Opowieści Zuzanny

Wróciłam! ???? Stęskniliście się za mną? ????

?RECENZJA?

Zuzanna nie miała łatwego życia. Pamięta wojnę i to, co działo się przed nią. Pamięta ucieczkę oraz tułaczkę. To wszystko opowiada wnukowi, który widzi, ile ma szczęścia, że żyje tu i teraz.
????
Nasza bohaterka Zuzanna w tej książce opowiada swojemu wnukowi Arturowi, jak żyła przed wojną i w trakcie niej. Dzięki tym opowieściom ten młody człowiek zmienia swoje patrzenie na wiele spraw. Wiadomo, jak to bywa w życiu, każdy ma jakieś problemy, każdy z czymś się mierzy, ale tutaj, w tej historii, pokazane jest to, jak można zmienić patrzenie na świat i to dla mnie było bardzo pozytywne. Sięgając po tę powieść, myślałam, że to będzie lekka lektura, która nie wywoła we mnie żadnych emocji. Nic bardziej mylnego! Autorka pokazuje nam tutaj brutalność osób wobec innych, co bardzo mnie boli i nie dowierzam, że byli tacy ludzie na tym świecie. Przypuszczam, że tutaj pisarka zaserwowała nam kawałek prawdziwej historii. Oczywiście mogę się mylić ???? "Opowieści Zuzanny" to historia o przeszkodach i trudach życia, ale również o miłości, która gdzieś tam na nas czyha. Nigdy wcześniej nie miałam styczności z tą autorką, co jeszcze bardziej powoduje u mnie radość, że pierwsze spotkanie było tak udane. Język i styl napisanej powieści z uwagi na jej treść był lekki oraz przyjemny. Przez książkę "leciałam" jak błyskawica i nie czułam uciekających stron, co jest ogromnym plusem. Na te chłodne wieczory polecam Wam tę lekturę! Myślę, a nawet jestem przekonana, że spędzicie z nią dobry czas ...

Każde pokolenie mierzy się ze swoimi problemami, troskami, czy zmartwieniami. Czasy spokoju przeplatają się z okresami wojen i zawieruch. Jednak niezależnie od tego, w którym momencie dziejowym dołączyliśmy do teatru zwanego życie, każdy z nas po prostu szuka szczęście. Tylko i aż tyle.

Zuzanna przyszła na świat w rodzinie pełnej miłości. Jednak wojna nie była łaskawa dla Polaków na kresach, po beztroskim dzieciństwie nastały chwile grozy i tułaczki. Potem też nie było lepiej. Komunizm nie sprzyjał budowaniu rodzinnego szczęścia, ale życie toczyło się dalej. Wiele lat później Zuzanna opowiada o tym wszystkim Arturowi, młodemu chłopakowi, który sam stara się odnaleźć w życiu. Czy przeszłość wpłynie na teraźniejszość? Czy cudze doświadczenia mogą być wsparciem?

?Opowieści Zuzanny? to książka idealna dla osób, które cenią sobie fabułę historyczną. Przeszłość nie jest tylko tłem do opisywanych wydarzeń, ale bieżącą akcją opowieści. Czytelnik, razem z Arturem, odrywa trudne doświadczenia tytułowej Zuzanny, nie raz postawionej w sytuacjach ekstremalnych. Wojna, komunizm, repatriacje, w tej książce pojawia się wiele poważnych, historycznych tematów. Nie są jednak zaprezentowane jak w podręczniku, ale przez pryzmat emocji głównej bohaterki, dzięki czemu łatwiej wczuć się w opisywane wydarzenia.

Książka próbuje nam też zaprezentować, że w każdych czasach jest też miejsce na szczęście, na radość z codzienności, na prostą sympatię, czy miłość. Dla kontrastu opowieści przeplatana jest historią Artura, który pomimo tego, że żyje w o wiele spokojniejszych czasach, jest pogubiony i nie do końca jest w stanie sprecyzować, czego mu brakuje. Najciekawsze jest to, jak wpływa na chłopaka opowieść Zuzanny, w jaki sposób uzmysławia mu pewne sprawy i pomaga mu odnaleźć się w tak naprawdę zupełnie innych czasach.

