Owoce zatrutego drzewa

Kiedy skończyłam tom pierwszy Owoców zatrutego drzewa, czułam się okrutnie wciągnięta w historię Kingi i nie mogłam doczekać się momentu, gdy już będę mogła sięgnąć po kontynuację. Traf chciał, że dość długo musiała się naczekać ta biedna książka na swoją kolej, ale nareszcie przyszedł moment i na nią. Czy spodobała mi się ona równie mocno, co jej poprzedniczka? Odpowiedź na to pytanie w tej recenzji.

Kinga trafia do Krakowa, gdzie udaje jej się odnaleźć swoją ciotkę, która przez lata uznawana była za czarną owcę w rodzinie - aktorkę Amelię. Młoda dziewczyna dowiaduje się od niej o wielu rodzinnych sprawach, o których do tej pory nie miała pojęcia. Bolesne tajemnice zaczynają jedna po drugiej wychodzić na światło dzienne, a Kinga dodatkowo będzie musiała stawić czoła nieznanymi jej dotąd uczuciami. Czy uda jej się uwolnić raz na zawsze z sideł przeszłości i rozpocząć nowy rozdział swojego życia?

Pierwszy tom cyklu pozostawił mnie w takim uczuciu wyczekiwania na to, co wydarzy się dalej i jednocześnie nadziei - przyznaję się bez bicia, że rzeczywiście liczyłam na to, że kontynuacja historii Kingi okaże się jeszcze ciekawsza. Bohaterka ta zaskarbiła sobie moją sympatię i uparcie trzymałam za nią kciuki.

W tej książce główna bohaterka jeszcze bardziej mi zaimponowała swoją pewnością siebie i taką siłą, o którą szczerze mówiąc, bym jej nie podejrzewała. Ta młoda kobieta musiała odnaleźć w sobie odwagę, by stawić czoła nie tylko wszelkim przeszkodom, ale i bolesnej przeszłości, która zdecydowanie ma bardzo silny wpływ na jej obecne życie. Nie wiem nawet, co jeszcze miałabym napisać na jej temat ? Kinga to po prostu bardzo dobrze wykreowana bohaterka, która swoją postawą zdecydowanie wyprzedza czasy, w których przyszło jej żyć - i z tego się bardzo cieszę.

W tej części zdecydowanie więcej jest rozwiązywania kolejnych budzących wcześniej wątpliwości i pytania sytuacji, co oczywiście, bardzo przypadło mi do gustu. Autorka wciąż dba o to, by nie wszystkie karty zostały odkryte, jednak niektóre rzeczy już zaczęły wskakiwać na swoje miejsca i dawać pewnego rodzaju obraz całego życia rodziny Kingi. Kiedy sobie pomyślę o tym, że w rzeczywistości wciąż jest wiele rodzin, które skutecznie ukrywają podobne sytuacje, boli mnie serce. Nie są to rzeczy na tyle straszne, by trzeba było je ukrywać i przedstawiać jako wielkie tabu. Są to kwestie, które raczej lepiej znać, a które mogą wiele rzeczy rozjaśnić i co więcej, pomóc w rozwiązywaniu wielu problemów.

Agnieszka Janiszewska po raz kolejny pokazała mi, że potrafi stworzyć wciągającą, a jednocześnie dosyć lekką powieść obyczajową, którą pochłania się w tempie ekspresowym, a która pozostawia mocny wydźwięk i po prostu skłania do wielu przemyśleń. Lektura tej części była równie udana, co lektura poprzedniej, choć... pierwsza część chyba mimo wszystko wciągnęła mnie mocniej. Chętnie przekonam się niedługo, jak wygląda sytuacja z zakończeniem historii Kingi ? czy tom 3 będzie tym najlepszym? To się okaże.

Pierwszy tom Owoców zatrutego drzewa przeczytałam dość szybko i z równą prędkością zabrałam się za kontynuację, choć zakończenie pierwszej części nie pozostawiło czytelnika w większej niepewności, czy też ciekawości. Sposób prowadzenia przez autorkę całej akcji w spokojny i stonowany sposób sprawił, że w swojej głowie widziałam obrazy pełnych eleganckich gestów, delikatnych i subtelnych sygnałów emocji i wolniejszego tempa życia. Tym bardziej poczułam się zaskoczona, gdy skończyłam tę dwustu dziewięćdziesiątą szóstą stronę z pełnym napięcia wyczekiwaniem co wydarzy się w końcowej trzeciej części.

