwięzła, wartka i intrygująca, częstokroć napięcie budowane przez autora umiejętnie rozładowywane jest na koniec opowieści, co czyni lekturę zajmującą i nie pozwala oderwać się do jej zakończenia, by następnie chłonąć każdą następną. Całość wypełniona jest także treścią przemyśleń samego autora, co pozwala poznać jego intencje i sąd o danej sytuacji. Sam czułem pewien niedosyt związany właśnie z tym aspektem. Oczekiwałem bowiem na tle tych historii większej ilości wynurzeń odautorskich, które obok samych opowieści były moim zdaniem najistotniejszym elementem tekstu. Książka Pana Tomasza Szmajdy jest dla mnie swoistą, jak wspomniałem to na początku, ?demistyfikacją świata?, a rozumiem pod tym pojęciem ukazanie go sprzecznym do współczesnych wyobrażeń o świecie, który zostaje wyzuty z pojęcia straty, nieszczęścia, bólu, tragedii, zła, nienawiści a nawet pojęcia śmierci; świata który pod fałszywym pojęciem szczęścia, zamiata pod dywan wszelkie ?niechciane? ? tak, dzieci, starszych, wykluczonych, zniszczonych zawodowo, bezdomnych, biednych. Tak, to wszystko można znaleźć w tej książce, i choć nie ze wszystkim trzeba się zgadzać, to dla własnego oczyszczenia się z fałszywych mniemań, jest to doskonała lektura.