Pałac ze szkła

"Pałac ze szkła" jest drugim tomem dylogii W blasku zorzy. Pierwsza część dotyczyła następcy tronu Norwegii. Z kolei ta jest kontynuacją tej historii i dotyczy młodszego brata przyszłego króla. O ile pierwszy tom był utrzymany w iście bajkowym klimacie, niczym baśń "Piękna i Bestia", o tyle ten jest nieco inny, przypomina "Kopciuszka". Jest trudniejszy, poważniejszy, a przede wszystkim bardziej życiowy. Ale nie martwcie się, bajkowość została utrzymana. Gorzki wydźwięk powieści tworzą liczne rozczarowania, złamane serca, niedotrzymane obietnice i zdeptane zaufanie. To wszystko buduje realność tej historii, gdyż w prawdziwym życiu nie obce są nam tego typu problemy. W "Zamku z płatków róż" Alexander dał się nam poznać jako lekkomyślny bawidamek, człowiek niepotrafiący okazywać uczuć, z buntowniczą naturą. Teraz, wraz z tym, jak głębiej wchodzimy w tę historię, pokazuje się nam z zupełnie innej strony. Jakby ściągał maskę nadwornego błazna. Czy to za sprawą miłości, która w końcu i jego dopadła? Przecież nie od dziś wiadomo, że miłość zmienia ludzi, prawda? Ale czy wyrzeczenia, jakich będzie musiał dokonać, nie okażą się dla niego zbyt wielkim wyzwaniem? Czy jest na tyle dojrzały, by temu wszystkiemu sprostać?  Alex i Ive początkowo nie szczędzili sobie docinek. Nawet tych bardzo przykrych. Jednak gdy odrzucili uprzedzenia, szybko zdobyli moje serce. Oczarowała mnie subtelność ich gestów, ukradkowych spojrzeń, przelotnego dotyku. Oczywiście nie zabrakło w ich relacji ognia, tajemnicy. Taka mieszanka uczuć sprawiła, że chciałabym zamienić się z nimi miejscami. I rzecz jasna, ogromnie im kibicowałam. Autorka nie poprzestaje na parze głównych bohaterów, pozwalając nam sprawdzić, co słychać u Chrisa i Gwen.  Oprócz wiodącego wątku romansu, autorka duży nacisk położyła na ukazanie tego, by wobec nikogo nie wydawać pochopnych osądów bez znajomości sytuacji czy danej osoby. To również ukazanie dwulicowości i wykorzystywania drugiego człowieka, nienawiści, która może przerodzić się w coś innego. Nie brak też skomplikowanych relacji rodzinnych, intryg i sekretów. "Pałac ze szkła" to czarująca i pełna emocji powieść o miłości pokojówki i księcia na zamku w Norwegii. Brzmi bajkowo? Zatem zachęcam do lektury!

Ivy jest pokojówką. Z powodu zdrady, której się dopuściła, została zdegradowana do pracy w niewiele znaczącej nieruchomości królewskiej, choć dla wielu osób, to i tak zbyt duża łaskawość dla dziewczyny. Sama Ivy jest dość zamknięta w sobie i niewiele osób zna jej przeszłość. Kocha rośliny, a zajmowanie się nimi daje jej ucieczkę od jej niezbyt kolorowej codzienności. Nie ma nic przeciwko ciężkiej pracy, lecz z drugiej strony cierpi na kompleksy związane ze swoim wykształceniem. Nie widzi swojej siły, dobroci i wytrwałości, za którą inni ją podziwiają. Ponadto, doskonale, znając protokół, zawsze odnosi się z szacunkiem i zachowaniem nadrzędnych reguł do swoich pracodawców, lecz mało kto wie, że Ivy potrafi dość dosadnie wyrazić swoje zdanie ? zwłaszcza gdy zostanie wyprowadzona z równowagi. A Alex okaże się w tym mistrzem.

