Ostatnia z Krwi

Dalillah Roy jako jedyna ocalała z eksterminacji sabatu Krwi. Zmiennokształtni próbują ją złapać. Dziewczyna jest już zmęczona ciągłą ucieczką. Jest przekonana, że nie uzyska żadnej pomocy czy wsparcia. Zostaje porwana Alfę i Omegę. Dostaję wybór - przeczekać w ukryciu lub stanąć do walki i się zemścić. Jak potoczą się losy młodej Dalillah?

Spodziewałam się po tej książce czegoś więcej. W ogólnym rozrachunku podobała mi się. Miałam problem z wkręceniem się w przedstawiony świat. Do samego końca nie potrafiłam się połapać z tymi wszystkimi klanami czy intrygą. Czułam się jakby coś mi umknęło. Pomimo, że jest na tyle książki słowniczek, on za dużo mi nie pomógł. Przez całą tą książkę bardzo dużo się działo. Czasami dla mnie za szybko. Jeszcze dobrze nie przetworzyłam pewnych informacji a już pojawiały się nowe. Zdarzały się zwroty akcji czy niedopowiedzenia, które sprawiały, że byłam ciekawa dalszych wydarzeń. Jak dla mnie za dużo było tych klanów, dlatego ciężko było mi się połapać, które w końcu są dobre a które zostały wręcz zniszczone. Albo różnice między tymi osobami z klanów. Też za dużo pojawiało się pobocznych postaci. Pamiętam i potrafię rozróżnić pewnie z pięciu bohaterów. Bardzo mi się spodobała główna bohaterka - Dalillah. Polubiłam jej charakterek. Posiada ona dużą moc, ma cięty język oraz jest skłonna do poświęceń. Również polubiłam Sama i Thomasa. Spodobała mi się wymiana zdań między tą trójką (nieraz się trafiło, że śmiałam się przez te dialogi). Samo zakończenie kompletnie do mnie nie trafiło jak i ?rozwiązanie? problemu z główną złą postacią. Zakończenie było dla mnie zaskoczeniem i niespodziewanam się takiego obrotu spraw, jednak czegoś mi w nim zabrakło. Zostawiło to pewien niedosyt u mnie. 7/10

Przyznam się wam, że długo i z niecierpliwością wyczekiwałam na tę książkę, która zafascynowała mnie od chwili, gdy ujrzałam tą cudną okładkę i przeczytałam intrygujący opis. Biorąc ją w swoje ręce byłam przeszczęśliwa i od razu wzięłam się za poznawanie zawartej w niej historii.

Ku mojemu lekkiemu rozczarowaniu miałam trochę problemów by wgryźć się w tę powieść. Przeszkadzał mi natłok informacji i postaci. Na szczęście już dalej poszło mi lepiej i wczułam się w bohaterów uciekających przed bezlitosnymi zmiennokształtnymi.

Poznajemy tu Dalillah, która jest ostatnią żyjącą czarownicą z sabatu Krwi. Cudem ocalała dziewczyna dzięki swojemu sprytowi i ciągłej zmianie miejsca jeszcze żyje, ale jest wycieńczona i załamana zaistniałą sytuacją. Wpadając w ręce fałszywego księdza, który w rzeczywistości jest Alfą wilków myśli, że jej godziny są już policzone. Zdziwiona jest przeogromnie, gdy okazuje się, że zmiennokształtni Alfy są jej sprzymierzeńcami, a także garstka ocalałych wampirów z klanu Kosmosu i inni, którzy zdołali przeżyć eksterminację.

Dlaczego ktoś próbuje zabić wszystkich, w których płynie krew pełna cudownej mocy? Kim jest prześladowca? Czy tej niewielkiej już grupce uda się przeciwstawić agresorowi i go pokonać?

Niezaprzeczalnie autorka miała genialny i oryginalny pomysł na fabułę tej niesamowitej historii, która jest pełna dynamizmu, zaskakujących zwrotów akcji i wątków, przez co nie można się nudzić nawet przez chwilę. Może i było tego odrobinę za dużo, nieznacznie wprowadzając chaos.
Zabrakło mi niektórych wyjaśnień oraz rozwinięcia pewnych scen, jednak i tak jak w transie zaczytywałam się tą lekturą, odrywając się od niej dopiero po dotarciu do finałowych kart. Zakończenie jakie zaserwowała pani Pilch wprowadziło mnie w prawdziwe osłupienie i jestem nim zawiedziona. Nie mogę tego przetrawić, cały czas liczyłam na zupełnie inny finał.

Wielu wrażeń jak i emocji podczas czytania nie brakuje. Wciąż byłam napięta i czujna, momentami przerażona lub rozżalona. Mamy tu krwawe, pełne okrucieństwa sceny walki, brutalne mordy, sadyzm, chęć zemsty, ogromne cierpienie. Bardzo przeżywałam śmierć każdej z postaci.

Ogólnie podobała mi się ta książka, która przeniosła mnie w ciekawy, trochę mroczny świat obfitujący w ekscytujące wydarzenia i odważne postaci tak oddane wspólnej sprawie oraz zdolne do heroicznych poświęceń.

