Osobni

"Niesamowite! Nieświadomie wybieramy to, do czego przywykliśmy przez lata. W czym się wychowaliśmy. Nawet jak za tym nie tęsknimy. Albo nigdy nie tęskniliśmy. A może tęsknimy, tylko się nie przyznajemy?"- fragment

Kinga to biegaczka amatorka, która z przerażeniem odkrywa, że zbliża się u niej menopauza. Ucieka z miasta, by pośród beskidzkiej ciszy odzyskać spokój.
Mateusz to poważny pan dyrektor, warszawskiej korporacji. Na co dzień, z wyboru, prowadzi życie nie młodego już singla.
Tymek to osierocony chłopiec z górskiej wioski, który uwielbia biegać.
Trójka osób, trzy różne charaktery, trzy różne historie... Czy istnieje możliwość, by połączyć ze sobą losy zupełnie trzech, różnych ludzi?

Trzy dni! Tyle zajęło mi przeczytanie tej książki. I to nie dlatego, że była nudna, zła czy bezwartościowa. Wręcz przeciwnie, bo ma w sobie bardzo wiele wartości, takich jak miłość, przyjaźń, zaufanie, szacunek. Ja po prostu chciałam przeczytać ją na spokojnie, pomału, by otoczyć się energią, która z niej płynie. Spokojem, który jest tak bardzo "gościem" w codziennym życiu, bo ta książka, pomimo wielu zawirowań, które są częścią życia bohaterów tchnęła we mnie spokój. Spokój płynący prosto z gór, pośród których rozgrywa się większa część fabuły. Zielone, bezkresne hale, szum drzew, które chciałyby wierzchołkami dotykać szczytów gór... Piękne opisy przyrody, która jest kwintesencją górskiego krajobrazu.
Wiecie, co jeszcze mnie urzekło? Ta silnie bijąca potrzeba bliskości i dotyku, płynąca od bohaterów książki. Autorka tak obrazowo opisała palący brak obu tych rzeczy, że czułam to całą sobą. Ale i przedstawiła momenty, które ukazują jak nawet niewielki dotyk potrafi odczarować wszelkie jego braki. Mały gest, dotknięcie dłoni, przytulenie, pogłaskanie po głowie. Ot, niby nic wielkiego, ale dla osoby, która tego potrzebuje, wielki dar- bliskość drugiej osoby, która tym dotykiem okazuje troskę, sympatię, czy zwykłe "jestem przy Tobie". Pięknie ????
"Osobni" to historie ludzi, których połączyły ze sobą góry. Opowieść pełna ciepła, życzliwości, natury i bliskości, której każdy z nas potrzebuje. Oprócz tego czeka Was sporo życiowych niespodzianek, zakrętów i zawiłości, jakie tylko to życie potrafi sprawić. Książka, która utuli czytelnika i spowoduje, że będzie on "swój", a nie osobny. Z całego serducha zachęcam Was do lektury???? Naprawdę warto! Warto też mieć pod ręką chusteczki.

?Kiedy sięgniesz pamięcią wstecz, widzisz, jak wiele z naszego życia zmarnowaliśmy w samotności. Każdemu potrzebni są przyjaciele.? ? Vincent van Gogh

Mateusz i Kinga. Dwie sobie obce osoby, żadna z nich nie zna drugiej. Nic ich nie łączy, nic nie dzieli. Ale czy jeden wyjazd może wszystko zmienić?

To nie kolejny romans z tagiem: wpadli na siebie po latach i miłość odżyła czy są już parą spędzają wakacje w górach. Nie ma nic przeciwko takiej tematyce, ale tutaj mamy zupełnie coś innego. Oni się nie znają i nawet nie wiedzą, że się poznają!

Oboje nie są już młodzi, ale łączy ich samotność. Tak jak wielu w współczesnym świecie, nie znaleźli miłości i tej jedynej osoby z którą spędzą resztę życia.

Sam Matuesz unika ich jak, tylko może. Woli zabawę niż angażowanie się w nie. Przez swoje stanowisko dyrektora handlowego w międzynarodowej korporacji nie ma na nie za dużo czasu.
Kinga jakoś na swojej drodze nie spotkała nikogo wyjątkowego. Kinga jako pracownik wydawnictwa, też ma dużo na głowie, ale jednak życie postanowiło z niej lekko zadrwić, wrzucając ją w wir kobiecego starzenia się.

On przyjeżdża do górskiej miejscowości po to by oglądnąć odziedziczony majątek, a ona by odpocząć, pozbierać myśli i spróbować pogodzić się z czyhająca za rogiem menopauzą.

Na pierwszy rzut oka nie widać by coś tych dwoje złączyło, ale jednak im dalej tym widzimy, że może jednak dadzą sobie szansę? Kto wie?

W książce pojawia się także jeszcze jeden bohater. Kto? Sami go odszukanie czytając tą książkę.

Podoba mi się w niej to, że poruszono dość powszechny temat samotności. Przecież nie każdy jest w związku i nie każdy po powrocie do domu ma do kogo się odezwać. Sama historia nie była wyolbrzymiona czy jakoś bardzo pokręcona. Wszystko tutaj było takie jakby naprawdę zdarzyło się w współczesności. Pokazano tutaj, że nic nie jest sielanką i że szczęście od drugiego człowieka nie przychodzi przez pstryknięcie palcami.