Ostatnie polowanie

"Ostatnie polowanie" jest jedną z tych książek, które do mnie wołały samą okładką. Nie mogłam się jej oprzeć i miałam wrażenie, że kryje się za nią coś niepokojącego, a może nawet przerażającego. I w tym miejscu nie miałam zamiaru czytać opisu, a wpaść w środek opowieści, o której nie wiem absolutnie nic i pozwolić się autorowi zaskoczyć. Czy to wszyło mi na korzyść?

Ta książka to drugi tom serii, ale szczerze mówiąc, czytać można i w odwrotnej kolejności, nie ma to większego znaczenia. Jeśli chodzi o to, co wewnątrz, to jest to kryminał. Dość krwawy, brutalny i nie tylko chodzi tu o trupa i śledztwo, bo historia jest skomplikowana i dziwna. Ale oczywiście jest nieboszczyk i to nie byle jaki, bo obrzydliwie bogaty dziedzic rodu Szwabii. Mężczyzna został pozbawiony głowy i został także wykastrowany przez swojego oprawcę. Jeśli lubicie gdy leje się krew, to w tym miejscu pierwsze pytanie, co odcięto jako pierwsze i czy ofiara cierpiała?

Oczywiście, jak na kryminał przystało, jest również śledztwo i ciekawe postaci, które je prowadzą. Dwójka bohaterów, których już miałam okazję poznać przy czytaniu pierwszego tomu. Każde jest inne i bardzo charakterystyczne, ale też... no kurczę, nudne. Generalnie średnio mnie gdzieś od połowy lektury interesowało co się dalej z nimi stanie. A będę szczera, bohaterowie i to ci główni, śledczy, są dla mnie niezwykle istotni podczas czytania.

Jako swoisty smaczek, autor zahacza jeszcze o Himmlera i nienawiść wobec Żydów. Byłam przekonana, że Grange pokaże, że to niczym zjawy, okrutni oprawcy, ponownie wkradają się do czasów, gdy nie mają prawa takich rzeczy robić. I tu ode mnie ogromny minus, bo było tego zdecydowanie za mało!

W porównaniu do pierwszego tomu, tutaj jest tak dziwnie, nierówno, bo z jednej strony czytało się szybko, ale chyba oczekiwania po "Purpurowych rzekach" miałam zbyt wygórowane i nieco się zawiodłam. W tym przypadku wszystko było o wiele wolniejsze, nudniejsze, przegadane. Mimo to, podobała mi się ta książka i myślę, że chętnie sięgnę po kolejne tego autora.

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Sonia Draga.

Ulubiony cytat : Nie ma prawdy - powtarzał patetycznym tonem podczas wykładów w szkole policyjnej - są tylko wiarygodne kłamstwa.


Kryminalne thrillery, które tworzy autor dla niektórych czytelników mogą być zbyt mocne. Po poprzedniej książce Krainie Umarłych wiedziałam, że dla mnie jego pióro jest strzałem w dziesiątkę. Wszechogarniający mrok, nie oczywistość oraz pasmo niespodzianek.


Jean-Christophe Grangé konstruuje fabułę, w której od początku do końca będziecie raz po raz zaskakiwani. Końcówka jednak przejdzie wasze najśmielsze oczekiwania.


Tym razem przemierzamy duszne i gęste lasy. Kto będzie zwierzyną, a kto czarnym myśliwym ? Czy Pierre Niémans i Ivana Bogdanović pomogą niemieckiej policji w ustaleniu zbrodniarzy i ich krwiożerczych psów ?


Co ciekawe pomysł został zaczerpnięty z kryminalistów zmobilizowanych przez Himmela do tropienia i mordowania Żydów. Poznajemy ciemną stronę historii, o której nie miałam pojęcia.

Dziedzic bogatego rodu ze Szwabii zostaje brutalnie okaleczony i zamordowany podczas polowania. Chociaż miało to miejsce we Francji, cała rodzina mężczyzny i świadkowie mieszkają w Niemczech. Do pomocy niemieckiej policji zostaje skierowany Pierre Niémans i jego partnerka Ivana Bogdanović. Na miejscu trafiają na zmowę milczenia, a tropy wiodą do powołanej przez Himmlera formacji kryminalistów, używanej do tropienia i mordowania Żydów w czasie ostatniej wojny.