?Opowieści Zuzanny? to książka, która co prawda nie jest przepełniona szybką akcją, za to nie sposób jej zarzucić braku intensywnych emocji. Podczas lektury można się wzruszyć, ale też zastanowić nad ważkimi tematami. Niektóre rzeczy całe szczęście minęły, inne wciąż pozostały aktualne. Zdecydowanie warto sięgnąć po ten tytuł!

...

Zuzanna opowiada wnukowi o swojej przeszłości, której dzieciństwo przypadło na lata wojenne. Urodzona na Kresach Wschodnich, doskonale pamięta realia sprzed wojny i w jej trakcie. Zmuszona uciekać z rodzinnego domu i tułać się wraz z całą rodziną mozolnie poszukując bezpiecznego kąta. A jej późniejsze życie w niechlubnych latach komunizmu w Polsce, również nie należało do najłatwiejszych.

Losy babci Zuzanny przeplatają się z obecnym życiem jej wnuka Artura, sprawiają, że podejście chłopaka do wielu spraw ulega zmianie. Zaczyna zadawać sobie pytania jak on by postąpił w danej sytuacji. Rozpoczyna się jego droga ku dojrzałości i poszukiwania szczęścia.

Mnóstwo tu historii z życia małej Ziuni, historii czasem mrożących krew w żyłach, bowiem z racji miejsca zamieszkania jej rodzina znalazła się między młotem, a kowadłem, między okrutnymi faszystami, a żądnymi krwi Polaków banderowcami z UPA. Ich codzienność to wieczny lęk i obawa o życie swoje i najbliższych.

Za każdym razem trzymając tego typu książkę w dłoniach, nie jestem w stanie uwierzyć, że ludzie zdolni są do takiego bestialstwa. Moim buforem bezpieczeństwa jest świadomość, że to fikcja literacka przedstawiona w możliwe łagodny sposób, choć doskonale zdaję sobie sprawę, że oparta została na prawdzie historycznej. Nie dopuszczam do siebie tej wiedzy, z obawy, że mogłabym rozpaść, bez możliwości powrotu do stanu "sprzed". Cała ja - WWO.

W dużej mierze to powieść obyczajowa o wzlotach i upadkach, radościach i smutkach, o wszystkich tych chwilach, na które składa się kalejdoskop zwany życiem.

Książkę odebrałam za punkty w portalu ...

"Opowieści Zuzanny" Katarzyny Janus to historia o różnych trudnych, życiowych przeszkodach do pokonania, aby żyć w spokoju i z miłością u boku. Ta powieść była moim pierwszym spotkaniem z twórczością tej autorki i uważam je za całkiem udane. Jej styl pisania jest stonowany, dojrzały i ciepły. Bohaterką powieści jest Zuzanna, starsza kobieta, która snuje opowieści ze swojego życia, jej wnuczkowi Arturowi. Poznajemy losy jej rodziców, jej niełatwe dzieciństwo w czasach wojennych, pełne strachu o życie swoje i swojej rodziny. Jesteśmy świadkami wkraczania Zuzanny w dorosłość, miłosnych uniesień, wzlotów i upadków. Książkę czytało mi się łatwo i szybko, jednak zabrakło mi w niej większych emocji. Historie Zuzanny z przeszłości są przeplatane życiem Artura, który mierzy się z problemami dnia codziennego i w pewnym momencie zgubił chęć do życia i brak mu pozytywnej energii. Pomimo poruszania różnych wątków z życia Zuzanny oraz życiowych niepewności Artura, cała historia była dla mnie zbyt stonowana i płaska. Myślę, że przypadnie ona do gustu osobom chcącym nieco wytchnienia i odpoczynku od książek pełnych większych emocji, w których akcja goni akcję. Z pewnością ta książka będzie też spokojną odskocznią od galopującej codzienności i może skłoni niektórych do docenienia tego, co mamy.

