Osiedle Sielskiej Przyszłości

W najnowszej powieści autorka porusza takie tematy jak macierzyństwo, rola kobiety w społeczeństwie, sztywne ramy społeczne, problemy małżeńskie, kryzys mieszkaniowy, finansowy i demograficzny, relacje z sąsiadami, a wszystko to w zamkniętej społeczności na eksperymentalnym osiedlu.

Nie od dziś wiadomo, że życie w zamkniętej społeczności stanowi wyzwanie. Tego wyzwania póki co podjęły się cztery rodziny. Mieszkają na odludziu, a więc są skazani na swoje towarzystwo, muszą się poznać, a także wystawić na krytyczne spojrzenia jak i wścibskie pytania niektórych sąsiadów. Bo jak to, kobieta pracuje, a mąż zajmuje się dzieckiem; wszyscy powinni być zadowoleni z takiej szansy; na co mają narzekać, wystarczy dostosować się do większości. Łatwo jest oceniać i wyciągać wnioski nie mając pełnego obrazu. A co jeśli są na granicy finansowej i psychicznej, nie stać ich nawet na podstawowe rzeczy i muszą nadszarpnąć swoją godność, by zapewnić dzieciom to czego najbardziej potrzebują? Kobiety są szczególnie wystawione na krytyczne spojrzenie, skoro pracuje to nie ma czasu na zajmowanie się dzieckiem, jest zmęczona, nie chce się integrować, te komentarze wzbudzają u nich poczucie winy, ale często za tym stoi nieodpowiedzialny partner, który nie jest obwiniany. Pojawiają się wątpliwości czy są w stanie dotrzymać warunki kontraktu. Kiedy dochodzi do sytuacji dwuznacznych boi się, że to ona będzie obwiniana. Pod przykrywką pomocy i gościnności, chcą osiągnąć swoje cele jak i wejść z butami w życie sąsiada.

Lekkie i przyjemne pióro sprawia, że przez książkę się płynie. Autorka świetnie ukazuje z jakimi problemami musi zmagać się koreańskie społeczeństwo, historia pełna ludzkich emocji, odważnych tematów i skłaniająca do refleksji.

Na osiedlu oddalonym o 30 min. od Seulu powstaje osiedle, które zamieszać może 20 par. Wymogiem otrzymania mieszkania w atrakcyjnej cenie jest deklaracja, że w ciągu 10 lat pary będą miały trójkę dzieci. Oddaleni od wielkiego miasta mieszkańcy próbują ułożyć sobie życie w tym specyficznym miejscu, dzieląc się obowiązkami i spędzając razem czas. Pomysł na fabułę bardzo mi się podobał. Bardzo lubię historie odkrywkowe, gdzie powoli poznajemy bohaterów. Tu mamy zastosowaną taką metodę. Super było poznać co nieco kulturę koreańską, tamtejsze zwyczaje od segregacji odpadów, przez robienie zakupów, po kontaktu międzyludzkie. Wizja społeczności, która jednoczenie pomaga sobie i uzależnia jej członków od siebie, jest co prawda przerażająca, ale też bardzo ciekawa z punktu widzenia czytelnika. Totalnie nie umiałam się odnaleźć w postaciach. Koreańskie imiona były dla mnie nie do ogarnięcia mimo usilnych starań. Mam wrażenie, że było tu poruszonych mnóstwo wątków, ale gro z nich było totalnie nieciekawych, jak np. wydarzenia w stołecznym przedszkolu. Brakowało mi tu intetesujacych bohaterów, wszyscy są poprawni i nijacy. Ta historia jest mocno poszarpana, czasem jest bardzo ciekawie, za chwilę wieje nudą i robi się męcząco. Mocno nienaturalny jest dla mnie też język dialogów - możne to kwestia tłumaczenia, a może wszechobecnej grzeczności. Dla mnie to niewykorzystany potencjał, gdyby nie koreańskie smaczki, ta książka nie zapadła by mi w pamięć. To wymiar kulturowy robi z niej interesującą pozycję.