Owoce zatrutego drzewa

Kinga po śmierci rodziców zostaje oddana pod opiekę dziadka. Kiedy i ten umiera, dziewczyna trafia do wujostwa. Ciotka Maria nie jest zadowolona z tego faktu, jednak za namową męża przyjmuje pod swój dach siostrzenicę. Kinga dorasta w nieprzyjemnej atmosferze, ciągle krytykowana jest przez ciotkę, kuzynka traktuje ją z rezerwą, a męska cześć rodziny stara się jak najmniej przebywać w domu, przez co dziewczyna pozostawiona jest sama sobie. Kiedy dorasta, postanawia wyrwać się z domu Burgiewiczów.

Kinga najpierw zostaje osierocona, a później musi znosić ciągłą krytykę ze strony ciotki. Dziewczyna czuje, że ograniczane są jej swobody. Żeby unikać Marii, szuka zajęć poza domem, co nie podoba się jej opiekunce, dla której liczy się opinia towarzystwa, a przecież młodej panience w XIX wieku nie wypadało robić pewnych rzeczy. Kinga znosi wiele, ale w końcu pęka, kiedy ciotka próbuje ją na siłę zeswatać. Dziewczyna postanawia uwolnić się od ciotki i zacząć nowe, niezależne życie.

Historia osadzona jest w XIX wieku i rozgrywa się w Warszawie. Autorka pokazała, jak wyglądało życie za zamkniętymi drzwiami, kiedy towarzystwo nie patrzyło. Kinga musiała pilnować zasad, jakie panowały w tamtych czasach, jednak w domu potrafiła odgryźć się ciotce. Ciotka Maria uchodziła za damę, organizowała wieczorki z artystami, przyjęcia, a kiedy towarzystwo opuszczało próg jej domu, wyżywała się na siostrzenicy, szukając na siłę powodów. Traktowała Kingę jak kulę u nogi i starała się ochronić swoje dzieci przed "złym" wpływem ich kuzynki.

Lekka historia obyczajowa, którą szybko się czyta. Do przeczytania w jeden dzień. Opisy będą długie i przedstawiają spostrzeżenia bohaterów, dialogi oddadzą relacje, jakie panują między nimi, a narrację poprowadzą różni bohaterowie, chociaż autorka skupia się głównie na Kindze.

Przez cały czas miałam wrażenie, że bliscy dziewczyny nie są do końca z nią szczerzy. Autorka zasiała ziarenko niepewności, jednak ostatecznie można się tylko domyślać prawdy.

Historia jest realistyczna, ciekawa, utrzymana jest w poważnym tonie. Bohaterowie pasują do opisywanych czasów, a fabuła jest prosta i przedstawia wyboistą drogę do niezależności głównej bohaterki.

Kolejna dobra, poruszająca książka Agnieszki Janiszewskiej.
Owoce zatrutego drzewa to typowa dla tej autorki, wzruszająca powieść o zmaganiach się z traumatyczną i bolesną przeszłością, o zmaganiach z teraźniejszością i trudnej walce o to co będzie. Czyta się bardzo dobrze.
Początek historii Kingi to opowieść o osieroconej w dzieciństwie dziewczynce, o tym, co ją spotkało, o życiu w domu wujostwa. Ot taka XIX-wieczna historia Kopciuszka, tak można to określić. Dorastająca w niechęci, odtrącana, traktowana jak zło dziewczyna, gdy tylko dorośnie rusza do Krakowa. Szuka swojego miejsca na ziemi, szuka miejsca, gdzie będzie mogła normalnie żyć.
Mimo upływu lat od czasu, gdy zaopiekowało się nią wujostwo, Kinga nadal nie potrafi zrozumieć dlaczego ciotka tak jej nienawidzi. Jaka tajemnica się za tym kryje?
I teraz zagadka, co napisać o kolejnych dwóch tomach, żeby jakoś zachęcić do lektury, a nie spojlerować, za dużo nie zdradzić.
Napiszę tylko, iż bohaterką każdego tomu jest Kinga. Co prawda jest ona na różnych etapach życia, ale nadal pragnie tego samego, uczucia, zrozumienia, szacunki, rodziny i swojego miejsca na ziemi. W poszukiwaniu tego jest w stanie wiele zrobić, wiele poświęcić. Czy to wystarczy żeby Kinga była szczęśliwa?
Jaka jest prawda? Co kieruje nienawiścią ciotki do Kingi? Czy prawda przyniesie spokój i ukojenie?
Po raz kolejny Agnieszka Janiszewska opowiada o niezwykle poplątanych ludzkich losach, sięga wstecz fascynująco splatając historię bieżącą z tą z przeszłości. Wszystko to robi w bardzo ciekawy, ale i pełen wyczucia sposób.
Powieść, jak i inne tej autorki, jest przesycona fragmentami ludzkiego życia, napełniona smutkami i radościami, pełna od uczuć, które wypływają z każdej kartki.
Co cenne, Janiszewskiej udało się po raz kolejny uniknąć choćby otarcia się o infantylizm czy śmieszność, a to nie jest łatwe. Gdy pisarz tworzy książkę bazującą na wspomnieniach, rodzinnych tajemnicach, uczuciach często idzie nie tą drogą i powieść bywa infantylna, śmieszna. Agnieszka Janiszewska tego uniknęła. A ponieważ świetnie pisze książkę czyta się doskonale. Mogę tylko zachęcić do lektury.
Janiszewska naprawdę potrafi pisać, co udowadnia po raz kolejny. Chociaż Owoce zatrutego drzewa nie przykuwają aż tak, jak np. genialne dla mnie Szepty i tajemnice, jest to dobra, dopracowana, warta polecenia lektura. Z pewnością nie będziecie się nudzić w trakcie jej czytania.