Kinga po odnalezieniu swojej ciotki Amelii w Krakowie, rozpoczyna nowe życie. Stara się odciąć od przeszłości i ludzi, których zostawiła w Warszawie. Okazuje się, że nie jest to tak łatwe. Serca nie da się oszukać, a stare tajemnice i sekrety wychodzące na światło dzienne po latach, nie pomagają w podejmowaniu decyzji.
Muszę przyznać, że w pierwszym tomie niewiele się działo, choć przyjemnie czytało się każdy kolejny rozdział. W kontynuacji nawet jeśli dynamika jest podobnie spokojna, to akcji jest tutaj znacznie więcej.
W końcu wątki, które ledwo przemykały nam wcześniej w fabule, teraz nabrały wyrazu i pędu.
Podobnie zresztą jak postacie, które do tej pory nie wykazywały się niczym specjalnym, a teraz otworzyły się na nas jako czytelników, przez co mam mieszane uczucia do niektórych z nich.
Klementyna nabiera charakteru i podejmuje jakąkolwiek inicjatywę, gdy wydawałoby się, że jest już na to trochę za późno, przez co po części jej współczuję, a po części dopinguję w dalszych działaniach.

Cały ten tom obraca się głównie wokół uczuć - tych obecnych i przeszłych, dawno zakopanych, zmarnowanych i tych, których nie da się pozbyć, a nie można okazać. Mimo że nie można powiedzieć, żeby autorka wpadła w jakieś melancholijne nuty, jednak patrząc na to z perspektywy bohaterów - większości z nich w życiu po prostu nie wyszło i zmarnowali życie i czas tkwiąc w swoich zobowiązaniach. Ponadto w końcu dotarliśmy do początków poszczególnych osób, gdzie w pierwszej części mieliśmy rzucane skrawki przeszłości, które ciężko było połączyć w całość.
Pani Agnieszka Janiszewska w przepiękny sposób porusza nawracającą się historię o tym jak wyrzec się siebie po to, aby nie skrzywdzić ważnych dla nas osób. Mam wrażenie, że pochłonęłam całość jednym tchem i żałuję, że zakończenie będzie musiało na mnie jeszcze trochę poczekać.

Kinga buduje swoje życie w Krakowie i zacieśnia więzy z Amelią. Kinga ciężko pracuje, lata płyną, jednak ciągle jej czego brakuje. Kiedy po długim czasie w jej progu staje Aleksander, jej szwagier, Kinga znów będzie musiała zmierzyć się z rodziną Burgiewiczów.

W drugiej części serii ponownie spotykamy Kingę. Odnalezienie ciotki Amelii pozwoliło dziewczynie nie tylko zmienić swoje życie, ale też poznać historię swoich rodziców, a historia ta jest bardzo ciekawa.
Wydarzenia rozgrywają się na przestrzeni kilku lat. Na jaw wychodzą rodzinne tajemnice, ciotka Maria nie da o sobie zapomnieć, a Kinga będzie musiała mierzyć się z własnymi uczuciami, które nie mają racji bytu.
Kinga dorasta, uwalnia się od toksycznych Burgiewiczów i wplątuje się w zakazaną relację, co popycha ją do trudnych decyzji.
Dziewczyna poświęca się całkowicie pracy, rezygnując tym z życia prywatnego. Jej jedynym towarzystwem jest Amelia i kuzyn, który odwiedza ją sporadycznie.

Bohaterowie jednak dalej mają swoje tajemnice, ale autorka nie trzyma już dłużej w niepewności.
Książka zaspokoiła moją ciekawość i uzyskałam potwierdzenie swoich domysłów, które wysunęłam podczas czytania pierwszej części serii. Wiele spraw się wyjaśniło i rzuciło tym samym światło na dziwne zachowanie ciotki Marii w tym na jej niechęć do siostrzenicy. Kinga też wyjawia swoje sekrety.
Równie wiele spraw się zagmatwa, los nie oszczędności niektórych bohaterów, przez co sporo wydarzy się w tym tomie.