Lubię gdy w książkach pojawiają się nawiązania do prawdziwych wydarzeń i postaci historycznych. Tak jest u Grange?a. Chodzi o okrytą złą sławą bandycką formacje z II wojny światowej. Czarni myśliwi wsławili się pogromami ludności cywilnej, które zszokowały nawet SS. Działali oni na terenie Polski, Ukrainy i Białorusi (gdzie wymordowali dziesiątki tysięcy osób, pojawili się m.in. przy pacyfikacji Powstania Warszawskiego. Dzięki temu nie tylko przeczytałem dobry kryminał, ale też mogłem rozszerzyć swoją wiedzę o kolejne karty historii (w tym wypadku czarne).

?Ostatnie polowanie? to zręcznie skonstruowany thriller kryminalny. Autor nie daje nam odetchnąć nawet na moment (z komendantem Niémansem nie sposób się nudzić), często zaskakuje, a na koniec serwuje zaskakujący finał (czegoś takiego nie spodziewaliby się najstarsi górale). Polecam. Warto zanurzyć się w mroczne i niebezpieczne lasy Schwarzwaldu, by wraz z francuskim stróżem prawa rozwikłać tajemnicę brutalnego zabójstwa na polowaniu. Powieść wartka, pełna akcji, idealny materiał na film.

Ostatnie polowanie to całkowicie zwalająca z nóg, jeszcze mroczniejsza od poprzednich książka Grangea. Tylko, ja jestem umiarkowanie obiektywna. Po prostu kocham książki tego autora i już.
Tym razem do służby policyjnej i na karty książki powraca Niemans, policjant niebanalny, uparty, potrafiący wejść w najbardziej pokręcony umysł mordercy, zbrodniarza, co doskonale udowodnił w Purpurowych rzekach. Tym razem policjant wyrusza do Schwarzwaldu żeby wyjaśnić niezwykłą i mega pokręconą zbrodnię.
Co prawda czas nie stał w miejscu. Od wydarzeń z Purpurowych rzek upłynęło sporo czasu, Niemans liczy teraz 58 lat, jednak nadal jest tym samym niezwykłym policjantem, który w czytelniku wzbudza podziw, szacunek, ale i nie ukrywam, także strach. Niemans się wykaże, będzie nieustępliwy, ale tez popadnie w nie lada tarapaty. Oj będzie się działo, jak to u Grange,a bywa. Więcej wam nic z fabuły nie zdradzę. Nie chcę odbierać przyjemności, wielkiej przyjemności wynikającej z lektury. Ta książka to naprawdę jest coś.
Mamy tu mega zbrodnię, maksymalnego świra i wynaturzenia, jakie (tu gwarantuję) nawet nie przyjdą wam do głowy. Do tego mrok, duszny klimat. W zasadzie cały czas mrok. Chodzi mi na równi o otoczenie, ciemny, mroczny las, ponure wnętrza, jak i o mrok w umyśle zbrodniarza.
Nie jest to lekka książka. Jest trudna, wymagająca, oblepiająca niczym najbrudniejszy szlam, pochłaniająca i wciągająca niczym mega nałóg. Czyta się ją świetnie, niecierpliwie przewracając kolejne kartki. Na końcu finał zaskakuje i ma się wielki żal do autora, że to już koniec.
Z pewnością nie jest to książka dla każdego. Odradzam lekturę osobom oczekującym pozycji na zasadzie zabiligoiuciekł.Grange jak zwykle zabiera w wynaturzony, pokręcony świat, zmusza nas do zejścia na dno piekła, zajrzenia w najokropniejsze zakamarki ludzkiego umysłu i bytu. Mam nieodparte uczucie, iż każda kolejna książka tego pisarza jest mroczniejsza, okrutniejsza, bardziej pokręcona i jeszcze bardziej fascynująca, bardziej genialna niż poprzednie.
Nie ulega wątpliwości, iż jest to ksiażka dla maniakalnych fanów Grangea, takich jak ja, dla tych, którzy lubią niespodziewane, nieoczywiste i doceniają niezwykłą, inteligentną i fascynująca lekturę.
Lektura dla osób lubiących mroczną, wymagająca literaturę, docieranie do sedna opowieści krok po kroku, obieranie jej z licznych warstw tropów i niedomówień.
Polecam. Zdecydowanie polecam.