Dlatego gorąco zachęcam was do sięgnięcia po ?Ostatnia z krwi?. Sami osądźcie czy lektura jest w waszym guście i godna polecania. Szkoda, że nie było w niej więcej magii i czarów, które tworzą mega tajemniczy klimat, ale może kolejna książka autorki będzie taka. Na pewno przeczytam co wyjdzie jeszcze spod plastycznego pióra pisarki, bo ma talent i wspaniałą wyobraźnię.

Książka zdecydowanie wyróżnia się spośród książek o podobnej tematyce tym, że przez całą fabułę czujemy oddech oprawców Dalii na karku. Na pewno nie można było się na niej nudzić przez to, że główna bohaterka i osoby, z którymi się sprzymierzyła ciągle uciekają i akcja pędzi do przodu. Niestety książka nie spodobała mi się ????

Nie jestem wrażliwa na krew i brutalne opisy (o ile nie są o zwierzętach), ale tutaj jakoś miałam już dość wszechobecnej krwi czy wnętrzności ? a w teorii znając tytuł mogłam być na to przygotowana. Na ogół lubię dopasowywanie przekleństw/okrzyków do świata, ale tu irytowało mnie ciągłe powtarzanie ?o krwi słodka?, ?święta posoko?, ?krwi wszechmogąca? czy ?krwi najsłodsza? (w kontekście: ?krwi wszechmocna, to było niedorzeczne?).

Na początku zostałam zarzucona wieloma nazwami, ale dało się powoli w to wgryźć. Za to jest mnóstwo postaci, a w ostatnich 100 stronach wprowadzone jest ich jeszcze więcej i momentami nie wiedziałam już, kto jest kim. Zabrakło mi też dokładniejszych opisów wyglądu postaci.

Odczuwałam jakiś dziwny vibe między Dalią a Samem. Gość z opisu wydaje się o wiele starszy (w mojej głowie był jak Idris Elba), a ona ma 17 lat. Mówi do niej ?dziewczynko?, ale chodzi obok niej nagi i zachęca, że jakby chciała, to może się na niego gapić. Do tego prowadzą rozmowę o ?parzeniu się koni i wilków?. Później jest wzmianka, że zmiennokształtni byli kiedyś zoofilami. W ogóle nie przepadam za odnoszeniem się do zmiennokształtnych po ich zwierzęcej postaci.

Totalnie nie mogłam skupić się na potężnym zaklęciu i potwornym ataku, w którym wszędzie lała się krew, bo Sam jest nagi i trzyma Dalię, żeby nie zemdlała i ona na koniec też jest naga, bo zaklęcie spala jej ciuchy xD Potem przez jakiś czas prowadzą rozmowę o starciu z innymi członkami watahy ? nadal nago. Btw czy zmieniając się z człowieka w luźnej szacie w wilka nie powinna ta szata zostać w całości na ziemi?????

Przyznam, że trochę wybijała mnie na zmianę narracja trzecio i pierwszoosobowa ? m.in., dlatego że w tej 3 os. miałam wrażenie, że ciągle to Dalia robi narrację, mimo że jest w innym miejscu. Z kolei we wpisach z dziennika pojawiały się cytaty, co było sztuczne w tej formie. W dzienniku nie napisałabym ?Wybieraj ? warczała mi w twarz. ? Ogranicz do niezbędnego?? tylko ?Fijon przyszła i żądała, żebym??.
_ _ _
W książce jest bardzo, bardzo delikatnie zarysowany wątek romantyczny i w ostatnich 100 stronach dodany jest drugi. Był tak krótko, że nie zdążyłam ani poczuć chemii między bohaterami ani żalu, że to nie wypali.
_ _ _
Zdecydowanie nie podobało mi się rozwiązanie wątku głównego wroga. Zero satysfakcji z całej książki i planowanego odwetu. W ogóle bohaterowie mieli przerąbane ? nowe problemy pojawiały się jak grzyby po deszczu ???? Podsumowując, miały być czary, a wyszło rozczarowanie, ale hej, wielu osobom książka się podobała, więc kto wie, może Wy odnajdziecie się w tym klimacie ????

Ostatnia z krwi to książka z gatunku fantastyki napisana przez polską autorkę, która jest na wysokim poziomie. Mamy sabaty a co za tym idzie - magię, którą uwielbiam. Sięgam po wszystko, co magiczne, więc miałam do czynienia z dużą ilością różnych zasad używania czarów. Aleksandra Pilch bardzo miło mnie zaskoczyła swoją kreatywnością w działaniu magii (jedna z umiejętności naturalnych Dalii była świetna, autorka bardzo dobrze radziła sobie z wykorzystaniem jej w 100%) Dodatkowo poza czarownicami w historii są zmiennokształtni i wampiry, których umiejętności nie są sztampowe. Jest to jednotomowa opowieść, którą bardzo dobrze się czyta. Jest dynamicznie, mrocznie i brutalnie. Zakończenie wywołało dużo emocji, ale nie wyobrażam sobie innego. Z niecierpliwością będę czekać na kolejne twory Aleksandry.