Opowieść skupia się na życiu, które Kinga pomału sobie układa. Szybko się czyta, opisy stanowią większą część tekstu, który będzie też uzupełniany o listy bohaterów. Lekka historia osadzona w XIX w. gdzie plotki będą czymś, czego bohaterowie się obawiają i mają ku temu powody. Opinia i nieskalany wizerunek wciąż pozostają ważną cechą, a zakazana miłość stanie się przeszkodą.
Zakończenie jest bardzo smutne dla bohaterów, a historia zatacza koło w rodzinie Burgiewiczów, co niekoniecznie może okazać się dobre w sytuacji Kingi. Niby działania bohaterów są oczywiste, jednak czuję, że Kinga i Aleksander jeszcze nie powiedzieli ostatniego słowa, bo to oni będą w głównej mierze odpowiedzialni za taki obrót wydarzeń.

Po bardzo przyjemnej lekturze pierwszej części sięgnęłam po tom drugi, by poznać dalsze losy Kingi, która nie miała jak dotąd łatwego życia. Powieść wzbudziła we mnie ogromne zainteresowanie, gdyż jest tajemnicza, przejmująca, a bolesne emocje nie chciały odpuścić nawet po zakończeniu czytania.

Kraków stał się o wiele bardziej przyjemniejszym miastem dla głównej bohaterki za sprawą przyjaźni z krewną Amelią, niż Warszawa i mieszkająca w niej Maria Burgiewicz. Jednak dziewczyna utrzymuje listowny kontakt z wujem oraz kuzynem Zbyszkiem, który namawia ją, by wyjechała do Francji.

Dlaczego siostra jej matki tak bardzo jej nienawidzi? Czy prawda zaskoczy dziewczynę? Czy łączy ją coś z kuzynem? Czy wyjazd do obcego kraju będzie dobrym posunięciem i przyniesie jej upragnione szczęście oraz spokój?

Nie ukrywam, iż wciągnęła mnie ta bardzo ciekawa powieść historyczna, która wiernie oddaje tamte czasy, ma niezwykły klimat i powoduje, że z zapartym tchem śledzę poczynania Kingi, zastanawiając się, kiedy opuści ją rodzinna klątwa, która wydaje się ciążyć nad nią jak i jej matką.

Przeszłość jaką odkrywa ta Polka jest dla niej niezmiernie bolesna, wstrząsająca i szokująca. Dzięki tej wiedzy dziewczyna już wie dlaczego niektórzy byli dla niej aż tak nieprzychylni. Dlatego za wszelką cenę robi wszystko, by nie popełnić błędów rodzicielki. Jednak czy na prawdziwą miłość jest jakieś lekarstwo i warto od niej uciekać?

To był naprawdę przyjemnie spędzony czas, gdy lektura napisana tak świetnym stylem, była w moich rękach. Nie było chwili bym czuła się znużona i chciała odłożyć książkę na później.

Genialne postaci wykreowane zostały iście po mistrzowsku. Charyzmatyczni, różnorodni i przede wszystkim naturalni bohaterowie przypadli mi do gustu. Nawet i ci, którzy są tu tymi złymi charakterami. Plastyczne, treściwe opisy nie zanudzają i nie powodują zwolnienie czytania. Akcja fabuły nie jest zbyt dynamiczna. Wszystko toczy się powolnym, leniwym rytmem i tylko czasem niespodziewanie przyśpiesza.

Lubię sięgnąć po obyczajowe historie opisujące sagę rodzinną, gdyż dzięki takiej lekturze ładuję baterie i relaksuję się. Polecam.

Kinga Niwińska wychowywana u wujostwa podjęła skuteczną decyzję, by dać sobie spokój z dalszym życiem na łasce i niełasce ciotki, która delikatnie mówiąc nie przepada za siostrzenicą. Kobieta wyprowadza się do Krakowa, gdzie dzięki pomocy i wsparciu swojej odnalezionej ciotki Amelii Gajewskiej dostaje pracę w sklepie jej ojca. Choć bohaterka nie ma w planach zamążpójścia, w pierwszej części grzecznie acz stanowczo podziękowała adoratorowi zaproponowanemu jej przez opiekunkę, to wokół niej kręcą się jednak niedozwoleni adoratorzy.