Przyjemnie jest zagłębić się w serię, która jest wydana już w całości. Tak właśnie jest z książkami Agnieszki Janiszewskiej i bardzo podoba mi się ta moda. Nie trzeba czekać na kolejne części historii i od razu można skusić się na całość danego cyklu. W tym przypadku także tak postanowiłam zrobić i to było bardzo dobre posunięcie.

Bardzo lubię twórczość Agnieszki Janiszewskiej, interesuje mnie też historia, więc nowa seria autorki interesowała mnie już od dnia premiery. W końcu udało mi się zapoznać z pierwszym tomem. Poznajemy w nim Stefana Burgiewicza, jego żonę Marię oraz córkę Klementynę. Ten pierwszy jest człowiekiem spokojnym, ugodowym, chętnie pomaga tym, którzy tego potrzebują. Żona zaś uwielbia być w centrum uwagi, organizuje kulturalne wieczorki. W wyniku śmierci swojej siostry Klary do ich domu trafia Kinga Niwińska, za którą Klara nie przepada. Sulimowo może przeżyć prawdziwe trzęsienie ziemi.

Fabuła jest bardzo wciągająca już od samego początku i z wielką niecierpliwością czekałam na zakończenie historii w pierwszym tomie. Od razu po jej zakończeniu sięgnę po drugi, gdyż zakończenie nie pozwala o sobie zapomnieć. Na pewno było miło spędzić czas z tą lekturą i będę też polecać dalej takie ciekawe pozycję jak ten tom.

Po raz pierwszy zetknęłam się z twórczością autorki, a do sięgnięcia po jej książki zachęcił mnie ciekawy opis historycznej powieści oraz piękne okładki, które przyciągają wzrok i zmuszają do wytężenia wyobraźni. Początkowo troszkę opornie szło mi czytanie, gdyż potrzebowałam czasu by przyzwyczaić się do pięknego i plastycznego stylu pisarki.

Jednak im więcej zaczytanych kart przewracałam i wdrażałam się w opowieść tym szło mi o wiele szybciej pochłanianie tej lektury. Po dotarciu do finału pierwszego tomu, aż się zdziwiłam, że straciłam poczucie czasu, gdyż niezwykle mocno wciągnęła mnie treść książki.

Jedną z głównych postaci jest Kinga, która mieszka w dziewiętnastowiecznej Warszawie wraz z wujostwem. Ciotka Maria nie jest jej przychylna i dziewczyna nie czuje się u nich komfortowo. Dlatego wyprowadza się od nich i rusza do Krakowa, by odnaleźć krewną ojca, o której niedawno się dowiedziała. Życie samotnej kobiety w takim mieście nie należy do najłatwiejszych, ale bohaterka robi wszystko, by stać się niezależna.

Czy to się uda Kindze? Czy odnajdzie ciotkę i znajdzie w niej bratnią duszę. Dlaczego Maria Burgiewiczowa tak bardzo jej nienawidzi? Czy pozna i rozwikła tajemnicę rodzinną?

Muszę przyznać, że pani Janiszewska ma talent do wplatania w niezwykłą fabułę historii i robi to w genialny sposób. Powieść naprawdę wzbudza wiele emocji, wzrusza, porusza dogłębnie czytelnika i czasem trzyma w napięciu.

Wspaniałe wykreowane postacie są różnorodne,
charakterne, pełne zalet i wad tak jak każdy normalny człowiek. Jedne przypadły mi do gustu inne niekoniecznie. Znalazła się też taka osoba, którą nieraz miałam ochotę udusić.

Urzekła mnie ta naturalna, nieprzekoloryzowana historia , z przyjemnością podróżowałam z Kingą, przeżywałam z nią gorsze i lepsze chwile oraz poznawałam opowieści rodzinne. Polubiłam cudowną osobę ciotki Amelii, która okazała się niezwykle ciepłą kobietą o dobrym sercu.

Jeśli nie znacie jeszcze tej serii, to szczerze was zachęcam do sięgnięcia i przeczytania. Ta wartościowa pozycja, która porusza trudne tematy i nie ukrywa ciężkich realiów życia mieszkańców Polski w tamtych czasach. Polecam!