Dzieciństwo Zuzanny przypadło na ciężkie czasy. Kobieta urodziła się na Kresach Wschodnich i do dziś pamięta ucieczkę i lęk, jaki jej wcześniej towarzyszył. Potem jej życie także było częściową tułaczką i nie zawsze było łatwo i kolorowo. Pierwsza miłość ogromnie ją doświadczyła i już jako młoda kobieta stawała przed trudnymi życiowymi wyborami. Starała się jednak dążyć do upragnionego celu i żyć w zgodzie z samą sobą.
Artur jest dorosłym wnukiem Zuzanny. Chłopak nie wie jeszcze, co chce robić w życiu i powoli zaczyna odczuwać dojmującą życiową pustkę. Pewnego dnia babcia zaczyna snuć przed nim opowieści ze swojej młodości, a on zamiast jak wcześniej uznawać ten czas za stracony, zaczyna jej uważnie słuchać. Te historie poruszają w nim jakąś strunę i chłopak postanawia wprowadzić w swoim życiu zmiany. Dodatkowo wszystko zmienia się, gdy poznaje uroczą dziewczynę. Czy teraz jego życie nabierze sensu?
***
Historia porusza trudne tematy życiowe. Znajdziemy tutaj skomplikowaną miłość, ucieczkę z miejsca pochodzenia, zagubienie, śmierć bliskich , pośród wszystkiego młodą kobietę, która musi się odnaleźć w trudnych sytuacjach i szybko nauczyć się podejmować trudne życiowe decyzje. Tematyka ciekawa, ale jak dla mnie czegoś tej książce brakuje. Fakt, że opowieści snute przez główną bohaterkę są interesujące, a dylematy, z którymi zmaga się jej wnuk wielu z czytelników mogłoby odnieść zapewne do siebie samych. Jednak chyba zabrakło mi tego ?czegoś? w samej narracji. Tak, jakby bohaterom brakowało jakiejś cząstki osobowości. O ile ich historie są ciekawe, o tyle oni sami wydają mi się bezbarwni.
Muszę przyznać, że spodziewałam się po tej książce więcej emocji. A niestety podczas czytania nie odczułam ich zbyt wiele. Wyjątkowo nie współodczuwałam z głównymi bohaterami, a byłam jedynie niemym świadkiem ich losów i życiowych wyborów. Z uwagą śledziłam to, co się z nimi działo, ale nie czułam się tak, jakbym uczestniczyła w jakiś sposób w ich życiu. Ot, prześledziłam po prostu wydarzenia, jakie odbyły się z ich udziałem. Nie chcę przez to powiedzieć, że książka jest zła, bo nie jest. Po prostu dla mnie zabrakło w niej tego czegoś, co splata losy bohaterów z czytelnikiem i sprawia, że wczuwamy się w opisywaną historię, jakbyśmy sami brali w niej udział. Uwielbiam odczuwać emocje głównych bohaterów, a teraz mi tego zabrakło.

?Jak ten czas szybko mija. Żyjesz, męczysz się radujesz, tworzysz coś, poznajesz nowych ludzi, zakładasz rodzinę, rodzisz dzieci, a potem? Pogrzeb? posprzątane, pozamiatane, nie ma człowieka.?

Artur to młody, pogubiony, beztroski chłopak. Żyje z dnia na dzień, z góry zakłada, że nie musi się starać, bo i tak jest na straconej pozycji. Pod wpływem opowieści babci Zuzanny, zaczyna dostrzegać pewne rzeczy i doceniać swoją codzienność. Dość niespodziewanie w jego życie wkracza Ania.

Zuzanna ma ponad osiemdziesiąt lat, urodziła się na Kresach Wschodnich, przeżyła wojnę, wygnanie, ucieczkę przed pewną śmiercią z rąk banderowców. Doskonale pamięta realia czasów powojennych, tułaczkę, kolejne przeprowadzki, to z czym zwykli ludzie musieli się zmagać w czasach komunizmu. W swej opowieści wraca do dzieciństwa, wczesnej młodości i dorosłości. Nigdy nie miała łatwo, ciężką pracą i wyrzeczeniami zostało naznaczone jej życie. Mozolnie budowała swoje szczęście i szukała swojego miejsca na ziemi.