Agnieszka Janiszewska to coraz bardziej rozpoznawalna na naszym rodzimym rynku pisarka, której twórczość ma w sobie coś przyciągającego. Jej powieści i historie przez nią tworzone słyną z tego, że często są podzielone na dwie części. ,,Owoce zatrutego drzewa" doczekały się trzech tomów, wydanych jednocześnie, co mocno cieszy, ponieważ mogłam od razu od początku przez kolejne lata poznać losy Kingi, głównej bohaterki. To saga, która dzieje się w dawnych czasach, kiedy kobiety miały niewiele do powiedzenia, a jeszcze mniej było im wolno.

Mocno kibicowałam Kindze, by odnalazła swoją drogę. Mocną osobowością, jeśli chodzi o całą serię jest ciotka Burgiewiczowa, ale także wykapana córka Klementyna, która czuje, że odsuwa się od męża. Trudno się jednak temu dziwić, jeśli wszystko musi być po jej myśli, a wyrażenie opinii odmiennej od mamusi skutkuje wielkim oburzeniem. Jeżeli szukasz nietuzinkowej historii, która pochłonie Cię bez reszty, koniecznie daj szansę ,,Owocom zatrutego drzewa". Jestem przekonana, że będzie to dobra decyzja.

Bardzo dobrze jest mi znana twórczość Agnieszki Janiszewskiej. Zawsze zachwyca mnie klimat i atmosfera jej powieści, jak również rzetelnie przedstawione tło historyczno-obyczajowe czasów, w których rozgrywa się fabuła. W przypadku najnowszej sagi autorki Owoce zatrutego drzewa nie może być inaczej.Autorka znakomicie pokazała swoje umiejętności i utrzymała dotychczasowy poziom.
Owoce zatrutego drzewa to trzytomowa saga o rodzinie Kingi, osoby, która w życiu doświadczyła wiele złego, wiele upokorzeń ją dotknęło. Po śmierci rodziców kilkuletnią Kingą zaopiekowała się ciotka, siostra matki, Maria Burgiewiczowa, która nie nawidzi siostrzenicy. Dziecko nie ma pojęcia, dlaczego tak ciotka ją traktuje, dlaczego tak nią poniewiera na każdym kroku. Również kuzynka Klementyna spogląda na Kingę z zazdrością, a jednocześnie nienawiścią i wielką złością. Zanim dziewczyna zrozumie dlaczego jest tak niepożądana w tej rodzinie, minie wiele czasu, musi trochę dorosnąć i poznać losy swoich rodziców. Po kilku latach życia w udręce, dziewczyna opuszcza dom ciotki i wyrusza do Krakowa, gdzie mieszka jedyna je rodzina, kuzynka ojca, Amelia. Nie obywa się bez zaskoczenia ze strony ciotki, ale powoli przełamują dzielącą ich barierę i stają się sobie bliskie. Dziewczyna dowiaduje się od ciotki więcej o swojej rodzinie, ciotka powoli dozuje jej te informacje. W Krakowie dziewczyna dostaje pracę w zakładzie ojca Amelii, gdzie zdobywa pierwsze doświadczenia w pracy. I cały czas próbuje się odnaleźć, znaleźć swoje miejsce na ziemi, zdobyć swój kawałek świata. Ale jest młoda i jej serce szuka tej drugiej osoby. Bliscy z rodziny, kuzyn Zbyszek i mąż kuzynki Aleksander, żywią do niej ciepłe i szczere uczucia. Nie jest im obca, przyciąga swoim magnetyzmem i niezależnością. Czyżby rodzinna klątwa nad nią ciążyła i powtórzy się historia jej matki? Czy również będzie tą drugą? Tą, za którą mężczyźni szaleją, mając u boku tę jedyną, wymarzoną?
Dzięki namowom kuzyna Zbyszka dziewczyna wyjeżdża z nim do Paryża, gdzie stara się zapomnieć o ciotce i jej rodzinie, gdzie będzie chciała się uwolnić od uczucia, które nie ma racji bytu, które jest złe i skażone. Ale czy można uciec od przeznaczenia? Czy wystarczy się gdzieś przeprowadzić, aby stracić z serca bliską osobę? To nie jest takie proste i oczywiste jak mogłoby się wydawać ... Czy poradzi sobie w obcym kraju i znajdzie w końcu ukojenie? Czy prawdziwa miłość do niej zapuka i sprawi, że dziewczyna będzie szczęśliwa?