Alex jest młodszym bratem, która nic sobie nie robi z obowiązujących go zasad. Co prawda doskonale zna protokół i zdaje sobie sprawę z wymagań mu postawionych, jednak nie ma najmniejszego zamiaru się do tego stosować, a z wszelkich uwag kierowanych pod swoim adresem nic sobie nie robi. Wywołał już wiele skandali i w mediach słynie ze swojej niefrasobliwości, zamiłowania do imprez i kobiet. Z uwagi na jego występki nikt nie traktuje go poważnie, choć pod fasadą nadwornego błazna skrywa się człowiek o wielkim sercu. Lecz, aby to dostrzec, trzeba chcieć lepiej poznać Alexa. Jednak jego zachowanie i podejście do wielu spraw zdecydowanie tego nie ułatwia.

?W blasku zorzy? to drugi tom serii ?Pałac ze szkła? i choć warto zaznajomić się z pierwszą częścią, to ta powieść może także stanowić osobną lekturę. Jest to pozycja oparta na kanwie baśniowej, czerpiąc odrobinę z ?Kopciuszka?, jednak bohaterowie muszą mierzyć się w niej z jak najbardziej realnymi problemami. Romans pokojówki i księcia sam w sobie zapowiada się na pełen emocji i tak właśnie jest w przypadku tej historii. Zakazana miłość jednak rodzi się tu z czystej niechęci, jaką pałają do siebie postaci i teoretycznie od początku zna swój termin ważności. Choć zakończenie jest znane już w momencie, gdy sięgamy po książkę, to nie przeszkadza to zupełnie w cieszeniu się podróżą, w jaką zabiera nas Autorka. Dzięki lekkiej i wciągającej narracji mamy okazję żyć sprawami królestwa Norwegii i przeżywać rozterki postaci będące ich udziałem. I choć romans stanowi główny wątek powieści, to znajdziemy tu także wątki poboczne, niemniej interesujące. Dzięki wpleceniu w wydarzenia tematyki akceptacji, rodzinnych niesnasek, ogromnego wpływu mediów na osoby publiczne, a także tego, że błądzić jest rzeczą ludzką, niemniej każdy zasługuje na drugą szansę i kredyt zaufania, jeśli zdaje sobie sprawę z popełnionych pomyłek, książka przybiera formę bardziej znaczącej pozycji, która pozostanie w myślach na dłużej. Ogromnie spodobał mi się także sposób poprowadzenia fabuły przez Autorkę, który momentami, pomimo tego, że mamy do czynienia z romansem, może wydawać się zaskakujący. Miłośnikom takiej literatury ta pozycja powinna się spodobać!

Anna Szafrańska jak zwykle mnie nie zawiodła. Oddała w ręce czytelników kolejną już powieść o norweskiej rodzinie królewskiej, w której pierwsze skrzypce gra młodszy książę, Alexander. Ten lekkoduch i bawidamek chce czerpać z życia garściami, nie zważając na etykietę. Więc kiedy po kolejnym wybryku zostaje zesłany na wygnanie, w jego głowie panuje chaos. Perspektywa zmienia się jednak diametralnie, kiedy jedyną osobą, którą tam spotyka jest Ive. Dziewczyna, która sabotowała związek jego brata. Chęć zemsty pcha go do momentami okrutnych czynów i całkowicie zaślepia. Jednak miłość i nienawiść dzieli cienka granica i ani się obejrzy a może stać po drugiej stronie.

Uwielbiam tą delikatną bajkową otoczkę ???? Królewski romans, piękne norweskie klimaty, odrobinę dramatów i humoru. Właśnie to połączenie sprawiło, że książkę wręcz pochłonęłam. Już pierwsza część zostawiła mnie w niedosycie. Pałac ze szkła jest ewidentnie lżejszy i mniej ograniczony przez sztywną etykietę. Można by rzec, że to takie okno na świat wychodzące z królewskich komnat. Alex niczym nie przypomina sukcesora do tronu. No może z wyjątkiem lekkiego rozpuszczenia ???? Za to Ive jest jak cicha woda, której wzburzone fale potrafią zatopić statek.
Ta lekka powieść z humorem, w królewskim stylu podbije wasze serca.