Piękna, całkowicie przykuwająca uwagę opowieść, której akcja toczy się swoim rytmem, intryguje i niesie emocje. Fabuła ciekawie utkana, wciąga nas w wir wydarzeń, toczy się dwutorowo. Mamy czasy współczesne, gdzie na pierwszy plan wysuwa się Artur, a obok przeszłość Zuzanny, która w swych opowieściach przybliża wnukowi swoje, trudne, przepełnione dramatycznymi i radosnymi chwilami życie. Te dwie płaszczyzny czasowe idealnie ze sobą współgrają, a my przenosimy się w czasie i razem z Zuzanną mierzymy się z tym co przynosi jej życie. Zuzanna zyskała moją sympatię od razu, to silna, inteligentna, ciepła, szczera kobieta. W swoim życiu przeszła bardzo dużo, widziała niejedno. Bardzo kocha swojego wnuka, dostrzega jego zagubienie, umiejętnie motywuje go do walki o siebie.

Trudne wojenne czasy, pogromy band UPA, niespokojne powojenne lata komunizmu. Patriotyzm, walka o przetrwanie, głód, śmierć, repatriacje. Szukanie swojego miejsca na ziemi. Pani Katarzyna ukazuje wartości jakie niesie rodzina, drugi człowiek, przywiązanie, szacunek. Bardzo wyraźnie zaznacza, aby cieszyć się z tego co mamy. Trzy pokolenia kobiet ich siła, zaradność, wzajemny szacunek, miłość, wsparcie na każdym kroku. Podejmowanie, trudnych decyzji i ich konsekwencje. Historia oparta na prawdziwych wydarzeniach, główna bohaterka ? Zuzanna to mama Autorki.

Opowieść całkowicie wciąga, świat realny przestaje istnieć. Z łatwością wkraczamy w życie bohaterki razem z nią odczuwamy towarzyszące jej emocje. Radości i smutki, zwątpienie, nadzieję, porywy serca, zmagania z przeciwnościami losu. Czas, który nieustannie i tak szybko płynie? Było to moje pierwsze ? jakże udane spotkanie z Autorką ? koniecznie muszę przeczytać inne jej powieści. Z całego serca polecam.

Zuzanna, główna bohaterka książki opowiada swojemu wnukowi o przeszłości. Urodzona na Kresach Wschodnich pamięta czasy sprzed wojny. Zwierza mu się z sytuacji, które odcisnęły na niej swoje piętno. Artur dzięki wspomnieniom docenia teraźniejszość i postanawia zmienić swoje życie, zdając sobie sprawę, że ma to szczęście żyjąc w spokojniejszych czasach.
Nie ukrywam, że mam problem z tą książką. Bardzo podoba mi się zbieg konfrontacji przeszłości z teraźniejszością, ale liczyłam, że podadzą to w nieco innej formie,bo o ile wspomnienia Zuzanny zdobyły moje serce, tak zachowanie i problemy Artura totalnie mnie nie kupiły. Wiem, że zaakcentowanie bariery jaka dzieli pokolenia była potrzebna, ale czytanie jednego fragmentu po drugim najpierw o trudach wojny, a później o tym jak chłopak nie potrafi znaleźć pracy wytrącało mnie z klimatu. Niemniej jednak mając na uwadze język i styl oceniam tę książkę 8/10.

"Opowieści Zuzanny" K.Janus

"Jakże często zdarza się, że przypadek kieruje naszym życiem? Stawia na naszej drodze ludzi, którzy wkrótce stają się dla nas kimś niesłychanie ważnym."

Katarzyna Janus urodziła się w Kamiennej Górze, ale swoje dorosłe życie związała z Lesznem,gdzie pracuje jako lekarz pediatra, pulmonolog i specjalista rehabilitacji. Pani Katarzyna jest też pisarką. W swoich powieściach opowiada o miejscach, które zrobiły na niej duże wrażenie.