Owoce zatrutego drzewa to trzytomowa saga, stanowiąca spójną całość, którą powinno się czytać za jednym tchem, ciągiem, w skupieniu, aby doskonale wczuć się w klimat ówczesnych czasów, aby przesiąknąć atmosferą końca XIX i początku XX wieku. Autorka znakomicie prezentuje tło historyczno-społeczno-obyczajowe, bardzo realistycznie odzwierciedla panujące realia, działania wojenne i pertraktacje między możnymi świata. Wojna odbiła znaczące piętno na bohaterach, odczuwali potrzebę walki o wolność kraju, nie wyobrażali sobie, aby mieli spokojnie patrzeć z boku, jak inni walczą o ich wolność. Mieli w sobie ogromne poczucie obowiązku i odpowiedzialności, tak często obce i niepopularne w dzisiejszych czasach.
Agnieszka Janiszewska wykreowała bohaterów wielobarwnych, o diametralnie różnych charakterach i osobowościach, bardzo realistycznych, zmagających się z codziennymi problemami, nam bliskimi. Nie sposób polubić i zrozumieć zachowania wszystkich bohaterów, na szczególną uwagę zasługuje postać ciotki Marii, osoby despotycznej i zuchwałej, bardzo twardej i oschłej. Zadaję sobie pytanie dlaczego tak postępowała, dlaczego pozwoliła, aby przeszłość tak bardzo ją trapiła i żyła z zadrą w sercu? Dlaczego nie nauczyła się przebaczać? Czy warto żyć w złości i bólu przez całe życie?
Owoce zatrutego drzewa to wzruszająca powieść o zmaganiach się z traumatyczną i bolesną przeszłością, o zmaganiach z teraźniejszością i trudnej walce o lepszą przyszłość. Smutek, ból i rozpacz wydobywa się ze stronic tej lektury, nostalgia i wzruszenie otulają nasze nieposkromione emocje. Z każdej, nawet tej jeszcze nieodkrytej stronicy, czuć powiew miłości i namiętności, one są wszechobecne, chociaż nie zawsze wyraźnie nazwane. Płonący klimat, przenikliwa i jedyna w swoim rodzaju atmosfera tamtych, dla nas odległych, czasów otaczają czyny i działania bohaterów, ich myśli i zamierzenia. I jeszcze jedno, akcja płynie spokojnie i niespiesznie, autorka pozwala na delikatne i subtelne przeżywanie fabuły, dozowanie emocji i wzruszeń. To jedna z wielu jej zalet, piękny i jedyny w swoim rodzaju marazm, tak nieoceniony, zwłaszcza w dzisiejszych czasach, ciągłej pogoni ?za czymś?.
Lektura tej sagi poruszyła mnie dogłębnie, ale też napełniła wielką nadzieją. Uświadomiła mi, że o miłość trzeba walczyć i nigdy, w żadnym momencie, nie można pozwolić sobie na to, aby osoby, które darzymy uczuciem odeszły w niepamięć i zapomnienie. Czas płynie nieubłaganie i nie warto marnować pięknych chwil, wręcz przeciwnie trzeba je chwytać i korzystać z nich.
Ta saga jest urzekająca i zapewne każdemu przypadnie do gustu. Jej nawet nie trzeba polecać, ona jest nieocenioną wartością sama w sobie. Ona tak mnie pochłonęła, że nie mogłam jej odłożyć na bok. Owoce zatrutego drzewa należy do grona tych lektur, które na zawsze pozostają w nas i odbijają piętno na naszym systemie wartości.
Kochajmy się i bądźmy dla siebie życzliwi, czas tak nieubłaganie ucieka i każda chwila, która przeminęła, już do nas nie wróci ?