Pani Labiryntu

"Pani, Matka, nie bawiła się w żadne olimpijskie intrygi, nie uwodziła powabnych dziewcząt i pięknych chłopców, nie kłamała, nie zazdrościła, nie piła na ucztach nektaru i ambrozji. Nie miała na to czasu, bo świat dział się na okrągło."

"Pani Labiryntu" urzeka od samego początku. Historię Ariadny, jej rodziny, w tym rządów ojca, Minosa, poznajemy z perspektywy głównej bohaterki. Od młodości doszukiwała się prawdy w legendach o jej rodzinie i bogach, z którymi to podobno miała do czynienia. Lubiła być blisko natury, grzebać w ziemi wraz z bratem, ubóstwiać Wielką Boginię, Potnię.
"Minos nadal miał swój kult olimpijskich bogów i przedstawiał się jako syn Zeusa, wciąż rządził twardą ręką, surowo karał, ale i sprawiedliwie nagradzał."
Ariadna cicho sprzeciwiała się ojcu, co było niewybaczalne. Jednak posiadała pewną kartę przetargową, dzięki której miała zapewnione względne bezpieczeństwo. Niestety nie na zawsze, ponieważ im była starsza, tym większą walkę prowadziła z ojcem, a przez to jej poziom życia mógł się jeszcze pogorszyć.
Magda Knedler stworzyła wciągającą powieść, która jednocześnie przeraża i ekscytuje. Taka mieszanka jest zapowiedzią dobrej lektury i tak właśnie było. Czułam się, jakbym była bezpośrednim świadkiem wydarzeń, które miały miejsce na kartach "Pani Labiryntu".
Ariadna to twarda wojowniczka, która jest tłamszona przez niewolnictwo, będąc dzieckiem Minosa. Kibicowanie jej przychodzi naturalnie i wyczekuje się szczęśliwego zakończenia. Już samo to, że wyszła jako jedyna ze śmiercionośnego labiryntu mówi o jej potędze, która wywołuje strach nawet u samego króla. Powód, dla którego postanowiła wejść do "jaskini lwa" jest przerażająco przykry i wywołuje naprawdę wiele emocji.
Autorka stworzyła postacie, których można doszukiwać się u zwykłych ludzi. Apodyktyczny mąż i ojciec, żona i córki bez możliwości decydowania o swoim losie, synowie, którzy są kolejni w drodze na tron i przygotowania do objęcia funkcji króla. Magda Knedler wykorzystała mitologię co do joty, by powstała pełna napięcia powieść. Jestem urzeczona, jak swobodnie "Pani Labiryntu" potrafi zawładnąć sercem czytelnika. Historia Ariadny pozostaje na długo w głowie i z całego serca mogę Wam ją polecić.

? Może życie nie jest tylko wieczną walką z innymi ludźmi. Może jest też wieczną walką z samym sobą, z mroczną stroną własnej natury ?.

Utkana na podwalinie mitu o Minotaurze ? Pani labiryntu ? to wielobarwny portret kobiety, Ariadny. Ale to nie tak, że autorka wiernie odtwarza jej historię. Przemyca gdzieś w tle tego mitu, swoją własną opowieść. Opowieść o niezwykle silnej i dobrej kobiecie, która ubóstwiała przyrodę. Czerpała siłę od roślin, które tworząc jedność z ziemią, koiły. Która nie chciała złotych diademów, choć była córką króla, Minosa.

Wolność.
Miłość.
Szacunek.
Spokój.
Kwiaty i drzewa. Ziemia.

Tego pragnęła. Choć wiedziała, że będzie musiała o to zawalczyć. O marzenie, które przysłania obraz Labiryntu, w którym uwieziony został jej brat. Ten mroczny element skrywa zagadkę ludzkiej natury. I choć wejść do niego jest łatwo, to wyjście z niego może stanowić trudność nie do pokonania.

? To pomieszczenie nie ma granic - odparł Dedal. ?

Kupuję tę historię. Kupuję język i styl, jakim operuje autorka. Kupuję to w jaki sposób uwidacznia walkę o zadośćuczynienie zła, jakie wyrządzono, walkę o brata, który ze względu na swoją odmienność musi żyć w odosobnieniu. Walkę z hańbiącym postępowaniem władcy, a wreszcie walkę o samą siebie. O prawo do miłości i prawo do życia zgodnie ze swoją naturą. Oddaje przy tym prawo do głosu innym mitycznym bohaterom, dla których również znalazło się tutaj miejsce.

Pozostaje mi tylko polecić Wam tę opowieść.

To książka, która kusiła mnie od momentu zapowiedzi. Kusiła mnie okładką, kusiła tematyką i niemal skakałam z radości, gdy okazało się, że będę mogła ją dla Was zrecenzować??

PANI LABIRYNTU to swego rodzaju retelling mitu o Ariadnie i Minotaurze. Jeszcze w czasach szkolnych bardzo lubiłam mitologię i nie ukrywam, że jedną z moich ulubionych postaci "nieboskich" była właśnie Ariadna. Jest to jednak historia opowiedziana w kompletnie inny sposób - pełno w niej kobiecej siły, walki o szacunek i sprawiedliwość nie tylko dla siebie, lecz dla wszystkich kobiet i dla tych, którzy, nie wiedzieć czemu, zostali uznani za tych złych????

Ariadna to niesamowicie silna bohaterka, która wiele w życiu wycierpiała i wie, że prawdopodobnie nigdy nie będzie żyła tak, jakby tego chciała. W jej świecie to mężczyzna ma prawo wyboru swojej ścieżki życiowej czy wybranki - kobieta jest tylko dodatkiem. Z czasem jednak, na skutek różnych wydarzeń zyskuje wewnętrzną moc, która odmienia jej życie i sprawia, że nie jest już uważana za małą, bezbronną dziewczynkę, którą można przestawiać po kątach jak nic nieznaczący pionek w grze????????

PANI LABIRYNTU to moje absolutne tegoroczne 10/10. Kocham tę książkę całym swoim sercem i chciałabym, by było o niej niesamowicie głośno nie tylko na bookstagramie, ale i w polskich księgarniach. Biorąc pod uwagę obecną sytuację kobiet w Polsce i na świecie to niezwykle ważna powieść, która pozwoli nam odnaleźć wewnętrzną siłę do walki z tymi, którzy chcą nas osaczyć i podporządkować. Siła jest kobietą, nie zapominajcie o tym??