"Opowiesci Zuzanny" to książka oparta na opowiadaniach matki pisarki. Główna bohaterka przenosi nas w czasy sprzed wojny na Kresach Wschodnich. To tam, urodziła się Zunia i jej rodzeństwo. Czasy, w których przyszło żyć Zuzannie były trudne, wiązały się z częstymi przeprowadzkami, panowała bieda. We wczesnych latach dzieciństwa wybuchła wojna i okupacja. Mimo ciężkich czasów nawiązują się wieloletnie przyjaźnie, pojawia się pierwsza miłość.

Opowieści Zuzanny przeplatają się z historią Artura, wnuka naszej bohaterki. Początkowo nie polubiłam tego chłopaka. Znudzony, zaniedbany i bez planów na życie - to jego główne cechy. Jednak w pewnym momencie postanowi coś w sobie zmienić. Wspomnienia babci spowodują, że chłopak poszuka pracy oraz pomyśli o zmianie wyglądu. W jego monotonnym życiu pojawi się "Czupurek".

"Opowiesci Zuzanny" to też książka o miłości. O jej trudach, poszukiwaniu i budowaniu szczęścia. Artur zastanawia się czym jest miłość, rozgląda się za swoją drugą połówką. Babcia wspomina własne doświadczenia.

Lektura zrobiła na mnie dobre wrażenie. Wzruszała oraz skłaniała do wielu przemyśleń. Podobało mi się porównanie obecnych czasów do przeszłości. Jednak moim zdaniem, rozdziały poświęcone Arturowi były trochę za długie. Nie bardzo interesowałam się jego postępem w nauce czy szukaniem pracy. Zdecydowanie ciekawsze były wspomnienia babci.

Książka pt."Opowieści Zuzanny" to ładna powieść obyczajowa z historią w tle. Nie doświadczymy w niej szybkiej akcji czy jakiś szczególnych zwrotów. Mimo to czas spędzony z tą lekturą uznaję za udany. Jestem pod wrażeniem lekkiego pióra pisarki. Spodobał mi się piękny język. Książkę czyta się bardzo przyjemnie, choć czasy, w których przyszło żyć głównej bohaterce, były trudne i bolesne. Jest to też ciekawa lekcja historii. Serdecznie polecam.

Opowieści Zuzanny" to wspomnienia, wspomnienia o wojnie, życiu, miłości, przeplatane teraźniejszymi wydarzeniami.
Książka to historia życia matki autorki, w której losy wplecione są przygody Artura - wnuka kobiety. To jemu Zuzanna opowiada swoją historię. To opowieść o losach rodziny, życiu na Kresach, które momentami było bardzo ciężkie i o ucieczce w lepsze miejsce. To przejmująca historia, może o trudnej tematyce, jednak bardzo wzruszająca

Czytanie tej książki, to czysta przyjemność. Językowo jest rewelacyjnie. Ciężko było się z nią rozstawać. Autorka napisała ją z dwóch perspektyw. Pierwsza dotyczy samej Zuzanny, jej przodków i życia w czasach wojny, tułaczki po Polsce, odnalezienia swojego miejsca na ziemi i miłości, której nigdy nie żałowała. Pokochałam tą bohaterkę, a podczas czytania czułam od niej nieposkromnioną siłę, odwagę i wrażliwość. Urzekła mnie całą sobą. Trochę mniej polubiłam Artura, wnuczka Zuzanny, którego autorka przedstawia w drugiej perspektywie. Taki niby dorosły, a jednak nie do końca - mały duży chłopiec, który wymaga opieki i nie potrafi wziąć za siebie odpowiedzialności. Dość negatywny i pesymistyczny, co było momentami drażniące.

W całości książka jest rewelacyjna - spokojna, lekka, z przesłaniem. Aż szkoda, że tak szybko się skończyła. O samej Zuzannie mogłabym czytać bez końca. Na szczęście o niej dowiadujemy się z niej najwięcej. Niesamowicie przy niej odpoczęłam. Momentami nawet się wzruszyłam. Bez mrugnięcia okiem mogę ją dodać na listę książek idealnych pod ciepły kocyk. Gorąco wam ją polecam.
...

Bardzo ładna powieść obyczajowa o miłości w trudnych czasach.
Polecam serdecznie.